Zonder ongelukken doet Justine Henin-Hardenne in New York een gooi naar haar tweede Grand-Slamzege van het jaar, de vierde in haar carrière. Ze verdedigt ook haar eerste plaats op de ranglijst van de WTA (Women’s Tennis Association).

Het hele land heeft een reactie gegeven nadat Jus-tine Henin-Hardenne in Athene olympisch goud had behaald, maar de enige van belang was die van Pierre-Yves Hardenne, meneer Henin: ‘Deze overwinning is een Grand Slam waard. Of nee, wacht, schrap dat. Ik heb niets gezegd, en ik zal ook niets meer zeggen. Ik heb geen mening.’

Wat dacht u daarvan? Kan het bitterder? Dat ze zo vriendelijk en zo sympathiek was, Justine, dat wisten alle andere Belgische olympiërs te vertellen. En kennelijk keken ze daar aardig van op. En hoe lief toch, om haar bloemen weg te geven aan Aagje Vanwalleghem, onze aangenomen turnhoop.

De zure oprisping van Pierre-Yves vertelt een heel ander verhaal. Mijnheer Henin was trouwens maar één keer te zien op de olympische tennistribune, dat was tijdens de finale. De thriller in de halve finale tegen Anastasia Myskina, een van de meest memorabele matchen uit de carrière van zijn echtgenote, heeft hij gemist.

Geen twaalf uur nadat ze in Athene van scheidend BOIC-voorzitter François Narmon haar medaille had ontvangen, stond Justine alweer in Zaventem. Opgewacht door een kleine honderd supporters, onder wie uw dienaar. U leest het goed: onder wie uw dienaar! Wij waren weliswaar om een andere reden op de luchthaven. In tegenstelling tot wat velen fluisteren, zijn wij niet helemaal geschift, maar niettemin mengden wij ons graag tussen de enthou- siaste fans. Die werden iets minder enthousiast toen het gerucht zich verspreidde dat Justine met een auto aan het vliegtuig was opgehaald, en langs een achterpoortje was verdwenen.

‘Wat dat pretentieuze wicht wel dacht?’ wenste een familie die speciaal uit West-Vlaanderen was gekomen, te weten. ‘Dat het pas sympa was’, gromde een grootmoeder van ergens onder Verviers. Naast ons stond een mevrouw die beter wist. ‘Ze heeft nog nooit haar fans in de steek gelaten, blijf maar wachten, ze komt wel’, vertrouwde ze ons met een vrijpostige knipoog toe. ‘Zet u achter mij, ik weet hoe het moet. Als ze door de deur komt, gaan we er als eerste op af, en dan kunt ge vlak bij haar komen. Zorg dat ge een pen en een papier klaar hebt, want het moet rap gaan bij haar.’

‘Madam, ik heb haar al gekust.’

‘Hebt gij Justine gekust?’

‘Ja madam, maar toen was ze nog niet beroemd.’

Het is waar. Wij hebben enkele jaren geleden op de uitreiking van de ‘Sportvrouw van het Jaar’ Justine Henin drie zoenen gegeven. Het voorrecht van de presentator. Ze werd toen onderscheiden als lid van het Fed-Cupteam, de ‘Sportploeg van het Jaar’. Toen daarna bleek dat de individuele trofee naar Kim Clijsters ging, overigens niet eens aanwezig, viel er niet veel meer te zoenen.

‘Hij heeft Juju gekust!!’, ging een ons plots verontrustende mare razendsnel door de rangen van de Henin-fans. Waarna wij ons voor alle veiligheid maar uit de voeten hebben gemaakt, vooraleer ze lammen en blinden begonnen aan te voeren.

’s Avonds zagen wij op televisie dat ze toch nog was opgedaagd, Henin. Onder dwang van de federale politie, die volksoproer in de aankomsthal van de luchthaven vreesde. En bij dreigend volksoproer pleegt onze federale politie drastisch op te treden. Ze zijn de Stomme van Portici nog niet vergeten. Dat waren aanvankelijk ook slechts een handvol ontevredenen, en zie wat ervan gekomen is.

Dus pistool tegen de slaap en Henin terug naar de luchthaven voor een acte de présence van vijf minuten. Wij zagen een kerel met een vlag, die eerder afgunstig in onze richting had gekeken, Justine met enkele ongewenste zoenen vereren. Op de achtergrond stond Pierre-Yves verveeld toe te kijken. Weer niemand die hém om een handtekening vroeg. Laat staan om zijn mening.

Leven op hotel

Vorig jaar, midden in weer een slopende Amerikaanse tournee, werd het Pierre-Yves te machtig. Bij onze vriend Walter Wauters van Het Laatste Nieuws stortte hij voor één keer zijn hart uit. Walter heeft een luisterend oor waarin velen graag hun confidenties deponeren, maar terwijl ze daar nog volop mee bezig zijn, ratelen Walters vingers al ongenadig over het toetsenbord. Kobbegem bracht het de volgende dag paginabreed: ‘Pierre-Yves Hardenne is het tennis beu.’

‘Ik heb er mijn buik van vol’, klonk het in het artikel. ‘Niemand ziet mij staan. Ik ben juist goed genoeg om de valiezen te dragen. Ik verveel mij steendood in al die hotels. En als ze om twee uur ’s nachts honger krijgt, kan ik naar beneden om de kok uit zijn bed te halen. Blaft er een hond, dan moet ik hem doen zwijgen. Begin maar, om halfvier ’s morgens in Melbourne.’

In New York kreeg Justine het artikel dezelfde dag doorgefaxt. Oeioei, dat was niet het beste moment van Pierre-Yves. En eerder had hij al een slechte beurt gemaakt toen de bestuurster van de shuttlebus zijn telefoonnummer had gevraagd. Wist die bestuurster veel dat de schrielkip naast die mooie jongen zijn vrouw was, tevens de nummer één op de wereldranglijst van de WTA. Een halve minuut later stond ze op de stoep, en reed Justine met de bus naar Manhattan.

Dat interview zat Henin niet lekker, maar anderzijds had ze iemand naast zich nodig om haar frustraties op te kunnen uitwerken. En dus besloot ze het diplomatisch op te lossen, en deed wat wel meer rijke vrouwen in dat geval doen: ‘Ge krijgt ne Ferrari zageman. Maar stop dan met op mijn zenuwen te werken.’

‘Ik wil geen Ferrari.’

‘Hoe, ge wilt geen Ferrari?’

‘Ik wil een jachtbommenwerper.’

‘Een jachtbommenwerper!!? Gij zijt zeker zot? Weet ge hoeveel dat kost? En bovendien, ge kunt niet vliegen.’

‘Dan wil ik leren vliegen.’

‘ Miljaardemiljaar. Enfin, ’t is goed. Als we terug thuis zijn, regel ik wel een vlucht met een Alpha Jet van het leger.’

En zo geschiedde dat Pierre-Yves Hardenne, toen hij eindelijk weer in België kwam, vergast werd op een luchtdoop met een straaljager. Dat Justine meeging, en dat alle opgetrommelde fotografen weer om háár heen dansten en niet om hém, vergalde wel zijn plezier, maar de sensatie van een AT 14 op volle snelheid maakte veel goed.

Een paar weken later schreef Pierre-Yves zich in als kandidaat-piloot bij de luchtmacht. Achter haar rug! Het deel van de opleiding dat hem het meest aanlokte, was een afzonderingsstage van een vol jaar op een Duitse militaire basis. Toen Justine het vernam, kreeg ze terstond een aanval van klierkoorts, die haar uiteindelijk vier maanden van de courts zou weghouden, en die haar grijpklare titels op Roland Garros en Wimbledon kostte.

Diamond Games

Het is me het jaartje wel geweest. Eerst was er de Australian Open, met de derde all-Belgian Grand-Slamfinale uit de geschiedenis. Voor de derde keer ook won Justine Henin van Kim Clijsters, al past het om het incident in de beslissende derde set nog even in herinnering te brengen. Het stond 4-3 voor Henin, maar Clijsters was teruggekomen van 4-0 en leek erop en erover te zullen gaan. Toen volgde een diepe bal van Clijsters die door de lijnrechter ‘in’ werd beoordeeld, maar Henin had zelf al out geroepen, en met duim en wijsvinger ook de marge aangegeven.

De Franse umpire Sandra de Jenken gaf Justine gelijk, en corrigeerde haar lijnrechter. Kim van slag, Justine weer gelanceerd, én naar winst. Op televisie toonde de ‘ Hawkeye‘-herhaling bijna onmiddellijk dat de bal wel degelijk binnen was geweest. En nu is Hawkeye, haviksoog, wel een computersimulatie en dus niet honderd procent betrouwbaar, maar daar had de Clijstersclan geen boodschap aan. Het opgestoken handje tegen Serena Williams op Roland Garros, en de welgekomen medische break voor een blaarverzorging in San Diego werden uit het geheugen opgediept.

Na Melbourne wachtten de Diamond Games in Antwerpen, georganiseerd door ex-atleet Bob Verbeeck, vriend van de familie Clijsters. Verbeeck had al één na één alle grote namen zien afhaken, de gezusters Williams en Jennifer Capriati op kop, toen kort voor het begin van het toernooi ook Justine forfait gaf. Bronchitis. Daar dacht Verbeeck het zijne van. ‘Wat andere mensen denken, trek ik me niet aan’, stelde Henin op een persconferentie. ‘Ik ga mijn seizoen hier niet op het spel zetten.’

Justine houdt niet van Antwerpen. In de editie 2003 van de Diamond Games werd ze er door Clijsters van het kastje naar de muur gespeeld. Een vernedering die haar toch al aanzienlijke verbetenheid nog vergrootte. Nadien was ze in elke belangrijke confrontatie met Kim de betere. Hoewel Antwerpen dus in zekere zin een catharsis ten goede was, blijft het voor Justine vijandig gebied. Clijstersgebied. Daar kwam bij dat Bob Verbeeck eind vorig jaar in Vorst de exhibitiematch tussen haar en Yannick Noah organiseerde, en over het verloop van die avond was ze ook al niet te spreken. ‘Nooit meer met Verbeeck’, zo luidde het nog tijdens de match. Pierre-Yves noteerde.

Voor de volledigheid: de Diamond Games 2004 werden zonder problemen gewonnen door Kim Clijsters. ‘Alleen een beetje last van keelpijn’, flapte ze er na afloop uit. Maar Henin zat toen al in het vliegtuig naar de Verenigde Arabische Emiraten. Waar Venus Williams de plaatselijke kledingvoorschriften voor vrouwen zo ver overtrad, dat ze eigenlijk tot steniging veroordeeld had moeten worden. Gelukkig staat de WTA ook in de Emiraten boven de wet.

Indian Wells

In Dubai won Justine de finale tegen de jonge Russin Svetlana Kuznetsova. Vandaar ging het naar Quatar, waar ze tot haar grote verrassing door diezelfde Kuznetsova koud werd gepakt in de halve finale. Eerste verlies dit jaar, na zestien gewonnen partijen op rij. En wat wilde het toeval? P-Y (spreek uit Piewaai) was er niet bij! En Justine wíl hem erbij. Niet zozeer omdat zijn aanwezigheid haar geluk brengt, maar vooral omdat zijn afwezigheid haar zorgen baart. Vertrouwen in de wederhelft is voor een topsporter van levensbelang. Het probleem werd ooit schrijnend aangekaart door Mike Tyson, de onfortuinlijke bokser, die een journalist toevertrouwde: ‘Een sportman zou moeten kunnen gaan slapen zonder altijd die angst dat zijn vrouw hem ’s nachts de keel oversnijdt.’

Voor de eerste keer zat Piewaai dus niet in de tribune en meteen had ze prijs. Waarna zich de volgende vraag stelde onder chroniqueurs die het tennis graag in een breder perspectief zien, zoals ondergetekende: ‘Wie zou van deze merkwaardige samenloop van feiten de grootste pineut worden? Justine, die een toontje lager zou moeten zingen? Of Pierre-Yves, die er zou worden uitgeschopt indien hij het waagde nog één keer een match te spijbelen?’

Indian Wells zou het antwoord op deze interessante vraag brengen. Want, zo wisten wij insiders al een tijdje: Piewaai zou normaal gezien niet mee vliegen naar de States. Dat had hij lang geleden stiekem in het werkschema ingesluisd. En wij wisten ook waarom. We zaten dus met zijn allen op hete kolen, er zijn er trouwens geen andere in het bloedhete Indian Wells. En jawel hoor: hij was er niet.

Maar hola, wat was dat? Pat Etcheberry zat wél naast coach Carlos Rodriguez in de tribune! Etcheberry is de Chileense wondertrainer, die in Florida een oefencentrum leidt waar Justine zich voor elk seizoen een ongeluk zwoegt. Etcheberry op de match, dat was een sterkere talisman dan Pierre-Yves. Henin veegde Kuznetzova op een hoopje, kogelde in de finale Lindsay Davenport van de baan, boekte haar vierde toernooizege van het seizoen, nam met de glimlach een miniwalvis en een maxicheque van driehonderdduizend dollar in ontvangst, en overschreed zo in twee maanden tijd de 1 miljoen dollar aan prijzengeld.

Daarna bedankte ze zoals gebruikelijk iedereen, ook haar echtgenoot. ‘Die nu thuis zit’, liet ze er niet zonder sarcasme op volgen. Wij, Piewaai-kenners die al die kleine en door een gemiddeld waarnemer niet opgemerkte sneren maar al te goed doorgronden, trokken toen al de conclusie die pas veel later algemeen duidelijk zou worden.

Ongewenst virus

Voor Key Biscane zegde ze af. Dat paste niet in de voorbereiding op Roland Garros, waarin een graveltoernooi als Amelia Island beter op zijn plaats was. Dat Serena Williams in Key Biscane eindelijk haar comeback zou maken, acht maanden na Wimbledon, speelde mogelijk ook een rol. Serena won.

Op kamp in Saddle Brook bij Etcheberry besloot Justine haar training nog wat op te voeren. Waarom met een blok van honderd kilo om de hals het zwembad induiken, als er ook blokken van honderdvijftig kilo liggen? En waarom maar twintig kilometer rennen met een vrachtwagenband aan je middel, als het strand zestig kilometer lang is?

In Amelia Island maakte men zich klaar voor de eerste schok Serena Williams-Justine Henin sinds de halve finale van Wimbledon vorig jaar. Het mocht niet zijn. Serena ging eruit in de kwartfinale tegen de Russische Nadia Petrova. En een dag later struikelde Henin in de halve finale tegen de Française Amélie Mauresmo.

Voor het toernooi van Charleston, dat vier dagen later begon, gaf ze meteen forfait. En voor het eerst verscheen het woord ‘hypoglycemie’ in de pers. Hypoglycemie zeg, heb dat een keer voor. Te lage suikerspiegel in het bloed. Te wijten aan… overtraining. Henin verliet de States om zich in België te laten onderzoeken, en daar klonk plots de vreesaanjagende term ‘klierkoorts’. Als je dat hebt als topsporter, vergeet het dan maar voor een paar jaar.

Henin had er zes jaar geleden al een keer mee te maken. Normaal gezien ben je nadien immuun, maar extreme vermoeidheid kan de koorts alsnog doen oplaaien. Na nieuwe testen bleek het gelukkig om een minder ernstige variant te gaan: cytomegalie, het ‘neefje van de klierkoorts’. Dat klinkt al minder dramatisch natuurlijk: cyto-mega-lie. Een paar weken rusten, en de miserie is vergeten.

Het hypothekeerde wel de voorbereiding op Roland Garros. Henin zegde alle toernooien af: Berlijn, Rome én Straatsburg. Ze zou zich beperken tot training, en alleen naar Parijs sporen indien bloedonderzoek uitwees dat het virus verdwenen was. Na twee weken rust kwam Etcheberry uit Florida over, en begon het beulswerk opnieuw. Justine torste weer honderden kilo’s op haar rug, bleef eens drie dagen onder water op de bodem van een zwembad liggen, bokste tegen een beer, kroop op handen en voeten van Wépion naar Bree, en zou de finishing touch aan haar conditie leggen tijdens de aperitiefhapjes van de eerste week Roland Garros.

Dat viel tegen. In de eerste ronde nam ze slechts met grote moeite de maat van de Franse veterane Sandrine Testud, en in de tweede ronde ging ze eruit tegen de weinig bekende Italiaanse Tathiana Garbin. Justine kwaad weg. Pierre-Yves, die weer enkele weken huisarrest aan de einder zag opdagen, de wanhoop nabij. En Pat Etcheberry nog dezelfde avond in het vliegtuig naar Florida, het gezegde indachtig: ‘Liever blode Pat dan dode Pat.’

Mensen van het jaar

Het vervolg kent iedereen. Forfait voor Wimbledon, via training in extremis toch naar de Olympische Spelen, daar goud in de finale tegen Mauresmo, en vandaar via een korte handtekeningsessie op Zaventem door naar New York. Mét Pierre-Yves, die weer als vanouds verveeld op de grond zittend moest toekijken hoe ze trainde, die op de oefencourt ernaast de te ver gevlogen ballen van Justine moest gaan terugvragen aan Serena Williams in haar ultrakorte jeansbroekje, en die loomlui in de spelerstribune hing te hangen toen ze speelde.

Op het thuisfront, weer in Het Laatste Nieuws, was inmiddels het fatale artikel verschenen: ‘Huwelijkscrisis ten huize Henin?’ Het hele verhaal van de pilootopleiding erin, en Henin-biograaf Patrick Haumont die de problemen wel niet bevestigde, maar ook niet al te fors ontkende: ‘Pierre-Yves wil zijn eigen leven. Hij wil niet langer de wereld rondreizen. Hij wil niet langer uitsluitend voor zijn vrouw leven.’

Patat. Een dag later haastte dezelfde krant zich om een zeldzame foto van een zoenend koppel Henin-Hardenne af te drukken, met als begeleidend commentaar: ‘Wie spreekt er van een huwelijkscrisis?’ ‘Dwaasheden’, meldde Carlos Rodriguez. En ook Justine zelf nam de tijd voor de Belgische reporters, en onderstreepte dat ze zich zo gelukkig voelde. Meer: een nieuwe Justine was geboren! Nu u. ‘Vroeger speelde ik altijd voor anderen, voor mijn coach, voor mijn man, voor België. Nu speel ik enkel nog voor mezelf.’

We zullen de komende dagen zien hoe dat afloopt, maar wij zijn ongerust. Tennis en relaties, dat gaat niet samen. De combinatie betekent ofwel het spoedige einde van de relatie, ofwel van de tenniscarrière. Het is maar dat ze het weten in Bree, want dat gedoe van die Kim over haar huwelijk met Lleyton Hewitt wordt stilaan irritant.

Jimmy Connors en Chris Evert waren ooit een even beroemd koppel. Ze werden ‘ the lovebird double‘ genoemd. Tot Connors in ’74 drie Grand-Slamtoernooien won en Evert maar twee, toen was het afgelopen. En trouwde Chrissie tot spijt van alle mannelijke tennissers en tennisfans met John Lloyd, een Engelse jandoedel, ooit finalist op de Australian Open en een niet onaardige dubbelspeler, maar vooral toch een mooie jongen. Ilie Nastase zorgde in die periode eens voor opschudding door in een interview te verklaren: ‘Ik krijg wat van die kerel. Sinds Marlene Dietrich is over geen benen zo lyrisch geschreven als over die van John Lloyd. Moge hij spoedig spataders krijgen.’

Jimmy Connors van zijn kant, trouwde van lieverlee met Patti McGuire, de Play-mate of the Year, en liet in een krant met spijt optekenen: ‘Ik ben mijn imago van wildebras kwijt. Na de opkomst van John McEnroe is wat ik doe, blijkbaar aanvaardbaar geworden.’

Voor Justine Henin staat er in New York dus veel op het spel. Ook sportief, want haar eerste plaats op de wereldranglijst is in gevaar. Zelfs een eindzege kan haar de toppositie kosten. Leg zoiets maar eens uit aan de mensen. Maar als ze de US Open wint, doet ze met twee Grand Slams en een olympische titel nog beter dan vorig jaar. Zonder glypotecamie, of hoe heette dat neefje ook weer, had ze mogelijk alles gepakt: de Golden Slam, die tot nu toe enkel Steffi Graf voor elkaar kreeg, in 1988. Voor Justine komen er nog kansen natuurlijk, zeg nooit ‘nooit’ in de sport. Toen Matthew Webb in 1875 het Kanaal had overgezwommen, sprak hij op een plechtigheid in Dover: ‘Dit doet me nooit nog iemand na.’

Winst in Flushing Meadow, en dit is het beste seizoen uit de carrière van Justine Henin. En wie zal haar dan eind december van een tweede opeenvolgende oppergaai in ‘De mensen van het jaar’ van Knack houden? Wij zien eerlijk gezegd niemand. Welke Belg buiten de sport heeft er in ’s hemelsnaam iets gepresteerd dit jaar? Karel De Gucht is de enige alternatieve kandidaat, maar is zijn backhand sterk genoeg?

Koen Meulenaere

Voor één keer zat Piewaai niet in de tribune, en ze had prijs.