Leo Tindemans noemt zich graag een Afrika-kenner. Maar van die jour- nalist, die Christian Tavernier, had hij in dat verband nog nooit gehoord.

Op de feestjes in Kinshasa en omstreken, waar ook al eens iemand van de Belgische ambassade binnenwaait, hadden ze hem al eerder opgemerkt : Christian Tavernier (61), in goeden doen, met een vriendelijk woord voor iedereen. Ha, Christian. Daar was hij weer. Want wie kent Christian nu niet ? Wie zou er zich ook over verbazen dat hij weer opdook ? Want het gonsde al een tijd van geruchten dat de Zaïrese president Mobutu Sese Seko weer een beroep zou doen op huurlingen. Christian dus, het lag eigenlijk voor de hand.

Want Tavernier is vertrouwd met de plek en met de plaatselijke gewoonten, kent de mensen bij de voornaam en spreekt de taal. Hij is een van de weinige nog actieven van de huurlingen die al in de jaren ’60 in het voormalige Belgisch Kongo een bezigheid hadden gevonden, nu eens voor rekening van de Katangese secessionisten van Moïse Tshombe, daarna voor Mobutu. Als de rekeningen maar werden betaald.

Een tijdlang was Tavernier ook uitgever, in het begin van de jaren tachtig van het voor wapen freaks bestemde AMI, maar vooral van het opinieweekblad L’Evènement, dat voornamelijk de opinie van ex-premier Paul Vanden Boeynants (PSC) gestalte moest geven. En tussendoor reisde hij geregeld voor zaken naar Afrika, ook, bijvoorbeeld, om eens een PR-klusje voor dit of dat regime op te knappen. Er is altijd wel wat te doen.

Dit alles om maar te zeggen dat het natuurlijk toch wel raar is dat iederéén Tavernier dus kent, behalve ex-premier Leo Tindemans (CVP), hoewel deze, daar zijn alle kenners het over eens, een groot kenner van Afrikaanse aangelegenheden is.

Want wat geschiedde ? Tavernier is zich al maandenlang hevig aan het roeren in Zaïre en stelde zich daarbij graag voor als een zendeling van Tindemans. ?Niet waar,? zegt de ex-premier nu, ?hij heeft zich aan mij voorgesteld als journalist. Ik heb hem nooit met een opdracht belast. Ik heb een wantrouwige natuur, iedereen weet dat.?

Maar wat richtte Tavernier daar dan uit, in onze Kongo ? Zoete broodjes bakken met de naar Zaïre gevluchte verantwoordelijken van de Rwandese genocide, zo blijkt nu. Want die lui hebben nooit de ambitie opgegeven om weer diplomatiek krediet te krijgen. Plus de macht in Rwanda, natuurlijk. Om de zaak van deze radicale Hutu’s te bevorderen, zorgde Tavernier er ook voor dat Mobutu als eens een gewichtig Belgisch politicus te spreken kreeg, bijvoorbeeld een ex-premier.

Vreemde mores toch allemaal, voor een journalist, toch ? Maar Tindemans kreeg geen argwaan.

Meer nog. Eind vorig jaar onthulde Tindemans het bestaan van een plan, genaamd het Plan-Tindemans (geschreven op Kerstmis 1995), dat erin bestond om Rwandese vluchtelingen uit de kampen in Oost-Zaïre dieper in het land te verplaatsen, weg van de grens met Rwanda. Het Plan-Tindemans kende geen gelukkige afloop. Volgens een boze ex-premier omdat de huidige Belgische regering zich te chic achtte om Mobutu beleefd om instemming te vragen.

Blijkt nu dat alweer Tavernier, deze zogezegde journalist dus, onze Christian, het ware brein achter het Plan-Tindemans was. (Rare manieren voor een journalist, toch ?) Men kan zich de vraag stellen wat dan wel de échte bedoelingen van het Plan-Tindemans-Tavernier waren, gelet op de intense contacten tussen onze ?journalist? en de Rwandese massamoordenaars.

Eventjes toch mag het Rwanda-rapport van senator Guy Verhofstadt (VLD) in herinnering worden gebracht. Waarin wordt geklaagd dat, toen ons land daar blauwhelmen naartoe had gestuurd, Belgische initiatieven tegenover het oude Hutu-bewind in Rwanda voortdurend werden doorkruist door parallelle diplomatie, onder meer van de christen-democratie, die haar oude bondgenoten in Kigali maar niet wilde laten vallen. (MR)

Daar brandt de lamp

G illes De Bilde naar PSV : ja, daar was de modale Belgische voetballiefhebber toch even niet goed van. Hadden we eindelijk iemand die op het veld wat vechtlust toonde, doen ze hem toch wel weg zeker. En dan nog naar Nederland ! In Oost-België overwegen ze de oprichting van de actiegroep ?PSV ? Weg ermee !? Want tussen Klak van Antwerp, Bukalski van Genk, Klomp (ex-PSV !) van Lommel, Driesen van Sint-Truiden en anderzijds Gilles De Bilde, Marc Degryse en Luc Nilis is de keuze rap gemaakt. Een klein beetje voetbalfreak weet waar tegenwoordig de lamp brandt : in Eindhoven.

Pas naderhand bleek dat de transfer van De Bilde naar PSV een onderdeel was van een duivels plan.

Dat ging zo.

Eerst had Anderlecht Feyenoord kwaad gemaakt. Met die Rotterdammers had Michel Verschueren nog een eitje te pellen, sinds ze hem Geoffrey Claeys hadden afgepingeld. Dus liet Verschueren het eerst uitschemeren alsof de overgang van De Bilde naar Feyenoord in kannen en kruiken was. Feyenoord staat bekend als een typische knokkersploeg. Dat zat dus snor. Dacht Feyenoord. Want snel greep Michel Verschueren de telefoon en draaide het GSM-nummer van Frank Arnesen in Eindhoven. Of ze soms De Bilde niet konden gebruiken ? Een miljoen of tachtig, meer moest dat niet kosten. Zaakje zo geregeld, zoals dat onder vrienden gaat.

Alleen : wat PSV had gekocht, was niet Gilles De Bilde, maar een kat in een zak. PSV mag De Bilde niet opstellen. Tijdens een schorsing kan een voetballer niet van een transfer genieten. Op 1 april is niet alleen de schorsing van De Bilde verstreken, maar ook de transferperiode in Nederland. Ondertussen was Verschueren met het geld van PSV al een nieuwe knie voor Weber aan het kopen.

Kortom, Feyenoord kwaad en PSV kwaad. Op Anderlecht. En op elkaar. En straks moet dat gaan samenspelen in de nationale ploeg ! Als die van PSV nog willen meedoen, tenminste. Want die van Eindhoven raakten, daarbij subtiel aangemoedigd door De Bilde-Degryse-Nilis, bijzonder gebelgd door de spot die vanuit heel Nederland over hen neerdaalde. Vooral Ajax kon de pret niet op. Domheid is besmettelijk en dat kwam er nu van, zie, van zo dicht bij België te wonen. Afijn, straks bij Oranje slikt PSV’er Wim Jonk nog liever de bal in dan hem door te schuiven naar de Ajacied Patrick Kluivert.

De Nederlandse bondscoach Guus Hiddink kreeg het helemaal op zijn heupen toen hij vernam dat Johan Vermeersch, de grote baas van RWDM, eraan dacht om zijn naar Anderlecht vertrekkende trainer René Vandereycken te vervangen door Louis Van Gaal. Goed, een grapje van Vermeersch, maar grollen verbergen dikwijls veel waarheid. Nu heeft RWDM niet direct een elftal met veel voetballend vermogen, maar wat die mannen wel perfect kunnen, is systeembeheersing. Bij het stadium van robot kan een mens niet dichter komen dan een voetballer van RWDM. De ideale ploeg voor Louis Van Gaal om er het legendarische Ajax-concept in te rammen. Als Guus Hiddink zijn ogen sloot, zag hij Frédéric Pierre veranderen in Overmars, Alan Haydock kreeg het donkere kleurtje van Kluivert en Guy Vandersmissen leek ineens verdacht veel op De Boer, Hiddink kon alleen niet goed onderscheiden welke van de twee. Het geheim van Ajax kan binnen de korste keren geen geheim meer zijn voor de Belgen.

Aan de Houba de Strooperlaan in Brussel draaide Georges Leekens ondertussen met een tevreden glimlach de deur van zijn kantoor op de voetbalbond achter zich dicht. Zijn eerste werkweek zat er op. (BH)

Ik betaal, gij betaalt

De sociale partners zijn het nu dus ook oneens over de existentiële vraag of de mensen hun zondagse verveling mogen verdrijven met toeristische uitstapjes naar de meubelpaleizen langs de stedelijke invalswegen. Er zit minister van Tewerkstelling en Arbeid Miet Smet niets anders op dan het hele land tot één toeristisch centrum uit te roepen, zodat de winkels op de Dag des Heeren de deuren mogen openen. Zo’n manoeuvre is dat niet, zij riep haar Land van Waas en Smet al tot toeristische attractie uit : de meubelzaken kraakten er onder de zondagse concurrentie van Morres Meubel net over de Nederlandse grens, waar Jean-Marie Pfaff bovendien nog public relationsman is ook.

In de discrete salons van de Nationale Bank ruziën de sociale partners dan weer over het jaarverslag dat gouverneur Fons Verplaetse hen ter goedkeuring voorlegt. Het moet een evenwichtig document zijn, want de vakbonden vinden het té eenzijdig economisch en de werkgevers té eenzijdig sociaal.

Het heet dus dat de sociale partners over niets meer akkoord gaan. Dat is slechts schijn : zowel vakbonden als werkgevers zijn met hun volle gewicht voorstander van werktijdverkorting. Vooraleer dat historisch akkoord wordt ondertekend, moeten er alleen nog een paar details worden opgeklaard. De vakbonden willen werktijdverkorting met loonbehoud, de werkgevers pleiten voor vrijwillige deeltijdarbeid. Twee keer minder werken, in het eerste geval op kosten van de werkgever, in het tweede geval voor rekening van de werknemer. Minder werken, verzacht de werkloosheid. Als de ander maar betaalt. (GD)

Bijdragen : Guido Despiegelaere, Ben Herremans, Marc Reynebeau

Naar de betoging (foto : Patrick De Spiegelaere).