Na twee jaar kwam er een eind aan de zaterdagstakingen bij de Antwerpse politie. Voortaan organiseert het korps quizzen.

Vlaanderen houdt van quizzen. Maar niemand houdt zo van quizzen als het Antwerpse stadspersoneel. Stedelijke ambtenaren weten binnen de tien seconden wat de hoofdstad van Papua Nieuw-Guinea is, wie in de Tour van 1973 als eerste op Alpe d’Huez bovenkwam, welke van de zeven dwergen geen snor heeft. Of ze toveren andere relevante kennis zo maar uit hun geheugen.

Wat dat betreft, verschillen de Antwerpse agenten in niets van hun collega’s. Zij willen nu en dan zelfs een quiz organiseren. Sinds het politiekorps twee jaar geleden elke zaterdag aan het staken ging en de agenten meer tijd hadden voor intellectueel werk, stelde het publiek bovendien vast dat het peil van de vragen exponentieel was gestegen.

Neem nu de quiz van het korps aan de Brederodestraat, op Antwerpen-Zuid, twee weken geleden. Met de eerste honderd vragen hadden de lokale agenten er vooral de goede luim ingehouden. De kans dat de stadspolitie die nacht nog veel strenge alcoholcontroles zou houden, was bovendien klein.

Maar omdat elke quiz zich van een andere moet onderscheiden, ging het korps op zoek naar een mooie apotheose. Het resultaat van dat denkwerk was spetterend : alle ploegen kregen foto’s met twintig paar blote en soms wat minder blote vrouwenborsten voorgeschoteld. Aan hen om er de naam van de bijhorende beroemdheid op te kleven. Experts herkenden ook in lichtjes benevelde toestand en ondanks de dichte sigarettenrook onmiddellijk de boezem van Lollo Ferrari, Eva Herzigova, Cybil Shepherd of Sarah Ferguson. De dure kleurenkopies moesten de ploegen inleveren : die kwamen nog van pas.

Om de avond helemaal in joligheid te eindigen, richtte schepen voor Sociale Zaken Patsy Sörensen van de linkse Beweging voor Sociale Vernieuwing na afloop het woord tot de zaal. De schepen, bekend om haar subtiele humor, komt door de week op voor de vrouwenrechten. De Antwerpse politie is niet alleen uw vriend, maar vooral die van alle vrouwen. En nu ook van Sörensen.

Democratie is…

In het vuur van een verkiezingsstrijd willen politici zich al eens vergalopperen. Opgejaagd door Herman De Croo en Rik Daems riep Guy Verhofstadt het Britse kiesstelsel vorige week uit tot een na te volgen voorbeeld. ?Dat is pas democratie !?

U weet hoe dat daar gaat. Het land is verdeeld in een aantal districten, waar elke partij één kandidaat voorstelt. Wie van die kandidaten de meeste stemmen haalt, is verkozen. Simpel, maar echt democratisch ? Paddy Ashdown denkt daar anders over. Ashdown is de leider van de Liberal-Democrats de liberale partij van Groot-Brittannië. Die haalt altijd wel zo’n 15 tot 20 procent van de stemmen, maar ze krijgt daarvoor doorgaans minder dan vijf procent van het aantal te begeven zetels in het Lagerhuis. Waarom ? Omdat de kandidaten van de partij, helaas voor haar, niet zo vaak de meeste stemmen halen in een district. Naargelang van de stemming in het land is er altijd wel een conservatief of een socialist die meer in de schijnwerpers staan die beter doet, en de liberalen met lege handen laat.

Omdat het op die manier al van ver voor de Tweede Wereldoorlog geleden is dat de liberalen in Londen nog een minister mochten leveren, is Ashdown een groot voorstander van… ons kiesstelsel, de evenredige vertegenwoordiging. Dat heeft zeer zeker veel nadelen. Maar het zou van de Lib-Dems in Groot-Brittannië al decennia de scheidsrechter tussen conservatieven en socialisten hebben gemaakt. En dus een zekere partner in talloze regeringen. ?Dat is pas democratie,? vindt Ashdown.

Kunnen twee liberalen over zo’n basisbegrip zo van mening verschillen ? Ja, want eigenlijk zeggen ze hetzelfde. Democratie is immers, volgens de liberalen, blijkbaar een manier van tellen.

Herman

Zondag. Wat een skrikkelijke totentrekkers hebt ge toch op deze wereld ! Enige weken geleden heb ik in mijn carnet de campagne al uitgelegd waarom ik niet naar het bal van G. ben geweest in ’t casino van Gent. Dat is een kwestie van skroom en fijnbesnaardigheid. Maar G. had dus gisteravond wel de toupet om in Brakel naar ons Volksbal te komen. Soit. Ik heb de doktoor moeten laten komen voor Basiel. Hij heeft een blaar op zijn tong van tembers te plakken – als er nog eens kiezingen zijn, moet ik hem toch een sponske kopen.

Maandag. Het leven is een tombola. De ene keer wint ge een mixer en de andere keer niets. Ik ben daar wijsbegerig in. Ook een paard mistreedt hem wel een keer, en dat is zo’n groot beest.

Dinsdag. Er zijn mensen ik noem geen namen die geelzucht krijgen van angstaangejagendheid als ze denken de kiezingen niet te kunnen winnen. Dat zal ondergetekende niet overkomen. Natuurlijk weet ik dat G. zaterdag victorie zal zingen, dat zou er nog moeten aan mankeren. Als ge een schermlikker zijt die alle hoofdopstellers en commentaarschrijvers courtiseert, hebt ge in de gazetten een cicerooke voor. Maar ik ben altijd van het gedacht geweest van Montesquieu die zei : Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre, ni de réussir pour perséverer, ’t is toch waar zeker.

Woensdag. Voor de eerste keer van mijn leven kwaad moeten zijn op Basiel. Voor de televoting van VTM had hij alle lijnen geblokkeerd om te zeggen dat G. zou winnen, zodat ze bij VTM zouden peinzen dat G. de boel op flessen aan het trekken was ! Ik weet wel, die jongen deed dat om goed te doen, maar ik heb hem toch een preek gegeven. En weet ge wat hij antwoordde ? Commandeer uw hond en blaf zelf ! Ik denk dat Basiel door de doktoor mismeesterd is.

In de Liberty twee vaten dobbele Roman besteld om zaterdagavond de overwinning te vieren. Weer moeten monkellachen om de vermakelijkheden die ’t gewone volk vertelt (dat zijn trouwens de enige waar ze geen taksen op moeten betalen). Er staat zo’n gast bij de trekbiljart die een extra bal wint. Same player shoots again. En de Staf, die dat allemaal afziet, zegt : Same player shoots again, dat is gelijk bij Wilfried Martens !

Donderdag. Lief dagboek. De mensen zullen u pas volgende week lezen, als de kiezingen voorbij zijn. Maar daarom zeg ik nu in tempore non suspecto, zodat het geweten zou zijn en voor het nageslacht boekgestaafd, waar de hond begraven ligt. Herman De Croo zal deze kiezingen niet winnen. Maar als hij toch kandidaat was, was dat om skeuren in de partij te voorkomen en G. te corrigeren. G. is misschien een totentrekker, maar het is onze totentrekker. En wie heeft hem tot het sociaal-liberalisme bekeerd ? Ge moogt twee keer raden. Bij mijn vader zaliger hing al zo’n teljoor boven de schouw met de tekst : wijsheid vindt men in de boeken, wijs zijn zal men elders zoeken. Dat is ook voor G. zo. ’t Is niet van Yves Desmet of van Mario García Llosa dat hij geleerd heeft dat wie het middenveld overslaat zijn gat verbrandt, zoals ze in de volksmond zeggen. Wat mij interesseert, is niet het percentage van De Croo maar de overwinning van het Brakelmodel.

Vrijdag. Er zijn weinig mensen die zozeer de moed van hun overtuiging hebben als mijn trouwe Luc Van der Kelen. Vandaag schrijft hij in Het Laatste Nieuws over de licentiaatsverhandeling van een student van de VUB, die onderzoek heeft gedaan naar het imago van Herman De Croo. Ik stoef niet graag, maar ik wil het hier toch aanhalen : ?De VLD-voorzitter (dat ben ik dus nog altijd) durft, wordt bekwaam genoemd, is sympathiek, staat dicht bij het volk en wil vernieuwen.? Wetenschappelijk bewezen ! En ik wil dat nog met een graantje zout nemen, maar er staat ook : ?Bij de kranten en weekbladen vindt De Croo krachtige steun bij de lezers van Knack en De Standaard. Negatief staan vooral de lezers van De Morgen en Het Nieuwsblad.? Daar moet geen tekeningske bij zeker ? Laat mij twaalf weken een dagboek schrijven in De Morgen, en ge zult zien wat ge zult zien.

Zondag.Alea iacta est. De marbels zijn gerold. De vervlieging van de partij kan weer beginnen. Maar het skoonste liedje dat ik ken, is nog altijd : en blauw is troef ! Ik heb G. gefeliciteerd en gezegd dat hij op mij kon rekenen om de partij te leiden als hij in het gouvernement zit. De Vlaamse Bolkestein, ik heb het altijd gezegd. Vanmorgen, toen de pauw mij bij het krieken van de schemering wakker miauwde, hoorde ik plotseling een stem. Het was Sint-Stanislas, de patroonheilige van het college in Mons waar ik primus pepetuus ben geweest ! Hij beval mij Fleur te zadelen, het harnas te omgorden om vanuit het kleine Michelbeke de partij te heroveren. De Zwalm is gelijk de Rubicon, sprak hij. Maar mijn pyjama was nat van het zweet en toen ik de thermometer onder mijn tong stak, had ik 39. Er blijft mij niets anders over dan de redactie van Zwarte Woensdag te bedanken voor de gastvrijheid die ik in haar kolommen heb genoten. Tot de volgende kiezingen ! En wie weet tot in de Boekentoptien. G. is niet de enige die een boekske kan skrijven.

Bijdragen : Piet Piryns, Peter Renard, Hubert van Humbeeck

Rome, Piazza del Populo. Ferrari bestaat 50 jaar (foto : Patrick de Spiegelaere).