‘Bart De Wever en zijn N-VA, wie gelooft hen nog?’

Realpolitik, strategie, pragmatisme. De dure woorden die Bart De Wever gebruikte nadat hij zijn Vlaamse eisenbundel naar de prullenmand verwees, verbergen volgens Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken een diep cynisme waarbij macht om de macht centraal staat.

Bart De Wever haalde met zijn N-VA 33% van de stemmen in 2014. Een monsterscore. Een regering zonder de socialistische PS uit Wallonië was volgens hem een staatshervorming op zich.

Maar niet gewanhoopt, in geheime Atoma-schriftjes stonden volgens Jan Jambon afspraken over een komende staatshervorming in 2019. Bart De Wever kondigde echter onlangs aan zonder communautair programma naar de kiezer te trekken in 2019. Enkele maanden geleden klonk bij minister-president Geert Bourgeois nochtans anders.

Na de verkiezingen van 2014 belandde de staatshervorming al snel in de koelkast. Men koos naar eigen zeggen voor socio-economische verandering. ‘De verandering werkt,’ stellen N-VA-coryfeeën vandaag maar al te graag. Maar is dat wel zo? De gewone Vlaming zal van die verandering alleszins weinig merken, integendeel. Ik zet graag een aantal zaken op een rijtje.

Ook met De Wever blijft de fiscale druk in dit land bijvoorbeeld bij de hoogste in Europa. ‘Meer nettoloon door de taxshift,’ beloofde men bovendien. We moeten de zogenaamde lastenverlaging echter met een microscoop achter de komma gaan zoeken. Meer zelfs, de koopkracht daalt al sinds 2009 door de indexsprong en de enorme inflatie, die dubbel zo hoog is als het gemiddelde in de Eurozone. Dat is het rechtstreeks gevolg van de hogere taksen, BTW en accijnzen op energie, brandstof, en alcohol van deze regering. De bollebozen van N-VA bedachten zelfs een suikertaks voor Coca-Cola zero.

Maar daar stopt het niet. Wie er na het betalen van zijn of haar torenhoge belastingfactuur nog in slaagt iets over te houden, ziet zijn spaargeld alsnog smelten als sneeuw voor de zon door de inflatie en lage rentes.

‘Wat dan met het begrotingstekort?’ vraagt de bezorgde burger zich terecht af. Het antwoord is jammer genoeg gekend. Ook wat dat betreft blijkt de verandering geen vooruitgang. We blijven sukkelen met een torenhoog begrotingstekort waardoor we bijna onder curatele van de Europese Unie geplaatst werden. Waar er ook niet wordt gebroken met de PS van Di Rupo, is het feit dat vooral de Vlaamse middenklasse de rekening gepresenteerd krijgt. Alleen moeten we daar nu nog harder en langer voor werken van De Wever, om uiteindelijk minder over te houden. De pensioenen blijven bij de laagste in Europa, alleen moeten we daarvoor nu nog langer werken, tot ons 67^ste.

Het zomerakkoord tot slot, beloofde in de eerste plaats een lastenverlaging voor bedrijven. En dat zomerakkoord vat ook meteen de ‘kracht van verandering’ samen. De grote bedrijven winnen en de gewone Vlaming betaalt de rekening met een stijgende staatsschuld. Van een kracht van verandering, is met andere woorden geen sprake.

Of misschien toch. Het enige dat immers wel veranderd is, is de N-VA zelf. De Wever heeft de ambitie opgegeven om de essentiële maatschappelijke problemen van vergrijzing, veiligheid en immigratie op te lossen. Hij heeft zich neergelegd bij het louter managen van het probleem.

Eerder overkwam dat ook Verhofstadt met zijn burgermanifesten en Leterme met zijn staatshervorming. Decennialang was de christendemocratie de centrale machtspartij in Vlaanderen. Zij bepaalde wie met haar mocht besturen. Toenmalig VVB-voorzitter en N-VA-pionier wijlen Eric Defoort beoordeelde die machtspartij ooit zeer treffend. ‘De CVP is Vlaams hoor… als het niemand stoort.’ Tot die positie is de N-VA geëvolueerd.

De echte politieke strategie van De Wever heeft als doel om de centrale machtspartij te worden. Niet om vanuit die positie België structureel te hervormen zodat de Vlamingen hun toekomst eindelijk in eigen handen kunnen nemen, maar enkel en alleen om de machtspositie zelf.

Wie aan de essentie van onze maatschappelijke uitdagingen iets wil veranderen, wordt buitenspel gezet. Dat leerde de N-VA in 2010 toen Di Rupo premier werd. De N-VA leerde de les en is sindsdien een traditionele partij geworden. Binnen het Belgisch kader besturen betekent dat De Wever voortdurend stoot op grenzen van wat daarbinnen te veranderen valt. Dus bekende De Wever de finaliteit van zijn strategie: besparen in de sociale zekerheid want ‘er is geen andere optie’. Besparen op de pensioenen, de kinderbijslag, de zorg. Is dat het beleid waar de Vlamingen voor gestemd hebben?

De gelijkenis met het non-beleid van de regering-Verhofstadt is treffend. In tijden van voorspoed werd toen ook niet gespaard en structureel hervormd. Daardoor zitten we nu met een onbetaalbare vergrijzingskost. Ook toen bepaalden communicatiegoeroes eerder dan de overtuiging de partijlijn.

N-VA is een zeer rijke partij. Hoeveel dure spindoctors, marketingboys, helfie-campagnes en infografieken ze daar ook mee betalen om de perceptie te veranderen, de pijnlijke realiteit blijft. Er is geen verandering.

De Vlaamse middenklasse moet harder werken, langer werken en blijven betalen om er nog minder pensioen, kindergeld en sociale zekerheid voor terug te krijgen. Een recente studie schatte de welvaartsoverdracht van Vlaanderen naar Wallonië op 7 miljard euro.

De Wever debiteerde in Terzake dat er voor heel zijn strategie geen alternatief zou bestaan. Dat is onzin. Geen enkele partij haalde de voorbije zeventig jaar immers een absolute meerderheid. Elke partij moet dus op zoek naar partners om zijn programma te realiseren. Ook de N-VA.

Eén ding is intussen kristalhelder: wil de N-VA werkelijke verandering doordrukken, zal dat via een staatshervorming moeten gebeuren. Want enkel als de Vlamingen over hun eigen toekomst kunnen beslissen zijn faire fiscaliteit, gecontroleerde grenzen en een betaalbare sociale zekerheid mogelijk.

De N-VA kan daar partners voor zoeken, of zich achter het inhoudsloos excuus van het cordon sanitaire blijven verstoppen.

In een democratie geeft men zoveel mogelijk de macht aan het volk. Dat volk moet krijgen waarvoor het heeft gestemd. Als politici dat volk het beleid waarvoor ze kozen niet kunnen geven, moeten de Vlamingen zich maar rechtstreeks kunnen uitspreken via bindend referendum. We hebben daar de juridische mogelijkheid toe, en zoals Hendrik Vuye en Veerle Wouters bewezen, kunnen we met een Vlaamse meerderheid onze staat hervormen. Vijf minuten politieke moed, zeg maar.