‘België is gewoon beter dan Nederland!’

‘Geen ziel weet waar België ligt en zo zet je dat prachtland juist op de kaart.’ Zangeres-schrijfster Stella Bergsma schreeuwt haar liefde voor België uit.

Ik houd van België. Om de mensen, om het bier, om het eten, het bier, de mentaliteit en laten we het bier niet vergeten. Maar toch vooral ook om de schitterende kunst.

De Vlaamse en Waalse cultuur zijn zoveel eigener dan de Nederlandse, vind ik. Origineler, sprankelender, aparter. Als ik al een keer opspring van een bandje in het tv-programma DWDD, zijn het altijd Belgen. Zonder uitzondering. Belgische films zijn oneindig veel beter en gewaagder. Belgische literatuur is vuiger en dus fijner. België is gewoon beter!

Ik vermoed dat het allemaal komt omdat Nederland denkt nog een rol van betekenis in de wereld te spelen. Ons klompenlandje neemt zichzelf véél te serieus. We willen meedoen met de grote jongens, op Amerika of Engeland lijken. En daar slagen we natuurlijk nooit zo goed in als die landen zelf.

Dus wat er overblijft is een zwak aftreksel, een Nederlaffig kwakje. Ejaculaat zonder zaad. Klootloze rock, clitvrije literatuur en brave budgetarme blockbusters.

Nee, dan jullie, onze zotte zuiderburen. Jullie lijken veel meer een eigen lijn te volgen. Misschien is jullie rol op het wereldtoneel gewoon te klein. Als niemand je kent, kun je net zo goed jezelf zijn. Je hebt dan niets te verliezen, kunt meer risico’s nemen. Geen ziel weet waar België ligt en zo zet je dat prachtland juist op de kaart.

Ik heb jullie altijd wat rommeliger gevonden, wat morsiger dan die aangeharkte tupperware- tulpenbak waarin ik geboren ben. En dat is goed, want chaos heb je nodig om te creëren. Een mens moet experimenteren, dat is de enige manier om mooie dingen te maken.

Zo zag ik onlangs een jonge rapper uit Knokke-Heist, op het Bru.Taal-festival in Brugge. Hij was verschrikkelijk goed. Alles aan hem was anders. Zijn naam, manier van dansen, zijn muziek. Performance art maar toch ook gewoon pop. Het leek in niets op iets wat ik eerder zag. Ongetwijfeld was dat het resultaat van proberen, van durven, van fouten maken. Zijn teksten waren in dialect. Ik verstond er niets van, maar ik luister graag poëzie in vreemde talen. Eén zin begreep ik echter luid en duidelijk en heb ik onthouden omdat de woorden me ontroerden. Ze drukten precies uit wat ik hier ook probeer te zeggen. Dat je moet morsen, leven vol vegen. Dat elke vlek perfect is. Hij heet Brihang en hij zei dit: ‘Ma morsen ist belangrijkste ooit

Kwil nie daj gevoelloos al mn kleren in de was gooit.’

Heel verrassend verwoord: zo lief, wijs en ook een beetje raar. Dat kan eigenlijk alleen een Belg maar.