‘Als olifanten vechten, wordt voetbalgras vertrappeld’

‘Buffalo ‘s, verblind door idolatrie voor de kunststukjes van een klein dozijn huurlingen op het veld, hebben lak aan kritisch inzicht’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘De hele Ghelamco Arena walmt als een beerput.’

Er is een boek verschenen over voetbal: ‘De illegale Ghelamco Arena”. Geen zoveelste hagiografie over een succesvolle sjotter opgetekend door een bijklussende sportjournalist, maar een onderzoek naar de totstandkoming van een voetbalstadion. De inhoud is blijkbaar zo explosief dat de betonboeren en de voetbalbobo’s tacklen met de twee voeten vooruit, een doodschop incluis. Zonder verpinken loog de bouwheer de meute zelfs voor dat hij gechanteerd werd door de uitgever en de auteur voor 15.000 euro. Blijkbaar zijn alle middelen goed om de aandacht af te leiden van de kern van de zaak.

Zitten journalisten liever in de loges van de macht, dan dit soort van Siciliaanse beschuldigingen te onderzoeken, en te kijken wat er zich afspeelt onder de kroonluchters van de skyboxen? De oligarch had eerder al een kortgeding aangespannen en verloren tegen de uitgever Doorbraak, nadat hij nauwelijks de titel van het boek De illegale Ghelamco Arena had gelezen. De schijtlaarzen van Doorbraak trokken zich echter toch terug uit vrees voor ellenlange gerechtelijke procedures tot het boek zijn actualiteitswaarde zou verloren hebben. De auteur, Ignace Vandewalle, gaf zijn boek dan maar uit in eigen beheer. Hij werd loslopend wild, hondenbrok voor een blaffende meute. De hooligans, die naar gewoonte in voetbalstadions oerwoudgeluiden maken, werden nu plots ook boekverbranders, zoals religiegekken wiens tempels plots ontheiligd worden. “Gegen die Dummheit sind wir wehrlos” zei de Duitse theoloog Dietrich Bonnhoeffer ooit. Voetbal is religie.

Wie het boek met een open geest gelezen heeft, en daar verdenk ik weinig pennenridders van, had kunnen beseffen dat de krijtlijnen tussen politiek en grootkapitaal wazig of onbestaande zijn. Dat er gemorst wordt met het geld van de belastingbetaler en met dubieuze staatssteun in duistere constructies. Dat er fairplay gepredikt wordt op het veld, maar dat er gelogen en bedrogen wordt in de voetballoges. Feiten zijn het weeskind van de sportjournalistiek. Een festival van gemiste kansen. Een bloemlezing.

Schepen Christophe Peeters verklaarde in De Tijd van 13.07.2013 onomwonden: ‘De totale som die Stad Gent voor het voetbalproject op tafel legt bedraagt 20,3 miljoen euro. Dit bedrag is goed voor 55 procent van de totale kostprijs van het stadion. We hebben dit geld geïnvesteerd à fonds perdu. Het is niet de bedoeling dat we die steun ooit nog terugverdienen. Ik vind het belangrijker dat de opbrengsten uit de exploitatie van het stadion naar KAA Gent gaan, zodat de club daarmee spelers kan aankopen en een echte topclub kan worden, met uitzicht op de Champions League.’

Gekker kun je het niet bedenken: met belastinggeld voetbaltransferts financieren. Peeters zweeg dan nog wijselijk over de 13,3 miljoen extra verdoken staatssteun die door de watermaatschappij Farys (TMVW) in de bouwput gestort werd. In werkelijkheid ging er volgens het boek van Vandewalle 41 miljoen euro staatssteun naar het voetbal-gerelateerd gedeelte van de Ghelamco Arena op een totale kostprijs van 46 miljoen. Zelfs de maandelijkse huurprijs van ca. 80.000 euro voor een commercieel pand van 46 miljoen is een lachertje. Het is voor de komende 25 jaar zelfs niet geïndexeerd. Alleen al voor de horeca en de ticketverkoop wordt er gemiddeld jaarlijks 25 miljoen euro gerealiseerd op een totale omzet van 62 miljoen euro. Anderlecht had voor het gebruik van het ter ziele gegane Eurostadion maandelijks 708.333 euro moeten ophoesten.

Selectief geheugenverlies

Inktkoelies schrijven over KAA Gent liever in chocoladeletters, en politici lijden aan selectief geheugenverlies. Toen de Stad Gent in 2005 een renteloze lening van 300.000 euro aan KAA Gent omzette in een subsidie, stemde groene Filip Watteeuw tegen dat cadeau in de gemeenteraad ” Het gaat er over dat u een groot bedrag toestopt aan een bepaalde club en dat u daarvoor geen enkel criterium hebt…à la tête du client…” Vandaag laaft hij zich als schepen aan de rijke tafelen van de skybox. Voor de kwijtschelding van 10 miljoen euro i.v.m. de erfpachtregeling voor de Ghelamco Arena, en het niet betalen van 13 jaar huur voor het gebruik van het Ottenstadion, bleef hij doofstom. Moraliteit verdwijnt met machtsuitoefening.

Dag geldt ook voor de Gentse SP.A-burgemeester. In 2002 zat Optima-baas Jeroen Piqueur meer op het Gentse Stadhuis bij toenmalig schepen Daniël Termont dan op zijn eigen kantoor. Nog voor er iemand op de hoogte was van de stadionplannen werden, volgens documenten die ik in mijn bezit heb, toen al de overeenkomsten onderhandeld om de aanpalende gronden op te kopen, tot op de immobiliënbeurs MIPIM in Cannes toe. Dit moest immers gebeuren vooraleer de BPA-wijziging van industriegrond naar bouw- en recreatiegrond op die site bekend werd. Voorkennis of voorbedachte rade evenals de juiste politieke connecties zijn altijd nuttig in de wereld van de Ruimtelijke Ordening. Zo kon Optima Financial Planners bijvoorbeeld 50.000 m² aankopen voor 100 euro per m² en doorverkopen aan een veelvoud. Nu staan er kantoortorens.

Belangenvermenging

Voetbal is een witwasmachine van het grootkapitaal. Er woedt een stadionoorlog tussen oligarchen, metaalbaronnen en vastgoedtycoons die mekaar chanteren en gijzelen met een morzel grond, van Brussel tot in Brugge. Witteboordenhooligans die pokeren met gemeenschapsgeld en mekaar afpersen met optiecontracten op gronden die ze zelf nog niet eens bezitten. De clash der ego’s. Waar de olifanten vechten wordt het voetbalgras vertrappeld.

Politici worden gebruikt en misbruikt als nuttige idioten, verdwaasd door angst om de sympathie van het supportersheir te verliezen. Buffalo ‘s, verblind door idolatrie voor de kunststukjes van een klein dozijn huurlingen op het veld, hebben lak aan kritisch inzicht. Brood en spelen.

Zolang er geen platbroek aan oligarch Paul Gheysens de bewijzen durft te vragen van de zogezegde chantage door uitgever Doorbraak of auteur Ignace Vandewalle, staat het voetbaljournaille bij mij buitenspel. Voor de match tussen KAA Gent en Lokeren van zondag 20 januari zat er geen kat in de gemeentelijke skybox. Plaatsvervangende schaamte, voortschrijdend inzicht, of last van een indigestie? Of toch rood van schaamte tot inkeer gekomen in het Achturenhuis?