Twee Belgische jagers schoten in Polen een koppel beschermde wolven dood. De zaak krijgt een juridische staart.
De wolf worstelt al eeuwenlang met een kwalijke reputatie. Roodkapje heeft hem met een vreselijk imago van menseneter opgezadeld. In vele regio’s van Europa werd het dier genadeloos achtervolgd en uitgeroeid. In België werd de laatste wolf in de negentiende eeuw afgeschoten.
Dankzij doorgedreven natuurbeschermingsacties keert de vader van onze gedomesticeerde honden nu stilaan terug. In steeds meer streken van Italië tot Duitsland worden almaar vaker wolven gezien, wat her en der voor grote commotie zorgt. Niet iedereen juicht de revival toe van deze diersoort, die nog altijd – te vanzelfsprekend – als schadelijk wordt beschouwd.
Maar wat de twee Belgische jagers bezielde die op 10 december 2011 twee wolven doodschoten in het Gluskowoud in het noordwesten van Polen, is een raadsel. De daders zijn Olivier Delporte, een in de buurt van Brussel wonend kaderlid van een Amerikaanse onderneming die regelmatig in het woud was om er herten te schieten, en een niet nader genoemde beginnende jachtcollega die niet eerder in de regio was geweest.
De lokale boswachters waren ontzet. Zowel de wolf als het gebied is volledig beschermd – de jacht wordt er sterk aan banden gelegd. De plaatselijke wolvenpopulatie is uiterst fragiel, want het woud is pas recent door de dieren gekoloniseerd, en de afstand tot de moederpopulatie in Oost-Polen is groot.
De twee Belgen werden gearresteerd en ondervraagd op het kantoor van de procureur van het stadje Choszczno. Ze verklaarden dat ze zich vergist hadden, dat ze dachten dat het om wasbeerhonden ging. Wat niemand als realistisch beschouwt, gezien de ervaring van Delporte en het feit dat er opvallende verschillen zijn tussen wolven en wasbeerhonden – de laatste soort is de helft kleiner dan de eerste.
De twee betaalden een borgsom van tweeduizend euro en mochten naar huis. Het onderzoek wordt voortgezet. De strafmaat zou afhangen van de kwetsbaarheid van de getroffen wolvengroep, en kan oplopen tot vijf jaar gevangenis en een boete van 50.000 euro per wolf. Volgens de Poolse natuurbeschermingsorganisatie Wilk (‘wolf’ in het Pools) waren de geschoten wolven een koppel uit een kleine groep van drie volwassen en drie jonge dieren. Half januari werden er sporen van slechts twee dieren teruggevonden, wat zou impliceren dat enkele jongen (die acht maanden waren op het ogenblik van de slachtpartij) het wegvallen van het koppel niet overleefden. Een drama voor de familie dus.
Een fantastische trofee
Delporte reageerde niet op onze vragen naar een verklaring. Woordvoerders van jagersverenigingen aan beide kanten van de taalgrens waren evenmin scheutig om commentaar te geven. Niemand bleek de jagers in kwestie te kennen, en niemand had al van het incident gehoord.
Er was geen eensgezindheid over eventuele maatregelen die in België tegen de betrokken jagers genomen kunnen worden. Aan Vlaamse kant werd gesteld dat een flagrante jachtovertreding in het buitenland, zeker als er proces-verbaal van is opgemaakt, aanleiding kan geven tot het intrekken van de jachtvergunning; aan Franstalige kant heet het dat een overtreding in het buitenland niet leidt tot een intrekking van de vergunning, net zomin als een verkeersovertreding in het buitenland leidt tot het intrekken van het rijbewijs in België.
Men was het er wel over eens dat in het geval van twijfel over een soort er niet geschoten wordt – uit ‘respect’ voor het dier, stelde iemand. Zelfs de zogenaamde verwarring met wasbeerhonden moet als een flagrante jachtovertreding beschouwd worden, want ze zou impliceren dat de twee schoten zonder dat ze een goed zicht op hun doelwit hadden.
In het milieu gaat iedereen er echter van uit dat de twee Belgen de Poolse wolven bewust bejaagden. Een wolf is een fantastische trofee voor een jager die niet geïnteresseerd is in de ethische aspecten van zijn praktijk.
DOOR DIRK DRAULANS
