A. werd misbruikt door haar vriend: ‘Er zijn dagen, weken, zelfs maanden van me weggenomen’

Drie jaar nadat ze door haar toenmalige vriend meermaals gedwongen werd om seks te hebben, heeft A. de gebeurtenissen nog niet verwerkt.

A. is een knappe jonge vrouw van 21 jaar oud, die gepassioneerd is door haar studie maatschappelijk werk. In 2017 leert ze via Twitter een jongen kennen. ‘Een relatie hoefde voor mij niet echt’, zegt ze bij een kop koffie. ‘Ik had ook nog nooit een relatie of seks gehad. Maar hij drong sterk aan en in december 2017 waren we samen. Hij had al een paar keer gevraagd om seks te hebben, maar ik wilde wachten. Eind januari 2018 waren we bij mij thuis en vroeg hij opnieuw of ik het wilde proberen. Ik zei: “Ja, maar als het niet gaat, doen we het op een ander moment.”

‘We lagen op bed en hij was bezig een condoom aan te doen. Dat wilde niet echt lukken, en eigenlijk had ik er toen al niet veel zin meer in. Ook omdat hij een beetje boos begon te worden. Toen hij mij probeerde te penetreren, zei ik: “Liever niet, ik voel me er toch nog niet klaar voor.” Ik wilde opstaan om me opnieuw aan te kleden. Op dat moment heeft hij het condoom weggegooid en zich in mij gedrongen. Ik wilde hem van me afduwen, maar hij was veel sterker. Hij heeft me toen in de matras gedrukt en is gewoon doorgegaan, heel bruut. Achteraf bloedde ik fel en was ik compleet in shock. Alsof er niets was gebeurd, heb ik hem nadien met mijn ouders naar het station gebracht. Toen ik thuiskwam, heb ik me gedoucht en ben ik in bed gekropen. Ik heb de hele nacht gehuild.

‘Vanaf dan gebeurde het elk weekend, een jaar lang. Op den duur laat je het maar gebeuren. Je vecht niet meer terug. Hij werd ook heel bezitterig. Ik mocht niet met andere jongens omgaan, hij verweet mij van alles, stalkte mij voortdurend – ik leefde in constante angst. Ik ging in het weekend ook niet meer naar het jeugdhuis waar ik werkte en zonderde me af van mijn vrienden. Als je de hele dag seksueel misbruikt bent, heb je niet veel zin meer om nog iets te doen. Ik had ook vaak verwondingen. Dan gebruikte ik ’s nachts een nat washandje om mezelf wat te verzorgen. Ik heb veel spijt dat ik niet recht naar het ziekenhuis of de politie ben gegaan.’

Ruzies

Op school is A. veel afwezig en aan de lessen lichamelijke opvoeding doet ze vaak niet mee, want dat doet te veel pijn. ‘Ik maakte ruzie met leerkrachten en medestudenten. Ik werd heel gevoelig voor aanrakingen. Mijn ouders konden niet meer met me praten, mochten me geen knuffels meer geven, en wisten niet meer wat ze met mij moesten beginnen.’

In januari 2019 slaagt A. erin de relatie definitief te verbreken. ‘Na meer dan een jaar ga je beseffen dat wat er gaande is, echt niet door de beugel kan. Ik heb hem toen ook overal geblokkeerd.’

Maar dan komt het ergste. ‘Je bent dan wel uit die relatie, maar je bent een jaar lang op de meest gruwelijke manieren gemanipuleerd, misbruikt en verkracht. Dan moet je dat beginnen te verwerken. Ik heb mijn middelbare school nog kunnen afmaken, maar op de hogeschool kreeg ik het almaar moeilijker. Mijn ouders konden het niet meer aanzien. “We weten niet wat er met je scheelt,” zeiden ze, “maar dit duurt nu al een heel jaar.” Ik was hels als ik thuiskwam, constant agressief en opstandig. Ik haatte alles en iedereen en wist met mezelf geen blijf. Op een gegeven moment heeft mijn papa me vastgepakt en gezegd: “En nu ga je ons vertellen wat er is gebeurd.” Toen kwam alles eruit en konden mijn ouders eindelijk de puzzel van het voorbije jaar leggen.’

Geen bewijzen

Nadat A. haar ouders heeft verteld wat haar is overkomen, begint de lastige zoektocht naar oplossingen en geschikte therapie waarvoor ze niet maandenlang op een wachtlijst hoeft te staan. Het wordt groepstherapie met lotgenoten. In de zomer van 2020 gaat A. ook aangifte doen bij de politie. ‘Maandenlang heb ik toen niets gehoord van justitie of parket. Ik heb zelf een aantal keren gebeld om te weten hoe het met mijn dossier stond en te vragen of ze er wel tijd en moeite in staken. In januari 2021 kreeg ik een brief van het parket dat mijn dossier was geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Hoe zou dat komen? Mij hebben ze maar één keer ondervraagd. Hij heeft vervolgens alles staalhard ontkend. En dat was het dan.

‘Ik heb niet alleen geen gerechtigheid gekregen, ik voel me jaren later nog altijd mentaal en fysiek niet in orde. Er zijn dagen, weken en maanden van me weggenomen. Ik ben in therapie, heb een posttraumatische stressstoornis en met mannelijke affectie heb ik het nog altijd heel moeilijk – is dat geen bewijs genoeg? Ik heb nadien wel een relatie gehad, maar die is na elf maanden weer afgesprongen. Daardoor is ook veel steun en liefde weggevallen en heb ik het opnieuw best moeilijk. In die relatie heb ik ook gemerkt dat ik tijdens vrijpartijen soms begin te trillen en te huilen. Het idee dat je dat telkens opnieuw aan iemand moet uitleggen, vind ik zwaar om te dragen.’

Omdat het de verkeerde kant dreigt op te gaan, is A. op aanraden van haar huisdokter opnieuw op zoek naar individuele therapie. ‘Ik voel dat ik weer in een put val en ervaar opnieuw veel meer woede over wat er is gebeurd. Ik merk dat ik de dingen nog niet echt heb verwerkt. Het is heftig om te beseffen dat dit nu mijn leven is. Ik probeer zo veel mogelijk met vrienden om te gaan, te sporten, naar buiten te gaan, niet meer te denken aan de pijn en gewoon even gelukkig te zijn. Maar mijn gedachten worden me soms te veel. En dan breek ik.’