Bart De Wever: ‘Waar blijven de excuses voor Theo Francken?’

In gesprek met De Zondag legt N-VA-voorzitter Bart De Wever onder meer zijn politieke filosofie, het belang van identiteit en het verschil tussen joden en moslims uit. ‘Ik heb nog geen orthodoxe jood gezien die een loketfunctie in Antwerpen wil. Zij vermijden conflicten’.

Bart De Wever (47), burgemeester van Antwerpen en voorzitter van de N-VA, is voor vriend en vijand al vele jaren een bepalende figuur in het politieke landschap. Maar, vraagt De Zondag hem, is hij door de jaren heen ideologisch dezelfde gebleven?

Bart De Wever: ‘Zonder twijfel. Humo heeft ooit een journalist veel centen gegeven om te graven naar smeuïge citaten uit mijn verleden. Zijn ontstellende conclusie was dat ik niet veranderd ben. Ik heb als student veel geïnvesteerd in het uitdenken van een mens- en maatschappijvisie. Veel politici missen dat, wat problematisch is. Je ziet ze wankelen op bepaalde thema’s. Ik heb een fundamenteel kader’.

In dat kader is identiteit een bepalend element.

‘De massamigratie zet dat debat weer op scherp. De software van onze identiteit staat onder druk, zijnde de waarden en normen van de verlichting. We voeren weer debatten die velen niet meer wilden voeren. Neem godsdienst. De God van het christendom is een gezellige God geworden: aanwezig op moeilijke momenten, afwezig in het dagelijkse leven. Een mens bepaalt zelf wat hij eet en met wie hij slaapt. Maar dan duikt daar Allah op die wel het dagelijkse leven wil regelen. Dat zorgt voor spanningen. Veel migranten hebben geen verlichting doorgemaakt. Dat verplicht ons om opnieuw duidelijk te maken wie we zijn’.

Joden versus moslims

De Wevers standpunten over islam zijn bekend. Maar is hij even kritisch voor de joodse gemeenschap? wil De Zondag weten.

‘Absoluut. Je kunt mensen niet dwingen bepaalde waarden te delen. Dat is belangrijk om voorop te zetten. Het denken is vrij. De vraag is: moet je grenzen stellen aan de individuele vrijheid in de publieke ruimte? Ik vind van wel. Ik denk bijvoorbeeld aan een verbod op hoofddoeken bij de overheid of in scholen. Orthodoxe joden hechten ook veel belang aan uiterlijke tekenen van hun geloof. Maar zij aanvaarden wel de consequenties daarvan. Ik heb nog geen orthodoxe jood gezien die een loketfunctie in Antwerpen wil. Zij vermijden conflicten. Dat is het verschil. Moslims eisen wel een plek op in de publieke ruimte, in het onderwijs, met hun uiterlijke geloofstekens. Dat zorgt voor spanningen’.

De segregatie van orthodoxe joden is ook problematisch, als zij de evolutieleer uit hun onderwijs weren, en de integratie die moslims nastreven is toch eerder positief, werpt De Zondag op.

De Wever: ‘Integratie juich ik toe. Maar de finaliteit van dit debat is de plek van godsdienst in de publieke ruimte. Een overheid hoort neutraal te zijn. Dat is de beste garantie voor de vrijheid van iedereen. Dat geldt voor elke overtuiging. Ook een shirt van Antwerp of Beerschot hoort niet thuis achter het loket’.

‘Ik noem dat soumission‘

Is zijn discours harder geworden?

‘Neen. Wie dat zegt, vertelt onzin’.

‘Maar door de valse menslievendheid van links lijkt elk ander discours keihard. Dat is de valstrik die links spant. Alles is onmenselijk, zelfs de wet toepassen. Theo Francken had zogezegd bloed aan zijn handen omdat hij Soedanezen terugstuurde. Nu blijkt dat er niet gefolterd werd. Waar blijven de excuses? Dezelfde linkerzijde die bh’s in brand stak in mei ’68, omarmt nu de hoofddoek als symbool van gelijkwaardigheid. Ik vind dat heel eigenaardig. Men wou het christendom kapot, maar van de islam aanvaardt men alles. Ik noem dat soumission (onderwerping, een verwijzing naar het gelijknamige boek van Michel Houellebecq, red.).

De Zondag vraagt De Wever naar populistische uitspraken: wie van links pleit voor open grenzen?

De Wever: ‘Expliciet: niemand. In die feiten: zowat allemaal. Links ziet altijd wel een reden om iemand niet terug te sturen. Zelfs mensen die geen asiel aanvragen, willen zij niet terugsturen … Dan ben je in de feiten voor open grenzen. Geef dat dan toe in plaats van mij uit te maken voor extremist’.