‘België zal weldra onbestuurbaar zijn’

‘Als beschavingen sterfelijk zijn, waarom zou een land van tien miljoen inwoners dat niet zijn’, vraagt Jules Gheude.

Uit de laatste peilingen blijkt dat de N-VA veruit de sterkste partij is. Maar volgens de onafhankelijke kamerleden Hendrik Vuye en Veerle Wouters is het voorbarig voor Bart De Wever om champagne te drinken. Om het confederalisme op te leggen, heeft hij immers bondgenoten nodig.

Een ding staat vast : Vlaanderen helt duidelijk naar rechts en Wallonië naar (uiterst) links. In die omstandigheden, kan België nog bestuurd worden?

Mocht de PS aanvaarden met de PTB samen te werken dan zou de N-VA hezelfde kunnen doen met het Vlaams Belang. Samen kunnen die twee partijen zowat 40% behalen.

Als Wouter Beke de CD&V nieuw leven wil inblazen, heeft hij er geen baat bij om de Vlaamse belangen te verwaarlozen.

Hier kan Bart De Wever hem herinneren aan wat hij in het Quebecse dagblad “Le Devoir” op 22 september 2007 verklaarde : Wij wensen een echt confederalisme, waarbij elkeen zal kunnen handelen zoals het hem belieft. Als de Franstaligen geen concessies willen doen, zullen wij geen andere keuze hebben dan het separatisme.

De inkt van de zesde staatshervorming was nog niet droog toen Wouter Beke in “La Libre Belgique” op 23 juni 2012 zei : Niemand zal ontkennen dat op een dag een zevende staatshervorming komt. De voortschrijdende omvorming van de staat is onherroepelijk. Er moet nog een reeks bevoegdheden naar de gewesten overgeheveld worden : bedrijfsbelastingen, brandweer en politie. (…) Ook waren wij, net als de PS, voorstander van de regionalisering van Justitie. Wij willen dat wat het communautaire betreft, of de pensioenen en de openbare veiligheid (…), er rekening gehouden wordt met wat 57% van de Belgische bevolking wil, zijnde de Vlammingen.

Is Wouter Beke bereid om zijn woorden terug te nemen? Dan zou hij de Vlaamse zaak verraden. Des te meer dat het is één van zijn partijgenoten – namelijk de voormalige minister-president Luc Van den Brande – die in het begin van de jaren negentig met het confederalisme voor de dag is gekomen.

Voor de onderhandelingen van 2019 zal het confederalistische dossier op tafel liggen.

Zullen de Franstaligen zich dan als “demandeurs de rien” voorstellen om eindelijk te zwichten? Dan zou België een lege schelp worden en het zou heel snel als overbodig blijken.

Als de Franstaligen niet toegeven, dan wordt de vorming van een federale regering bijna onmogelijk. Hendrik Vuye en Veerle Wouters verwiijzen dan naar de ervaring van 2010-2011, met een regering in lopende zaken.

Maar een staat die geen volledige regering kan vormen, is een staat die niet meer bestaat.

Laten we niet rond de pot draaien: in beide gevallen is België veroordeeld om te verdwijnen. Dat had de liberale Karel De Gucht trouwens in 2002 aangekondigd.

In 2010, terwijl België zwoegde om een regering te vormen, heeft de commissie Buitenlandse Zaken van de Franse “Assemblée nationale” twee van zijn leden (één van de meerderheid, de andere van de oppositie) met een studie over de Belgische toestand belast. De conclusie van het rapport is onherroepelijk: de twee taalgroepen verschillen te veel om elkaar te begrijpen. Zo is België in zijn voortbestaan bedreigd.

Na de aanvallen van Parijs werd België als een failed state door sommige buitanlandse media bestempeld. Voor Jean Quatremer, Brussels correspondent van de Franse krant “Libération”, is de staat in verval, ondermijnd door de onophoudende strijd tussen de Vlaamse meerderheid en de Franse minderheid. Vijftig jaar van communautaire strijd hebben het koninkrijk in een doodlopend steegje doen belanden : onmacht, incompetentie, onverantwoordelijkheid.

Vandaag blijkt dat België één van de slechyste leerlingen bij de NAVO is.

De geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van het land worden dus in vraag gesteld.

De Franse diplomaat Charles Maurice de Talleyrand had gelijk : België zal nooit een natie zijn. Ernest Renan heeft een goede definitie van het begrip “natie” gegeven : de duidelijk uitgedruchte wil om hat samenleven voort te zetten, een plebisciet van elke dag. Daar zijn we nog ver van verwijderd. Elke dossier geeft aanleiding tot tegengestelde visies en eindeloze palavers. Welke tevredenheid kunnen we daarmee hebben?

Laten we met deze ongezonde sfeer eens en voor altijd ophouden.

De verdwijning van België zal zeker niet de apocalyps betekenen. Integendeel: zij zal een uitweg bieden die voor iedereen heilzaam kan zijn.

François Perin was een klaarzinnige man. In zijn laatste interview met “Le Soir” op 6 augustus 2011, verklaarde hij ; Ik zou graag zien dat Vlaanderen zijn onafhankelijkheid zou uitroepen, dat Brussel een stadstaat zou worden en dat Wallonië zich bij Frankrijk zou aansluiten.

In mijn boek “Waals testament – Ongemakkelijke waarheden over de toekomst van België”, dat nu bij Doorbraak Boeken verschijnt, bestudeer ik dit onderwerp diepgaand.

Als de beschavingen sterfelijk zijn, waarom zou een land van 10 miljoen inwoners dat niet zijn? schreef José-Alain Fralon ooit, de voormalige correspondent van de Franse krant “Le Monde” in Brussel. Zijn woorden zijn nog altijd actueel.