‘Als de electorale nood het hoogst is, is de noodtoestand nabij’

‘Wie de agenda en het thema van de volgende verkiezingen bepaalt, wint ze ook. Die strijd is nu losgebarsten met een marketingoperatie over veiligheid’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de veiligheidsnota’s die N-VA en CD&V voorstelde.

Als we ongelimiteerd tolerant zijn, zelfs jegens hen die zelf intolerant zijn, als we niet bereid zijn een tolerante samenleving te verdedigen tegen de aanvallen van de intolerante medemens, dan zal de tolerante mens te gronde gaan, en met hem de tolerantie. Beter dan de politieke filosoof en principiële democraat Karl Popper in zijn Open samenleving en haar vijanden kan ik het niet verwoorden. Laat me toe te geloven dat het nieuwe Niveau V-plan van De N-VA staat voor Poppers paradox van de tolerantie en niet voor zijn paradox van de democratie, die het gevaar inhoudt dat de meerderheid ook kan beslissen om een tiran op het schild te heffen.

De V in het veiligheidsplan staat er zeker niet meer voor Vlaams. Als je al je Vlaamse eisen onder de korenmaat stopt. Als je je verkiezingsbelofte van een begroting in evenwicht schaamteloos moet inslikken. Als je fractieleider in de Kamer de vrije meningsuiting wilt inperken. Als je de hete adem van het Vlaams Belang in je nek voelt, dan moet je focussen op de onderbuik. “Order is heaven’s first law“.

Wie de agenda en het thema van de volgende verkiezingen bepaalt, wint ze ook. Die strijd is nu losgebarsten met een marketingoperatie over veiligheid. Als de N-VA een windje laat stormt het bij de CD&V. De vechtscheiding uit hun kartelverleden is nog niet verteerd en hun samenwerking in de kibbelregering is eerder een scheiding van tafel en bed dan een schijnhuwelijk. Kris Peeters & Co pakken ook uit met een veiligheidsplan light: Alert Bestuur. Doe-het-zelf-zaken moeten de pakkemannen verwittigen als boer en tuinder een paar zakken meststof inslaan voor hun gazon, en de apothekers moeten aan de hulplijn als een soepjurk een paar dozen Viagra bestelt om de 72 maagden te plezieren die op hem wachten in het paradijs.

“Als je vrij wilt zijn, moet je eerst veiligheid realiseren. En daarvoor heb je een krachtige staat nodig” schreef de Britse filosoof John Gray. Het antiterreurplan van de N-VA veroordelen op basis van het politiek axioma dat alles wat van een andere partij komt per definitie laakbaar is, is intellectueel oneerlijk. Een sereen parlementair debat over de legalisatie van de noodtoestand is eerder wenselijk dan verwerpelijk, en vooral te belangrijk om het over te laten aan juridische scherpslijpers. Lui die bijvoorbeeld de grondwet wel verkrachtten toen ze Koning Boudewijn een etmaal op non actief zetten, omdat hij weigerde de abortuswet te ondertekenen. Van dergelijke patriotten lust ik geen Patriot Act.

Eén terreurrechtbank met gespecialiseerde magistraten is een logische rechtshandeling, maar de roep om burgerinfiltranten is steekvlampolitiek. Semi-criminelen inschakelen en hun strafbare feiten gedogen voor een zogenaamd hoger doel zijn een hysterische reactie van onmacht waardoor de remedie erger wordt dan de kwaal. Voorbeelden legio: van rancuneuze verklikkers in de repressie na WO II en de anticommunistische hetze met burgerinfiltranten in de jaren ’50 tot de recente drugszaak rond de familie Aquino.

Connecties tussen prostitutiemilieu en politie

Onze succesvolste undercoveragent Kris Daels, alias Alpha 20, dook acht jaar onder in het criminele milieu en liet zich zelfs op gevaar van eigen leven opsluiten in een gevangenis. Hij ontmantelde de grootste drugsbende van ons land, maar had ook de euvele moed om de connecties met het prostitutiemilieu van zijn collega’s intern aan te klagen. Hij werd prompt geschorst als politieagent en met een resem gerechtszaken weggepest door zijn oversten. Hij won er elf van en vecht tot vandaag voor de rechter nog voor het behoud van zijn pensioen. Een rechtstaat die op dergelijke schabouwelijke wijze omgaat met haar professionele undercoveragenten zou het woord burgerinfiltranten nog niet mogen uitspreken.

Rookgordijn voor eigen falen

We hebben een batterij aan wetgeving, van de antiracismewet tot antiterrorismewetten, van de wet op de privémilities tot het snelrecht en van de wet tegen samenscholing tot wetten tegen het aanzetten tot haat en geweld. We hebben een arsenaal aan mogelijkheden, van de wet op de Bijzondere Opsporingsmethodes tot de wet op Bijzondere Inlichtingsmethodes met telefoontap en verregaande onderzoeksmogelijkheden zoals infiltratie en observatie.

De Staatsveiligheid wist in 2012 al dat terroristen als Gelel Attar aanslagen planden. We hebben het grootste aantal politieagenten en magistraten per capita van de bevolking van gans West-Europa, en met Unia hebben we er nog een gedachtepolitie bovenop. Maar je hoeft maar de grauwe en ontnuchterende TV-reeks ‘Niveau 4’ van Eric Goens over de politie in Molenbeek te volgen om te begrijpen dat de kritiek van de onderzoeksrechters op het Niveau V- plan een rookgordijn is voor eigen falen.

Dweilen met de kraan open

Op 18 november 2008 getuigden drie politie-inspecteurs in P-magazine: ‘Het gerecht doet geen barst. Twee jaar geleden pakte ik wel eens mannen op die al vijftig keer waren gearresteerd. Tegenwoordig is dit al zeventig tot tachtig keer. Mijn record is een kerel van 25 jaar die al 145 keer is opgepakt. En lol dat die mannen daarin hebben. Met een brede grijns worden ze binnen gebracht en met een nog bredere grijns stappen ze weer buiten. En dan kan je wel zeggen: er wordt toch een pv opgemaakt en vervolgd? Een pv is niks meer waard! Het gevolg is bijna altijd dat die boeven opnieuw worden losgelaten. Het is dweilen met de kraan open. Van diegenen die ik heb opgepakt, belandt er ongeveer 1 op 500 in de gevangenis. En dat niet om bagatellen, maar om zware misdaad. Vrijdag pleegt iemand een gewapende overval op een apotheek. Zondag breekt hij in veertien auto’s in. We pakken hem op en de procureur zegt: niet meer doen, hé. Dat geloof je toch niet? En dat is geen uitzondering. Het gebeurt bijna dagelijks.’

Het is nu acht jaar later en uit Goens’ documentaire over Molenbleek blijkt dat er niets is veranderd, behalve de bevestiging dat de draaideurcriminelen van gisteren de terroristen zijn van vandaag. Het staat mooi om in een intentieplan te verklaren dat “vervroegde in vrijheidsstelling” moet vervallen bij terroristische misdrijven, als wereldvreemde zwarte toga’s met witte besjes veroordeelde terroristen zoals de moeder van de Jihad, Fatima Abekran, al na vier maanden bajes op vrije voeten laten terwijl ze veroordeeld is tot 15 jaar gevangenis. Als justitie haar werk niet doet wordt de straf doorgeschoven van de schuldigen naar de slachtoffers van het kwaad.

Dat de partijen die de meeste burgemeesters leveren (N-VA en CD&V) nu ook pleiten om meer macht te verlenen aan onze burgervaders is goedkoop machiavellistisch opportunisme. De leenheren in de 19 Brusselse baronieën zijn zelfs de grootste obstructie tegen een ééngemaakte politiezone.

De tolerante opendeurpolitiek van de traditionele partijen gedurende de laatste decennia heeft ons al de definitie van failed state opgeleverd, maar met een platte verschuiving van de rechterlijke naar de uitvoerende macht uit electoraal buikgevoel is de burger ook niet gediend.