Welke iconische beelden moeten we ons voor eeuwig en voor altijd herinneren? We vroegen het aan enkele fotografen van Knack. Voor Jef Boes wordt een beeld iconisch door de suggestie die het weergeeft.
Naar aanleiding van 175 jaar fotografie vroegen we enkele Knack-fotografen welke foto’s voor hen iconisch zijn. Vandaag: Jef Boes.
1. Neil Leifer – ALI
Boes: ‘Mohammed Ali wint van Sonny Liston. Het is een van de meest iconisch sportfoto’s uit de geschiedeins. Het lijkt wel alsof Ali hier roept ‘Haha, sukkel — I got you‘ Maar het omgekeerde is waar. Op het moment van de foto roept Ali naar Sonny dat hij moet rechtstaan, dat hij verder moet vechten. Een paar seconden later heeft Ali terug zijn wereldtitel. Twee minuten duurde het gevecht. Pure boks, ruwe energie. Doe het de fotograaf maar eens na. Op twee minuten tijd het perfecte beeld maken, en dat in de perfecte positie. Een heleboel fotografen staan immers te drummen om het beste beeld te maken, iedereen staat dicht op elkaar, zo dicht bij de boksers. Op dat moment is het heel belangrijk om de juiste lens te hebben. Je moet vooral ook veel geluk hebben op zo’n moment dat je op de juiste positie staat. Als je op dat moment als fotograaf net achteraan staat, zou je waarschijnlijk redelijk hard vloeken. Maar, ook al sta je op de juiste plek, je moet het beeld wel gemaakt hebben. Als je dan mist, ben je niet goed genoeg.
“When you’re shooting ringside, you feel what the fighters feel, hot under the overhead ring lights, squeezed in between the other photographers” Neil Leifer
2. Kevin Carter – Soedan
Boes: ‘Een prooi voor de gier. Deze foto illustreert de sterkte van fotografie. De suggestie die een beeld kan weergeven. Telkens als ik het beeld zie, krijg ik er rillingen van. Zeker tijdens het schrijven van dit tekstje. De eerste keer dat ik dit beeld zag, was tijdens de film ‘The Bang Bang Club’ Die film gaat over de waargebeurde ervaringen van vier bevriende fotografen (Kevin Carter, Greg Marinovich, Ken Oosterbroek en João Silva) tijdens de Zuid-Afrikaanse apartheid. Op een bepaald moment wordt Ken Oosterbroek neergeschoten, James Nachtwey fotografeert dit en Kevin Carter vlucht naar Soedan om jaren later terug naar huis te keren. In Soedan neemt hij dit beeld. Een beeld waar veel heisa rond geweest is in die tijd. Mensen vroegen zich af wat er met het kind gebeurd is. Werd het door de gier opgegeten? De waarheid is hemeltergend. De moeder van het kind was op dat moment eten aan het vragen aan VN-medewerkers. De fotograaf mocht niet helpen en al helemaal niet tussenbeide komen. Maar het bleef hem achtervolgen. Waarom heeft hij het kind niet geholpen? Met dit beeld won hij de Pulizerprijs. Drie maanden later pleegde hij zelfmoord.’“The suicide note – He wrote, he was “depressed . . . without phone . . . money for rent . . . money for child support . . . money for debts . . . money!!! . . . I am haunted by the vivid memories of killings & corpses & anger & pain . . . of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners . . . ” And then this: “I have gone to join Ken if I am that lucky.”
3. Thomas Hoepker – 9/11
Boes: ‘Terwijl de eerste foto gaat over ‘op de juiste plek zijn op het juiste moment’, is dit net het tegenovergestelde. Over dit beeld stelden bloggers en journalisten de vraag of het de mensen op de foto wel kon schelen wat er op dat moment gaande was. Ook dit beeld riep dus veel vragen op. Gaven ze er niet om dat hun stad in de fik stond? Voor velen, maar ook voor mij, zegt dit beeld hoe het leven gewoon verder gaat. Al gebeurt er een terroristische aanval of verandert de hele wereld.’
‘De fotograaf is niet op de plaats van de ramp en kan daar dus geen beelden maken. Hij beslist de overkant te fotograferen. In eerste instantie was hij niet tevreden over zijn beelden, zeker niet toen hij die van zijn collega’s zag de dag na de ramp. Enkele jaren later duikt dit beeld dan uiteindelijk op. Vandaag is en blijft het de meest iconische foto over de aanslag op het WTC. Net door de afstand en doordat de gruwel niet van dichtbij zichtbaar is, wordt het een veel pakkender beeld. Het geeft ook redelijk goed weer hoe het leven in New York niet stilstaat na de ramp. Ok, that happened, let’s move forward now. ‘
‘Zoals collega Tom Verbruggen Rober Cappa citeert – als je foto’s niet goed genoeg zijn, zit je er niet dicht genoeg op, is dit beeld net het bewijs van het tegenovergestelde.’
Iconische beelden uit 175 jaar fotografie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier