Vorige week schreef Knack-reporter Stijn Tormans een pamflet van de boze bus-gebruiker, over de slechte werking van De Lijn. Veel lezers reageerden. Een kleine selectie.
Compliment
Na 35 jaar werken bij De Lijn kan ik uw artikel helemaal beamen. Frustrerend! Geen doorstroming, afgeschafte ritten, vuil en slecht onderhouden materiaal… En het zijn de chauffeurs die de volle laag krijgen. Intriest is het. In 35 jaar heb ik niet één compliment gekregen van mijn bazen. Het enige wat je bij De Lijn kunt krijgen als chauffeur zijn sancties. Voor de meest idiote zaken. Begrip voor de stress, de onmogelijke uren, de vermoeidheid: vergeet het! Of het nu gaat over premies, bezoldiging, rijtijden, rusttijden of nieuw materiaal, uit elke nieuwe maatregel van De Lijn blijkt het misprijzen voor de chauffeurs. Logisch dat ze er niet genoeg vinden, en dat nieuwe chauffeurs het vaak na korte tijd voor bekeken houden. Jammer voor al die collega’s die elke dag opnieuw hun best doen om er iets van te maken.
Dirk Decaluwe
Autorijder
Je zoon, die bewust geen auto rijdt, vertelt over soortgelijke plagen. Je dochter klaagt haar nood omdat ze dagelijks tram en bus neemt. Je vrouw komt woedend binnen omdat ze alweer lang moest wachten. Gelukkig kan ik het bekijken vanuit mijn autozetel. Maar wel met een wrang gevoel tegenover diegenen die deze zaken zouden moeten aanpakken.
Rud Van Herck
Elfde plaag
Er is nog een elfde plaag. In de rand van Gent schafte De Lijn een hele reeks haltes gewoon af. Ze wil zogezegd de doorstroming verbeteren. In de rand zijn er nochtans geen files, wel in het stedelijke gebied. Gevolg: een heleboel mensen kiezen opnieuw voor de auto. De teloorgang van De Lijn.
Denis De Paepe
Bolletjes
Vroeger kon je op een scherm met ‘bolletjes’ zien hoeveel minuten de tram of bus zich nog van jouw halte bevond. Toen Antwerpen in 2012 omgedoopt werd tot ‘Antwerpen tramstad’ begon het mis te lopen: lijnen werden afgeschaft, nummers werden gewijzigd en sommige bolletjes verdwenen. Zoals op lijn 4 bijvoorbeeld, waar De Lijn tijd en moeite in stak om de helft van de aanduidingen met plakband onzichtbaar te maken. En dat is jaren zo gebleven.
Op een dag verschenen er grijze palen aan sommige tramhaltes met daarbovenop een scherm. Dat kun je alleen lezen als de zon er niet op schijnt. Het bleek een dure elektronische versie te zijn van de papieren dienstregeling die aan elke halte hangt. Maar wanneer je tram komt, zegt het scherm niet.
En het wordt nog geestiger: gisteren, 10 januari, konden de reizigers in de metro vaststellen dat het bolletjessysteem verdwenen was! Maar er fonkelde al een nieuwe dure bak. De ontnuchtering volgde snel. Enkele mensen van De Lijn die daar toevallig stonden, zeiden me: ‘Meneer, daarop moet u niet gaan kijken. Er staat niets bruikbaars op. Gebruik uw iPhone’. Tja, ik herinner me niet dat ik bij mijn abonnement een iPhone heb gekregen.
Frank Maerten
Vrouw
Mijn vrouw gaat al jaren met het openbaar vervoer van Deurne naar Aartselaar, een afstand van 16 kilometer. Sinds jaar en dag doet ze daar elke ochtend en elke avond anderhalf uur over. Vorige week werd lijn 180 omgeleid, officieel ‘wegens werken in de straat’. Nu moet ze 1,5 km verder stappen om haar bus te nemen en is ze bijna twee uur onderweg. Voor een rit die met de wagen in het slechtste geval een halfuur duurt.
Het cynische is dat buschauffeurs vertellen dat men de lijn omgeleid heeft vanwege het grote aantal klachten. Werknemers van het bedrijventerrein Kontichsesteenweg klaagden vaak dat bussen niet doorkwamen. Blijkbaar vindt men er bij De Lijn niets beters op om, als er te veel klachten zijn, de lijn te verplaatsen.
Bart Lefebvre en Izabela Konarska
Scootmobiel
Ik heb een kleine scootmobiel, waarmee ik hoopte me ook via het openbaar vervoer te kunnen verplaatsen. Na herhaalde mails aan de ‘klantenservice’ van De Lijn kreeg ik een antwoord: scootmobiels zijn niet toegelaten op voertuigen van De Lijn. Dat getuigt van een allesbehalve klantvriendelijke houding.
Paul Straelen
Ticket
Veel mensen weten niet eens waar ze hun tram of busrit kunnen betalen. Oude mensen en minder gegoede mensen hebben vaak geen computer of smartphone en moeten maar zien hoe ze aan een vervoerbewijs raken. Met hen wordt geen rekening gehouden.
Greet Michielsens-Swenden
Sneeuw
Bij iedere winterprik wordt het leven van de reiziger bedreigd. De Lijn slaagt er niet in haar perrons sneeuwvrij te maken, zodat zich na enkele uren een ijslaag vormt waardoor tram of bus nemen een riskante, glibberige aangelegenheid wordt. Esthetiek is De Lijn ook vreemd: ze gebruikt lelijke luchtleidingen, terwijl in buitenlandse historische steden veel meer met stroomsporen wordt gewerkt. En de oncomfortabele schuilhuisjes bedienen de adverteerders beter dan de wachtende reizigers.
Ivan Derycke
Schapen
In plaats van lijdzaam ons lot te aanvaarden en als brave schapen op die vieze trams te blijven zitten, zouden alle openbaarvervoergebruikers in opstand moeten komen. De vraag is: hoe? Want machteloos zijn we, even machteloos als tegenover andere wantoestanden en misbruiken.
Marleen Willems
Pijn
Ik rij al 58 jaar met MIVA/De Lijn en kan alleen maar uw artikel bevestigen. Ik heb al eens een mail aan de directie van De Lijn gestuurd met de suggestie om de naam te veranderen in ‘De Pijn’. Spijtig genoeg zijn ze daar niet op ingegaan.
Walter De Voecht
Buitenland
Ik vertel buitenlandse vrienden dat je in België geboren en getogen moet zijn om met het openbaar vervoer overweg te kunnen. Het is opvallend dat het openbaar vervoer in buitenlandse steden – van Warschau tot Lissabon – zo veel efficiënter, properder en sneller is.
Bea Paelman
Dagboek
‘Grote dag, eerste dag in het middelbaar onderwijs en ook voor de eerste keer met de bus van school naar huis. Maanden heb ik ernaar uitgekeken: samen met mijn vriendinnen praten in de bus. Het moest een feest worden.
Ik sta aan de bushalte te wachten. Bus 412 komt eraan, ik steek mijn hand op, maar ze rijdt mij gewoon voorbij. De volgende passeert pas een uur later. Ik sms mijn papa, die vroeger op zijn werk moet vertrekken om mij op te pikken.
De volgende poging. De bus stopt en ik druk op de knop om in te stappen. De deuren gaan niet open en de bus rijdt verder. Bij een van de volgende ritten stopt de bus halverwege zijn traject aan een halte. De chauffeur meldt dat dit het eindpunt is en hij niet langer dienst heeft. Ik moet uitstappen op 6 km van mijn halte op een zeer drukke weg.
Na drie weken onzekerheid is de maat vol: mijn ouders beslissen om geen abonnement te nemen omdat zij hun kind niet aan deze busmaatschappij toevertrouwen.’
Ilke Hens, 12 jaar
‘Ik vertel buitenlandse vrienden dat je in België geboren en getogen moet zijn om met het openbaar vervoer overweg te kunnen.’
