‘Als de wereldvrede bedreigd wordt, hebben we geen Chamberlains maar Churchills nodig’

Als je iemand vraagt om te ontwapenen, is het niet meer dan logisch dat je hem militaire steun en manschappen verleent als hij aangevallen wordt, vindt Jean-Marie Dedecker.

Het is precies anderhalve week geleden dat gewezen EU-commissaris Karel De Gucht in Terzake op Canvas verkondigde dat Vladimir Poetin Oekraïne nooit zou durven binnenvallen. Dezelfde nacht rolden Vladimirs tanks al over de grens, richting Kiev. Het orakel van Berlare werd op een paar uur tijd gedegradeerd tot Commical Ali. De wegens beschuldigingen van corruptie afgezette ex-NAVO-baas Willy Claes werd ook nog uit de mottenballen gehaald en op als expert in loze prognoses opgevoerd. Hij stond er in de jaren 90 radeloos bij en liet Ratko Mladic ongehinderd Sarajevo naar het stenen tijdperk bombarderen. De Nederlander Frans Timmermans, vicevoorzitter van de Europese Commissie, beweerde zelfs dat Poetin een oorlog ontketende om de klimaatcrisis te verdoezelen.

Onder welke stolp leven die mensen eigenlijk ? Ze hadden nochtans beter kunnen weten, als ze hun geschiedenisleerboek niet alleen onder de arm hadden gehad maar ook onder de knie. Elke dag wordt er nu een blik experten opengetrokken om de onvoorspelbare nukken van een psychopaat met smetvrees te verklaren.

In 1581, een tijd waarin volgens de overlevering de rivieren overstroomden door de lijken die erin lagen, vermoordde de eerste Russische tsaar Ivan de Verschrikkelijke in een vlaag van waanzin zijn eigen zoon. Zijn bijnaam was eigenlijk Grozni, wat ‘angstaanjagende’ betekent in plaats van ‘verschrikkelijke’.

Angst aanjagen is een wezenlijk onderdeel van terreur. In de inleiding tot Hannah Arendts boek Totalitarisme wordt het einddoel als volgt omschreven: ‘Het geweld dat een tiran uitoefent, dient om de mensen vrees aan te jagen en elke politieke oppositie uit te schakelen. In een totalitair regime daarentegen is de terreur van een heel andere orde: ze komt pas goed op dreef als er van politieke oppositie al lang geen sprake meer is. Voor een tiran is geweld een manier om mensen van buitenaf te dwingen; een totalitaire heerser stopt niet voordat de terreur volledig geïnterioriseerd is en mensen zich spontaan bij de geheime politie aanmelden en hun eigen doodvonnis verzinnen en ondertekenen.’ Het Poetinisme wordt stilaan een cocktail van stalinisme, fascisme en ultranationalisme. De meeste woorden op -isme deugen echter niet.

De Russische tsaar ‘Vladimir de Verschrikkelijke’ ontpopt zich al jaren tot beschermheer van alle autoritaire leiders die heersen als keizer Nero met despotische nukken, van snordictators als Aleksandr Loekasjenko en Nicolas Maduro, tot de tirannen van Kazachstan en Transnistrië. Hij weet precies hoever hij manu militari te ver kan gaan door de lafheid en de handelingsonbekwaamheid van de Westerse leiders. Barack Obama trok een rode lijn in Syrië en Poetin stapte er straffeloos over. Hij stuurde zijn huurlingen naar Mali en Macrons troepen trokken zich terug. De Koerden versloegen IS en de Amerikanen lieten hen prompt in de steek. Ze kregen van de rusthuisrijpe Joe Biden nog geen pleister op de open wonde van hun leed, noch hulp bij het berechten van de jihadisten.

Het Kremlin gleed ondertussen af naar het leugenpaleis van een dolgedraaide machtswellusteling die niet-bestaande dreigingen verzint om de eigen agressie te verrechtvaardigen. Door een stalinorgel aan leugens en verzinsels ontketende Poetin een niet-aflatende propagandaoorlog die drijft op walmen van desinformatie, van giftig nationalisme en vals patriottisme. In zijn eigen land is elke vorm van oppositie al met terreur uitgeschakeld en in zijn hybride oorlog tegen het Westen tracht hij wantrouwen te kweken en verdeeldheid te zaaien om het van binnenuit te verzwakken. Zo legde hij het falen van de feitenvrije politiek en de zwakte van onze leiders als witte westerse weekdieren ongenadig bloot: mannen zonder schouders en vrouwen bedreven in lippendienst in een ingedommeld Europa dat vrede even vanzelfsprekend vindt als olie uit de pomp. ‘Hij ziet zwak leiderschap, de teloorgang van de veerkrachtcultuur en de cultus van kwetsbaarheid. Hij ziet mensen de vlaggen van hun seksualiteit eren en niet van hun landen, en denkt dat hij zo over ons heen kan rollen,’ twitterde Dyab Abou Jahjah.

Uit die droom zijn we nu met een paukenslag ontwaakt. De bezetting van Oekraïne en het uitmoorden van de burgerbevolking door een losgeslagen dictator is een misdaad tegen de menselijkheid en een bedreiging voor de wereldvrede. Elk democratisch land zou dus militaire hulp en zelfs boots on the ground moeten leveren om die humanitaire ramp te voorkomen.

Als de wereldvrede bedreigd wordt, hebben we geen Chamberlains maar Churchills nodig. Maar in de logica van de NAVO, dat door de Franse president Macron enkele maanden geleden nog hersendood genoemd werd, zijn landen die niet tot een of andere invloedsfeer van een grote broer behoren blijkbaar vogelvrij. In 1994 stond Oekraïne in Boedapest op verzoek van de Amerikanen nochtans vrijwillig haar nucleaire wapens af aan Rusland om neutraal en soeverein te kunnen blijven.

Als je iemand vraagt om te ontwapenen is het dan ook niet meer dan logisch dat je hem militaire steun en manschappen verleent als hij aangevallen wordt. Maar het Westen met haar paaipolitiek keek bij elke schending van Oekraïnes rechten in splijtende en valse verontwaardiging 30 jaar lang de andere kant op. Zoals roeptoeter en dwaallicht Guy Verhofstadt die in 2014 op het Maidanplein in Kiev nog loog dat de Europese Unie elke week een delegatie zou sturen tot het volk zou zegevieren, belooft Ursula von der Leyen nu het lidmaatschap van de EU. Een schot uit de heup met losse flodders.

Bij de annexatie van de Krim en de Donbas susten die laffe profeten hun geweten met een boycot van de Limburgse perenexport. Ondertussen bleef Rusland het gas- en benzinetankstation van Europa en de westerlingen vulden zo de oorlogskas van Poetin. ‘We hebben de Russische beer twintig jaar lang krachtvoer gegeven en staan nu beteuterd te kijken dat we hen niet meer de baas kunnen‘, schrijft Jonathan Holslag terecht in De Morgen (25.02.2022). Nu wordt er éénmondig een rigoureuze economische boycot afgekondigd, zoals een ontkoppeling van het Swift-betalingsverkeer voor de Russische banken, maar sommige bankiers zoals de Sber- en de Gazprombank blijven buiten schot zodat Europa de gas- en olierekeningen kan blijven betalen die Poetins oorlog financieren.

Hoe verdoofd kun je zijn als je de koude niet wilt trotseren voor de vrijheid? Straks kunnen we in een warme zetel toekijken hoe Kiev in vuur en vlam wordt geschoten en de bevolking gedecimeerd. We troosten ons met het lef, de heldhaftigheid en de onverzettelijkheid van de Oekraïense burgers. Een strijdbaarheid die we enkel nog kennen van Hollywoodiaanse oorlogsromantiek. De beelden van menselijk leed die ons via het scherm van de treurbuis bereiken worden als door een filter van glas gezeefd. De werkelijkheid wordt virtueel op het ijskoud televisiemedium. Pleister op de lafheid. Wir heben es gewusst und schaffen das nicht.

Oekraïne is geen modelstaat, het is doordesemend van corruptie en het stikt er van de kleptocraten. Maar het gaat hier om veel meer, het gaat om de bedreiging van de wereldorde. Het gaat om een strijd voor vrijheid, voor mensenrechten en menselijke waardigheid. Als Poetin nu slaagt in zijn oekaze in de achtertuin van Europa, en zijn bloedige strooptocht meer dan een wanhoopsdaad van een crimineel regime blijkt te zijn, is de Chinese keizer Xi Jinping de lachende derde. Dan rest er voor Taiwan alleen maar een afgemeten tijdspanne om met dichtgeknepen keel en billen te wachten op een Chinese invasie. Wij staan er bij en kijken er naar. First we take Manhattan, then we take Berlin. Sarajevo heet nu Kiev.