Allebei flink (uit)getikt

Kunstenaars zijn niet alleen met hun verfjes in de weer, ze hebben ook meningen over de politieke toestand.

In de Grote van Dale staan vanzelfsprekend niet enkel oude woorden en uitdrukkingen, maar ook moderne. Een ruraal woord zoals ‘afrossing’, bijvoorbeeld, maar ook ‘bashing’. De betekenis is ongeveer dezelfde: het inbeuken op, afgeven op, uithalen naar iemand of iets. Samenstellingen zijn mogelijk, en Van Dale geeft: ‘CDA-bashing’. Een ander letterwoord kan natuurlijk evengoed, en zo hoorden we in een 1 meitoespraak dat er velen zijn die aan zelfcensuur doen en daardoor te weinig aan ‘N-VA-bashing’.

Louis Tobback zal zich niet geviseerd voelen, en de schilder Luc Tuymans vermoedelijk evenmin. Ter gelegenheid van Art Brussels zat Tuymans donderdag in een radiogesprek, samen met nog een artiest, de Brusselaar Angel Vergara. Die Vergara komt met zijn werk in het Belgische paviljoen op de Biënnale van Venetië, en hij had Tuymans uitgekozen als tentoonstellingscommissaris, een soort curator.

Nu zijn kunstenaars niet alleen met hun verfjes in de weer, ze hebben ook meningen over de politieke toestand. En omdat al hun gedachten per definitie belangrijk zijn, vroeg Klara-presentatrice Annemie Tweepenninckx aan de heren hoe zij de regeringsformatie zagen evolueren.

Tuymans drukte zich cryptisch uit:

‘Niet hé, niet geloof ik, hé! Ik geloof dat dit gewoon het bewijs is van een politiek die nefast is voor dit land. Ik heb het ook al ettelijke keren gezegd, ik ben er ook op aangepakt door spam op heu, die ik dan binnenkreeg via Facebook of whatever, waar mensen zover gaan als: we zullen het werk van meneer Tuymans op een groot plein zetten, het dan in brand steken en daarrond een groot Vlaams volksfeest maken, bijvoorbeeld… Dat was de kraste dan wel. Maar in ieder geval is hiermee eigenlijk bewezen dat er niets bewezen is. En ik vind het een zeer onconstructief punt, en ik vind het ook hallucinant wat de CD&V heeft gedaan. Zichzelf politiek zelfmoorden als een van de oudste politieke families in België, met iets wat ze dan zelf heeft uitgevonden. Dat is toch onmenselijk, of wat?’

Om eerlijk te zijn, mijn invoelingsvermogen is te klein om deze boodschap exact te vatten, maar daarna was Vergara aan de beurt, en die was duidelijker:

‘Eh bien, eh bien je pense que si effectivement, si monsieur Bart De Wever arrivait un jour à la tête de ce pays, c’est très dangereux dans le sens où, par exemple si ça arrivait demain, mais, j’aurais beaucoup de chances de pouvoir partir à Venise sans mon commissaire, qu’on pourrait retrouver comme Ai Weiwei en prison, tout simplement.’

Dat ging zelfs Tuymans wat ver, en als goede commissaris probeerde hij zijn pupil voor de belachelijkheid te behoeden, al sloot hij toch niet uit dat zijn standpunten hem in de kerker konden brengen.

‘Bwa, zover zal ik, zal het denk ik niet gaan, hoop ik. Maar ik was wel, enfin, ik ben nog steeds bevriend met Ai Weiwei, dus wie weet?’

Inderdaad, ook een artiest die door het establishment vertroeteld wordt, kan een romantisch verlangen koesteren naar sterkere bewijzen voor zijn relevantie.

Marc Vanfraechem