Eric Van Rompuy wil koppen zien rollen. Liefst op de voorpagina!

Volgens mediaminister Eric Van Rompuy (CVP) kan het niet dat een hoofdredacteur van een krant zichzelf een believer noemt. Dat we dit nog mogen meemaken: een christen-democratisch politicus, die het niet kan hebben dat iemand voor zijn gelovig-zijn uitkomt.

Maar het valt licht te begrijpen dat de minister door al dat X1-gedoe een beetje in het ongerede raakt. En dat hij zich zorgen maakt over de verwarde, zoal niet geheel tegenstrijdige informatie die de bevolking over zich uitgestort krijgt.

Neem nu de zaak van het kasteel in Gravenwezel, waar eind 1991 een moord zou zijn gebeurd, die door X1 zelf, naar eigen zeggen, onder dwang zou zijn voltrokken. Midden vorige week wist De Morgen te melden dat de details in het getuigenis van X1 over dat kasteel perfect overeenstemden met wat de speurders op de vermeende plaats van de misdaad hadden aangetroffen – ze waren daar met een smoes binnengeraakt. Diezelfde dag meldden De Standaard en Het Nieuwsblad echter dat het door de speurders doorzochte kasteel in de verste verte niet leek op de plek des onheils, zoals die door X1 was beschreven.

Verwarrend, inderdaad.

Maar dat was nog niet alles. Sinds enkele dagen schrijven de kranten, tot en met hun edities van het afgelopen weekend, dat het verdoemde kasteel in het geheel nog niet is teruggevonden. Waar wordt de X1-getuigenis dan eigenlijk aan getoetst?

Een politicus is natuurlijk slecht geplaatst om de vermoorde onschuld uit te hangen en het ontslag van een hoofdredacteur te eisen. Wat hij ook predikt over de publieke moraal, hij zal altijd te horen krijgen dat hij de balk in zijn eigen oog niet ziet. En dat hij eerst maar eens een Wathelet of een Delcroix moet aanpakken.

Maar daarom heeft Van Rompuy nog niet per se ongelijk. Als de media invloed willen uitoefenen op de samenleving – zoals De Morgen beoogt met zijn X-files – dan beogen ze macht, in dit geval de macht om in een gerechtelijk dossier in te breken. De essentie van een democratie is evenwel dat blote macht mag bestaan.

Het democratische principe van de checks and balances eist dat macht altijd gepaard gaat met een verantwoordingsplicht.

Overigens is Van Rompuy de kwaadste nog niet. Hij suggereert alleen maar dat journalisten wat beter hun deontologie in de gaten zouden moeten houden. Hij heeft het over zelfcontrole, die de media zelf moeten organiseren. Maar niet iedereen is zo gauw tevreden. Te oordelen naar wat hij zich daarover al her en der heeft laten ontvallen, wil minister van Justitie Stefaan De Clerck (CVP) daarin veel verder gaan – net als, niet toevallig, een deel van de magistratuur. Hij wil journalisten sneller en vaker voor de rechter slepen en de deontologische controle niet aan journalisten alléén overlaten. Dát is pas bangelijk.

The Clinton Tapes

A dviseur: Actie, waarschuwing, represaille, is dat niet met woorden spelen, meneer de president? U bedoelt toch gewoon: oorlog?

President: Toch niet, want het ligt niet in mijn bedoeling om binnen te dringen. Géén penetratie. Dat is tegen mijn principes.

Adviseur: Wat wil u dan wel?

President: Ik wil ze zoals ik ze graag heb: op de knieën.

Adviseur: U wil ze onder tafel krijgen?

President: Om het even waar, als ik maar krijg wat ik wil. We staan hier nu al lang genoeg met de broek op de enkels.

Adviseur: En een belofte dat ze zich naar uw wensen zullen schikken, zou dat niet volstaan?

President: Dat het oraal gebeurt, is toch het minste wat ik kan vragen.

Adviseur: I beg your pardon?

President: Jawel, ik wil het uit hun eigen mond hebben.

Adviseur: Dat ze u even bellen, dus.

President: Over de telefoon, bedoel je? Waw!

Adviseur: En wat zal uw vrouw daarvan zeggen?

President: Hill hoeft er allemaal niets van te weten. Wij zijn volwassen, instemmende mensen, wij hebben elk ons eigen leven.

Adviseur: En uw politieke tegenstanders? Gaan ze u niet verwijten dat u geobsedeerd bent?

President: Zouden zij het anders doen als zij in mijn plaats waren en de kans kregen?

Adviseur: Goed, maar het is nu ramadan. Het is toch niet sportief om iemand met een rammelende maag aan te pakken.

President: Ik weet wel waarmee er te rammelen valt. Als we niet snel iets anders doen, gaan de media maar door met dat geëmmer over dat mens, hoe heet ze, that woman. Niets dan vieze praat de hele tijd, over f*ll*t** en r*mpet*mpen en z**dvlekken en d*chtbundels. Ze moeten de journaals nu al uitzenden met een wit vierkantje. Maar video’s over een mooie militaire actie, daar kan je rustig met de kinderen op de bank naar kijken.

Adviseur: Right, ik bel het Pentagon.

Proper op ons eigenSlechte koolhydraten

Waarin Herman De Croo zich zorgen maakt over verzadigde vetzuren in krokodillenstaarten. Het vervolg van het montignacdagboek van een staatsman.

Maandag. 84, 5 kilo, droog gewogen! Zou het komen omdat ik gewend ben alles met een korreltje zout te nemen, cum grano salis? Dat kan nooit goed zijn voor de glycemieke index. Ontbijt met appels uit de eigen boomgaard: die kunnen zelfs zonder het speekselenzym pytaline worden verteerd. Ge ziet dat ik weet waar ik van spreek. Sinds vandaag staat er op mijn eenzelvigheidskaart: advocaat-landbouwer. Dat klinkt een beetje gelijk priester-dichter.

Dinsdag. Journalist van Gazet van Antwerpen op mijn gsm. Vriendelijke mens, maar toch niet gelijk mijn trouwe Luc Van der Kelen van Het Laatste Nieuws. Hij probeerde weer te stoken, maar ik snoerde hem de bandopnemer met een guitigheid: Verhofstadt-De Croo, même combat! Langs mijn neus weg gezegd dat ik bereid ben een ministerportefeuille te aanvaarden, maar geen juniordepartement. Dan nog liever kamervoorzitter. In P-Magazine gelezen dat Peter Reekmans van puur miserie in één week zeven kilo vermagerd is, nadat hij bij de VLD-jongeren met zijn klieken en zijn klakken is buitengevlogen. ’t Is ook een manier natuurlijk.

Donderdag. De vlieger genomen naar Lusaka. Bij de negers weten ze een staatsman nog te waarderen. Gedineerd met een paar zakenrelaties en collega-landbouwers. Er stonden afrodisiaca op het menu, een specialiteit van ginderachter. Maar ik vertrouwde het niet: volgens mij zitten daar verzadigde vetten in. Allemaal hypocalorisch! Gemarineerde krokodillenstaarten, apenhersentjes, entrecôte à l’os van zeboe – ik moet er niet van weten. Als we op 7 februari ons op de redactie van Het Laatste Nieuws moeten laten wegen, wil ik daar naast Koen Crucke en Wendytje niet geëmbarasseerd staan. Maniokkoekjes besteld.

Zaterdag. Wilt ge nu wat weten? 86 kilo! Ge moet niet vragen hoeveel slechte koolhydraten er in maniok zitten. In Waregem op onze studiedag zegt de Guy tegen mij: ha, Herman de afvallige! Mij afgevraagd of hij dat nu guitig bedoelt, maar dat is pertang zijn genre niet. Of zou hij toch weten dat ik aan het montignaccen ben? ’s Avonds op Canvas naar de show van Tom Lanoye gekeken. Ik herken mezelf in die jongen, want toen ik zijn leeftijd had, had ik ook een franke muil. Nóg ten andere. Wat mij opviel, surtout met dat spannend onderlijveke, is dat hij precies ook een buikske begint te kweken. Hij is natuurlijk wel in zijn blokjaren gekomen, maar hij zou toch moeten leren dat de balg niet altijd gespannen kan staan. Meer wil ik daar niet over zeggen.

Bijdragen: Piet Piryns, Marc Reynebeau