’20 jaar PS-laksisme en ‘islamo-socialisme’ bracht ons waar we vandaag staan’

‘De Brusselse PS heeft door middel van extreme “tolerantie” de voedingsbodem gecreëerd voor de intolerantie ten opzichte van onze Westerse samenleving’, schrijft Karl Vanlouwe (N-VA).

1988. Philippe Moureaux, met zijn 49 jaar niet meer zo jong en na 8 jaar ervaring als minister ook niet meer onervaren, voert campagne voor de lokale verkiezingen. Onder meer met een pamflet waarin hij pleit voor “traiter de façon réaliste et responsable le problème de l’immigration“. Meer nog, hij pleit zelfs voor “un arrêt EFFECTIF [sic] de l’immigration“

2015, 27 jaar later. 27 jaar, dat is meer dan de gemiddelde leeftijd van Syriëstrijder. Het gruwelijke bloedbad in Parijs leidt naar Brussel, Sint-Jans-Molenbeek. De Brusselse gemeente blijkt opnieuw een uitvalsbasis voor moslimterroristen.

En dat is ook de internationale media niet ontgaan. ‘Molem’ staat op de internationale kaart. Met dank aan voormalig burgemeester Moureaux? Hij weert zich als een duivel in een wijwatervat : “toen ik nog burgemeester was, was er niks aan de hand.”

Tussen 1988 en 2015 is er heel wat gebeurd. Moureaux was zelf burgemeester van de van oudsher volkse gemeente van 1993 tot 2012. In die periode werd de gemeente zo laks bestuurd dat Laag-Molenbeek tot vandaag jihadi’s produceert én aantrekt, die er blijkbaar makkelijk kunnen opereren en een groot reservoir aan potentiële volgelingen vinden.

Laag-Molenbeek is op 20 jaar tijd niet enkel verpauperd, het is ook een cultureel-religieus ghetto geworden. Zelfs een Nederlandse oorlogsverslaggever trok er om die reden weg. Daar heeft het lakse beleid van Moureaux heel wat mee te maken. Voor Moureaux waren immigratie, concentratie en ghetto-vorming geen (maatschappelijk) probleem meer. Het werden electorale troeven en relletjes met migrantenjongeren pasten bovendien in zijn ideologisch kader van de proletarische opstand tegen het kapitaal.

Laksisme werd de norm

40 procent van de inwoners van Molenbeek is moslim. In de aangehaalde buurten en wijken is dat wellicht 60 procent tot 70 procent. Moureaux gaat er prat op dat hij dicht tussen die onderdanen leefde. In werkelijkheid een eufemisme voor het feit dat hij niemand binnen moslimgemeenschap wilde ‘provoceren’, niet de brave bakker, maar ook niet de voor overlast zorgende hangjongere of de haat-imam. Laksisme werd de norm en elk signaal van problemen deed Moureaux af als kritiek op de multiculturele samenleving.

Wie herinnert zich bijvoorbeeld de RTBF-uitzending uit 2012 nog over ‘Molem’? Ondanks het boerka-verbod liepen veel vrouwen er in een boerka rond. Politieagenten mochten tijdens Ramadan geen broodje eten op straat. Moureaux was razend na de uitzending en beschuldigde de RTBF van ‘racisme en islamofobie’.

Vorige week nog werd de Joods-Hongaarse schrijver György Konrád in Elsevier geïnterviewd. Hij toonde zich kritisch over het migratiebeleid van de laatste decennia: “(…) Een Duitse imam antwoordde laatst op de vraag: wat is hoger, de Duitse grondwet of de sharia? Hij zei: “Als we een minderheid zijn de Duitse grondwet. Als we in de meerderheid zijn de sharia.””.

Capitulatie van een politieke klasse

Maar volksmenner Moureaux bleef ziende blind voor andere en blijkbaar betere volksmenners die een sluipend gif introduceerden in de moslimgemeenschap. Hij maakte het gif van de radicale, salafistische islam mee groot. De Brusselse PS heeft door middel van extreme “tolerantie” de voedingsbodem gecreëerd voor de extreme intolerantie ten opzichte van onze Westerse samenleving. Dat zegt bijvoorbeeld ook politoloog Bilal Benyaich: “Vanaf begin de jaren 1990 – toen Philippe Moureaux aan het hoofd kwam van de Brusselse PS – heeft men naar de pijpen van radicale en conservatieve moslims gedanst om electorale redenen. Daardoor zijn radicale ideeën beter kunnen gedijen. (…) daar zijn de kiemen gelegd voor een radicaal ideeëngoed.”

Moureaux liet gedogen. Sommigen intimideerden (allochtone en autochtone) meisjes en vrouwen zonder hoofddoek of verhandelden drugs en wapens. Anderen gingen nog een stap verder; gingen meestrijden met IS en beraamden en pleegden aanslagen in West-Europa.

Spreken over overdreven politieke correctheid van de bewindvoerders is in dit geval een understatement. De Brusselse gemeenten in het algemeen en Molenbeek in het bijzonder zijn decennia lang geconfronteerd met de schandalige capitulatie van een politieke klasse die zich nu opvallend stil houdt. Après moi, le déluge? Twintig jaar PS-laksisme en ‘islamo-socialisme’ heeft ons gebracht waar we vandaag staan, met Brussel als uitvalsbasis voor de islamistische barbarij.

Cultuur en structuur aanpakken

Al meer dan 10 jaar bestaat er in Vlaanderen een verplicht inburgeringsbeleid; een van de vele instrumenten om de integratie van nieuwkomers te bevorderen en de westerse vrijheden onder de aandacht te brengen. Racistisch en paternalistisch was dat volgens Franstalige politici. Intussen wil de Brusselse regering er werk van maken. Op papier althans, want anno 2015 lukt het maar niet te tonen dat het menens is. Een modern en doortastend veiligheidsbeleid, met één politiezone – wie durft er voor te pleiten?

En dat terwijl het vijf voor 12 is. Het Brussels Gewest kan én wil de problemen niet aanpakken. Het Gewest heeft nood aan een mentaliteitswijziging, aan een politieke cultuur en een structuur die toelaten om radicalisme en onveiligheid aan te pakken.

Er is wel degelijk een wij en een zij. We moeten die streep tussen ‘wij’ en ‘zij’ nadrukkelijk trekken. ‘Wij’ – als maatschappij en als politieke klasse, moeten samen weer luidop definiëren wie we zijn en durven zeggen waar we voor staan. De rotte appels moeten eruit.

Allen samen – ook met de moslimorganisaties die dit weekend de aanslagen veroordeelden bijvoorbeeld – moeten we duidelijk maken wie erbij hoort: wie los van afkomst en religie menselijkheid, universele mensenrechten en westerse vrijheden niet enkel tolereert maar ook ondersteunt en uitdraagt.