Arco: ‘Christelijke solidariteit kent geen grenzen, behalve bij boetedoening voor oplichterszonden’

‘Wie zijn gat verbrandt, moet op de blaren zitten. In het hele Arco-verhaal heeft CD&V alles aan zichzelf te danken’, vindt Jean-Marie Dedecker. De vergoedingen voor de gedupeerden moeten volgens hem door beweging.net zelf betaald worden. ‘Dat is een werk van barmhartigheid.’

Juliana Kokott, auditeur-generaal bij het Hof van Justitie van de Europese Unie, heeft nu ook de waarborgregeling voor de Arco-coöperanten in de prullenmand gegooid, twee jaar na de eerste veroordeling door de Europese commissie. Het EC-verdict dat de voorkeursbehandeling voor de Arco-coöperanten in 2014 al vernietigde werd toen, op verzoek van EU-president Herman Van Rompuy, maanden op de verzendingsdienst van de Europese commissie verborgen gehouden om het over de verkiezingen van 25 mei te tillen.

Walmende beerput

Het dossier, dat walmt als een beerput, komt nu als een boemerang terug op de regeringstafel. De koudwatervrees dat het deksel er af vliegt tegen de volgende verkiezingen, na nog enkele wanhoop procedures en vertraging manoeuvres bij de Raad van State en het Grondwettelijk Hof, verontrust de Wetstraat. Dan moet de N-VA immers ook kleur bekennen, want ze heeft van de graaicultuur van Arco, binnen de discipline CD&V-bashen, een soort verkiezingsfonds gemaakt. Het paaien van 800.000 potentiële kiezers zou dan weleens sterker kunnen zijn dan de ruis van het geweten.

De CD&V heeft die kastijding volledig aan zichzelf te danken. De christelijke zuil met al zijn tentakels en zijn politieke beschermheer was zelf 100% verantwoordelijk voor de teloorgang van Arco. Het geld van de christelijke arbeidersvereniging ACW (nu Beweging.net) ging via BAC, BACOB en Artesia op in Dexia. Zo plaatste de Arco-groep (ziekenfondsen, vakbond, enz….) haar kapitaal bij Dexia, werd er hoofdaandeelhouder van, en zat in alle bestuurszetels tot in het directiecomité toe. Ze cashte jaren lang rijkelijk dividenden bij de bank die afgleed naar een crimineel hefboomfonds. Arco haalde zijn centen bij de kleine belegger. Tussen 1995 en 2000 haalde dochter Arcopar zo’n 900 miljoen euro op, het aantal coöperanten steeg tot 830.000.

Wie een voordelige spaar- of hypotheekrente wilde bij BACOB moest een coöperatief aandeel van de groep kopen. Hij kreeg dan een aandelenrekening met een dividend-kapitalisatie. Coöperanten-aandeelhouders zijn dus geen spaarders, maar vennoten en hebben geen recht op een spaargarantie. Alleen stelden de bankiers hun aandelen of deelbewijzen voor als kasbonnekes met vaste rente. De coöperant werd bedrogen. Lood om oud ijzer.

Dubieuze carrousel

Arco was een hefboomfonds, geen bankier. Op haar blinde tocht naar maximale winsten en dividenden werden alle truken van de beursvloer toegepast. Het speculeerde met short-selling tegen het eigen aandeel van Dexia. Het gaf haar aandelen als onderpand (stocklending) voor put- en callopties. Het financierde een kapitaalsverhoging bij Dexia in 2008 met een lening bij dezelfde bank. Een dubieuze carrousel die voor een normaal bedrijf bij wet verboden is. Hun topmensen zetten zelfs offshore constructies op tot in Barbados en Delaware.

Dexia crashte tijden de bankencrisis van 2008 en werd met zes miljard euro vers kapitaal door de overheid gered. Een oplossing met een Fortisscenario had veel meer soelaas gebracht, maar de regering-Leterme moest absoluut het kapitaal van de eigen Arco-zuil vrijwaren en de hoofdaandeelhouder beschermen. In 2008 besloot de regering Leterme dat de Belgische staat de beleggers van Arco op dezelfde manier zou behandelen als spaarders, en hun centen zou waarborgen tot 100.000 euro.

Om dat mogelijk te maken werd een wet en een koninklijk besluit ineen geflanst. Omdat er voor die staatswaarborg een commissie op de spaartegoeden betaald moest worden en omdat de hemel leek op te klaren voor Dexia besliste Arco in 2009 die bescherming in de koelkast te plaatsen. De gierigheid bedroog echter de wijsheid. In 2011 moest Dexia, dat van bank gedegradeerd was tot hefboomfonds, opnieuw aan de reddingsboei.

Toen de Raad van Bestuur op zondag 9 oktober 2011 moest beslissen over de ontmanteling van Dexia eiste het ACW dat de waarborgregeling uit 2008 toch zou worden toegepast. Met de depositobescherming voor haar 800.000 coöperanten-aandeelhouders kreeg het dus een omniumverzekering na het ongeval zonder vooraf premie te hebben betaald. Zo werd de pil verguld. Arco legde de lasten van haar wanbeleid ten bedrage van 1.5 miljard euro onbeschaamd in de mand van de belastingbetaler.

Arco stichtte dus zelf brand om vervolgens een schadevergoeding te eisen van de pompiers. Toen de ratingbureaus Moody’s en S&P, onze Nationale Bank en de Europese Commissie een versnelde verkoop van de probleemportefeuille voorstelden om Dexia een tweede keer te redden was het Marc Tinant van Arco (samen met de Gemeentelijke Holding) die op de Raad van Bestuur van Dexia op 10 mei 2011 zijn veto uitsprak, en zo het faillissement van ARCO later zou bezegelen. In de notulen van de Dexia-commissie staat letterlijk: “Wie het afremmen van de verkoop van de staatsschuld heeft bevolen, is in grote mate verantwoordelijk voor de ontmanteling van de groep!’

En verder :”Indien men de versnelde afbouw had beslist op 10 mei 2011 en meteen de daad bij het woord had gevoegd dan was men de belofte nagekomen en was de ratingverlaging er misschien wel nooit gekomen.” De rest is geschiedenis: de rating werd verlaagd en met een dreigende bank run bij het publiek werd Dexia op 4 oktober drooggelegd. Op 9 oktober werd Arco op zijn wenken bediend en kreeg het de spaarbescherming voor zijn coöperanten.

Een hold-up met voorbedachten rade op de staatsfinanciën en chantage met winstbewijzen door corporatistische kleptokraten. In vergelijking met de bankrovers van Dexia waren Lernout & Hauspie koorknapen, betrapt met hun handen in een offerblok. De Raden van Bestuur van Dexia en Arco zaten vol met toppolitici van CD&V-signatuur. Het waren bestuurders die ja zegden tegen alles, niets zagen, niets begrepen, om zich dan achteraf af te vragen wat ze fout hadden gedaan. Het bal der uilskuikens.

Creatieve regelingen

Dat de CD&V-ministers een creatieve regeling zullen uitwerken voor de vernietigende uitspraken van de Europese instellingen en onze nationale Hoven en rechtbanken behoort tot hun Christelijke plichtenleer. Huidig minister van Justitie Koen Geens is zelfs specialist. Met zijn advocatenkantoor Eubelius hield hij jarenlang de juridische pen vast van de Arco-groep. Het schreef zijn eigen wetten en koninklijke besluiten. Christelijke solidariteit kent geen grenzen behalve als het op boetedoening aankomt voor de begane oplichterszonden.

. In IJsland stak men na de crisis 26 bankiers achter de tralies, hier werden ze zelfs nog als vereffenaars aangesteld en konden ze blijven kraaien op hun eigen mesthopen. Groene stakende hesjes schreeuwen zich in de straten van Brussel schor tegen het casinokapitalisme onder aanvoering van hypocriete stakingsleiders die in de Arco-groep zelf aan de roulettetafel zaten. Er zijn nochtans al meer Farizeeërs uit de tempel verjaagd voor veel kleinere delicten.

Graaicultuur

De Christelijke zuil is een huis met vele kamers, kelders en kluizen. Een moloch die jaarlijks honderden miljoenen euro’s van de staat toegestopt krijgt. De CM, de Christelijke Mutualiteit, bezit een onroerend patrimonium van ettelijke miljarden euro’s, van ziekenhuizen tot vakantiedomeinen, en de spaarboeken van de vakbonden zijn een Vaticaans geheim met zelfs deposito’s op buitenlandse rekeningen. Het plan B van deze regering om zo’n 600 miljoen euro te vergoeden met belastinggeld en met de centen van Belfius heeft geen enkele wettelijke of juridische basis. Het ACW of Beweging.net moet zijn coöperanten zelf vergoeden en zijn dochters tot betaling “bewegen” als schadeloosstelling voor zijn eigen graaicultuur. Dat is een werk van barmhartigheid. Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten.