‘Bart De Wever, het is niet zo simpel als rechts de redding en links de afgrond’

‘Stem rechts en u redt België. Stem links en het land ontploft. Dat is hoe de N-VA zich moeit met de Waalse zaken. En hoe de PS het verzet voorbereidt’, schrijft Olivier Mouton, politiek redacteur van Le Vif/L’Express.

Het lange interview dat N-VA voorzitter Bart De Wever aan Knack gaf heeft minstens het voordeel van de duidelijkheid. Je ziet er een man die zich aan rechtse zekerheden vastklampt, die verveeld is door de éénzijdige linkse visie van de Vlaamse pers. Een man ook die liever Cicero en de Romeinse denkers leest dan zijn tijdgenoten. Dat is niet verbazend.

Het is trouwens een constante van de federale regering: de leden hebben de neiging hun tegenstanders te minachten. Het gaat zover dat ze hun teksten niet meer lezen en er met een zekere neerbuigendheid naar luisteren.

Maar de man legt ook zijn kaarten op tafel voor de verkiezingen van 2019, en bevestigt daarbij dat hij wel voorzitter wil blijven – in tegenstelling tot wat hij tot nu toe beweerde. En dat gaat uiteraard het zuiden van het land aan.

Laat ons snel gaan over wat wel al vermoedden: de wilde stakingen van de laatste weken in Wallonië waren een buitenkansje voor de Vlaams-nationalistische partij. “Elke dag bewijzen de Waalse stakers dat de N-VA gelijk heeft”, benadrukt hij. Maar voor de rest is dit hoe De Wever wil doorwegen op de Franstalige democratische keuzen. Ook al ontkent hij: wanneer Knack vraagt wanneer hij een N-VA-afdeling in Wallonië zal oprichten, antwoordt hij “dat je je nooit moet mengen in een andere democratie”…

Echt ? Onrechtstreeks dan? Want dit zegt hij over Wallonië: “Bij de verkiezingen van 2019 zullen de meerderheidspartijen in de twee democratieën rekenschap moeten afleggen over het gevoerde beleid. Ik hoop oprecht dat in Wallonië de centrumrechtse strekking dan versterkt wordt. Want als links er in 2019 in Wallonië op vooruit zou gaan, zitten we pas echt in een scenario van een failed nation, want dan kan het zo niet verder. Als men in Wallonië zegt dat men de Belgische democratie niet meer aanvaardt en men niet accepteert dat België bestuurd wordt door een democratische meerderheid, dan moet men de consequenties daarvan aanvaarden. Dan moet Wallonië zeggen: we willen een links landje zijn, een soort Griekenlandje in het noorden.”

Dank u voor de raad. Daarmee geeft N-VA al de inzet van de volgende stemming aan.

Die informatie is trouwens gelinkt met de mogelijkheid die PS-voorzitter Elio Di Rupo open liet om zijn voorzittersrol na 2019 verder te zetten, na de kaap van 67 jaar. Hoewel hij binnen de partij kritiek oogst, denken sommigen dat hij er alsnog op hoopt de 16 terug te nemen van Charles Michel, als wraak op de MR. Bovendien hebben zowel Di Rupo als Paul Magnette omwille van zeer strategische redenen de deur op een kier gezet voor de PVDA/PTB.

Hieronder vinden jullie dus, beste Franstalige kiezers, uw mogelijke keuzes voor 2019:

1. Stem rechts, voor de MR en u zult het land redden. Dat is wat Bart wil. Maar u zult er ook rechtstreeks de Zweedse coalitie en haar zwaar bekritiseerde, ultra-liberale politiek in Wallonië verder zetten.
2. Stem links en u kiest voor chaos, variabel in functie van uw keuze voor de PS of voor één van zijn satellieten. Bart waarschuwt u, want u creëert de voorwaarden voor een failed state, die hervormd moet worden volgens de verdienstelijke principes (volgens de N-VA) van het confederalisme. Belangrijke verduidelijking: daarvoor moeten N-VA en PS op één of andere manier samen rond de tafel gaan zitten. Om u te motiveren herinnert Bart er aan dat Wallonië (bij de N-VA wordt Brussel altijd vergeten en niet zonder reden) een klein Griekenland zou worden. Positieve vooruitzichten.

Dit gezegd zijnde, zonder ons te willen moeien met wat ons niet aangaat, beste Vlaamse kiezers, kan u ook doorwegen op de ultieme beslissing. Stem immers een beetje meer centrum of links (voor SP.A, Groen, en zelfs CD&V) en u opent een derde perspectief. Want als de socialistische familie weer de eerste van het land wordt en de voorwaarden vervuld zijn, kan ze op federaal niveau voor een progressieve coalitie kiezen, desnoods met een Vlaamse minderheid.

Dat is dan niet optie 1 (de hemel) of optie 2 (de hel), maar gewoon het zeer gezonde principe van ideologische alternantie, afwisseling. En daar is niet veel voor nodig. En dat is waarschijnlijk ook, beste Bart, de droom van Elio. Want dan is hij onvermijdelijk.