Deze week verschijnt Dwarsligger van ex-NMBS-baas Marc Descheemaecker. Uitgever André Van Halewyck liet alvast weten ‘dat Johan Vande Lanotte zich terecht zorgen maakt’ over dat boek. Twee jaar geleden gaf hij al De keizer van Oostende uit, ook al over het socialistische boegbeeld. Is Van Halewyck een man met een missie? ‘Ik doe het voor de hygiëne van de democratie.’

André Van Halewyck werkt in wat zijn ‘bureau’ is: een glazen hok achter in het magazijn van de naar hem vernoemde uitgeverij. Overal zijn er boeken, van de grond tot aan het plafond. In een kamerbrede wandkast achter zijn werktafel staan alle werken die hij ooit heeft uitgegeven. ‘Op de bovenste plank staan de boeken uit mijn tijd bij uitgeverij Kritak. Dat is dus mijn jeugd.’ En daaronder prijkt het repertoire dat hij op de markt bracht vanaf 1995, toen hij met Uitgeverij Van Halewyck begon.

Op zijn werktafel liggen kopieën van de jongste Knack, waarin sommige passages driftig met fluostift zijn ingekleurd. Johan Vande Lanotte had zich in dit blad andermaal kritisch uitgelaten over De keizer van Oostende en de twee VRT-journalisten die het boek hadden geschreven. De SP.A’er zei ook dat ex-NMBS-baas Marc Descheemaecker hem vorig jaar had willen chanteren, door te dreigen met de publicatie van een boek vlak voor de verkiezingen. SP.A’er Saïd El Khadraoui kreeg die boodschap tijdens een Europese bijeenkomst in Wenen te horen, ’tijdens een busrit naar het Sofitel’. Van Halewyck: ‘Descheemaecker ontkent dat van die bus. Volgens hem is El Khadraoui met hem en zijn chauffeur meegereden. En hij vertelde een heel ander verhaal.’

André Van Halewyck beseft zelf ook wel dat er een open oorlog woedt tussen hem en de Oostendse SP.A’er: ‘Ik heb veel respect voor de politicus Vande Lanotte, ook voor wat hij gedaan heeft in Oostende. Maar ik begrijp nog altijd niet waarom hij de auteurs Luc Pauwels en Wim Van den Eynde zo hard moest tackelen, met de voeten vooruit.’ Het zit de uitgever nog altijd hoog.

ANDRÉ VAN HALEWYCK:De keizer van Oostende zou op dinsdagavond 22 mei 2012 voorgesteld worden, met een dubbelinterview tussen Johan Vande Lanotte en Wim Van den Eynde in TerZake. Uit fairplay hadden we Vande Lanotte zaterdag de tekst van het boek bezorgd. Hij heeft onmiddellijk kopieën laten maken, en heeft zijn advocaten en die van Electrawinds (het bedrijf waarvan Vande Lanotte van 2007 tot 2010 voorzitter was, nvdr.) er het hele weekend op losgelaten. Op maandagochtend om halfnegen hangt Luc Desender aan de lijn, de ceo van Electrawinds. ‘Meneer Van Halewyck, dat boek dat u wil uitgeven staat vol leugens.’ Hij legt me uit dat hij al uren in vergadering zit met zijn advocaten en de mensen van (het financiële-informatiebureau) Graydon. ‘Als u dit boek op de markt brengt, riskeert u een schadeclaim om u tegen te zeggen. Electrawinds wil 100 miljoen euro ophalen met een beursgang. Als die mislukt, verhalen we dat op Van Halewyck.’

En wat is de waarde van uw stock?

VAN HALEWYCK: Toen vroeg ik me voor het eerst af: Ligt Oostende soms in de buurt van Napels? ‘Kijk eens,’ antwoord ik aan Desender, ‘onze auteurs citeren letterlijk de cijfers van Graydon over Electrawinds. Dus ofwel is Graydon fout, ofwel gaf Electrawinds foute cijfers door aan Graydon.’ En ik deed een voorstel. Het boek lag nog niet in de winkel. We zouden met een inlegvel corrigeren wat aantoonbaar fout was. We hebben twee minimale punten moeten nuanceren. Trouwens, 99,9 procent van dat boek is gewoon juist. Ik wil één fout erkennen. Eén: Willy Bosmans, de ceo van Electrabel, was niet aanwezig op de superministerraad in Gembloux in 2004.

Maar dat gebaar werd niet aanvaard.

VAN HALEWYCK: Op dat moment had Vande Lanotte al tien, vijftien journalisten op zijn kabinet samengeroepen. Hij heeft hen op een geniale manier gedribbeld. Dat boek was al geklasseerd voor één journalist het effectief gelezen had. Ze slikten zijn uitleg als koek. De Wetstraatpers heeft echt last van silo-denken: wat ‘buitenstaanders’ te zeggen hebben, interesseert haar niet. De slaafsheid waarmee ze de versie van Vande Lanotte overnamen, getuigt van schuldig verzuim. Een insider zei me: ‘Geen enkele Wetstraat-journalist had dit boek kunnen schrijven.’ Dan is er toch iets mis, denk ik dan. Ofwel met onze politieke berichtgeving, ofwel met de machtsuitoefening in dit land.

Dat is er wéér een aan het adres van Vande Lanotte.

VAN HALEWYCK: Ik heb niets persoonlijk tegen die man. Op de persvoorstelling heb ik uitgelegd: we hebben dat boek uitgegeven voor de hygiëne van de democratie. De Standaard heeft daarvan gemaakt: ‘Voor de democratische hygiëne’. Van Halewyck verkoopt toch geen inlegkruisjes? Ze begrepen niet eens waarover ik het had.

Zijn dat geen te grote woorden? U hebt met die uitleg toch vooral de verkoop van uw boek willen redden?

VAN HALEWYCK:De keizer van Oostende toont duidelijk aan dat er in de politieke besluitvorming een grijze zone is. Ik veroordeel dat niet, ik denk zelfs dat we niet zonder kunnen. Kijk, ook bij Van Halewyck proberen we transparant te werken. Maar natuurlijk weet niet elk personeelslid alles. Als ik met Jean-Luc Dehaene contacten heb over zijn memoires zijn er soms aspecten die persoonlijk blijven. Met Vande Lanotte is dat ongetwijfeld ook zo: het is eigen aan beslissingen nemen en akkoorden sluiten. Maar hebben journalisten niet het recht om de grijze zone in de besluitvorming in kaart te brengen? En daar een aantal ethische vragen bij te stellen? Blijkbaar was dat al te veel.

Op korte termijn heeft Johan Vande Lanotte dat boek geneutraliseerd. Maar op lange termijn heeft De keizer van Oostende zijn reputatie stevig schade toegebracht.

VAN HALEWYCK: Johan Vande Lanotte had er beter aan gedaan De keizer van Oostende dood te zwijgen. Als hij dat boek volgens afspraak zelf was komen inleiden, dan waren er 2000 exemplaren van verkocht. En daarmee waren wij heel tevreden geweest. Nu zijn er 5000 over de toonbank gegaan. En is de ‘Keizer van Oostende’ een bijnaam waar hij van zijn leven niet meer van afraakt. Hij heeft op vrij geniale wijze de marketing voor ons boek verzorgd, waarvoor dank.

Hebt u de zaak proberen uit te praten met Vande Lanotte?

VAN HALEWYCK: Na zijn ‘geslaagde’ persconferentie over De keizer van Oostende heeft hij mij gebeld. Hij heeft mij de hele autorit van Brussel naar Oostende geanimeerd. We hebben elkaar wat zitten jennen, als kwajongens. En ineens zegt hij: ‘André, ik heb niet naar de VRT gebeld.’ Tiens, dacht ik, ik heb Vande Lanotte toch niets over de VRT gevráágd? Nadien hoor ik dat de VRT Wim Van den Eynde en Luc Pauwels al in quarantaine had geplaatst. ‘Om ze tegen zichzelf te beschermen.’ Maar Vande Lanotte had daar dus niets mee te maken.

Zou de baas van Electrawinds ook naar de VRT hebben gebeld?

VAN HALEWYCK: Luc Desender heeft toch geen invloed bij VRT-hoofdredacteur Luc Rademakers?

Aan wie denkt u dan wel?

VAN HALEWYCK: (lacht) Ik weet het echt niet. Maar wie is er minister van Media?

Gelooft u echt dat het zo doorzichtig gebeurt: Vande Lanotte wordt belaagd, dus zet zijn partijgenote Ingrid Lieten de VRT-hoofdredactie onder druk? Waarop die prompt buigt?

VAN HALEWYCK: Ik weet vooral dat ik het niet was die ineens over de VRT begon. En ik hoorde Radio1 die maandagmiddag de rode loper uitrollen voor Vande Lanotte, zonder dat die journaliste het boek gelezen had. Het mag allemaal van mij. Maar dat men dan toegeeft dat het zo gebeurt.

Sindsdien zit u in het anti-Vande Lanottekamp. Het is geen toeval dat Marc Descheemaecker zijn boek bij Van Halewyck wil uitgeven.

VAN HALEWYCK: Voor de goede orde: ik wil de scalp niet van Vande Lanotte. Ik vond ook dat Wim Van den Eynde een fout maakte toen hij in Humo zei: ‘Op basis hiervan moet Vande Lanotte aftreden.’ Dat moet een journalist niet zeggen. Een journalist moet zijn werk doen en als het nodig is, zullen anderen dan wel de politieke conclusies trekken. We kunnen alleen vaststellen dat sommige ministers voor minder zijn vertrokken.

U hebt geen missie, zei u?

VAN HALEWYCK: Ik heb de soap over de aanstelling van de NMBS-top ook maar in de kranten moeten lezen, zoals alle burgers. En zoals iedereen moest ik besluiten: wat een machtsspel alweer. En om wat? Om de NMBS weer op de rails te krijgen? Ik begrijp die politieke spelletjes echt niet.

Een eerste lectuur van de drukproef leert dat Descheemaecker niet echt fijnzinnig is in de beschrijving van al wie hem geen gelijk gaf. Hebt u met hem over bepaalde passages in zijn manuscript gediscussieerd?

VAN HALEWYCK:(lachje) We hebben een en ander gefinetuned. We gaan trouwens altijd met onze auteurs in discussie, volgens het principe ‘goed kan altijd beter’. Het is toch normaal dat een manuscript verschilt van de finale tekst van een boek? Op die kast daar ligt de drukproef van het interviewboek van Kris Hoflack met Louis Tobback. Dat zou volgens afspraak na de gemeenteraadsverkiezingen verschijnen, en toen wilde Tobback dat een aantal van zijn kritische bemerkingen over Patrick Janssens eruit gingen. Janssens had namelijk verloren van Bart De Wever, en Louis Tobback wilde vooral niet overkomen als iemand die natrapt. Ik vind dat chic van Tobback. En dus hebben we dat geschrapt.

En wat boeit u zo aan het relaas van Descheemaecker?

VAN HALEWYCK: Ik ben gefascineerd door het machtsevenwicht – of -onevenwicht – tussen politiek, economie en de publieke opinie, en dus de bevolking. Daarom ben ik ook blij dat ik binnenkort het nieuwe boek van Luc Huyse kan uitgeven, De democratie voorbij. Ook dat gaat over democratie 2.0. Het is een thema dat ook Dehaene nadrukkelijk opwerpt in zijn memoires: zijn zoektocht naar nieuwe interfaces tussen politiek en samenleving. Dat debat boeit me geweldig. (diept een oud krantenbericht op) Kijk hier, een schema van de invloed van de investeringsbank Goldman Sachs op de Europese besluitvorming, en welke toppolitici allemaal op haar payroll staan. Zelfs Karel Van Miert behoorde tot het netwerk van Goldman Sachs. Eigenlijk heb ik nog altijd dezelfde drive als toen ik met Kritak begon: ik wil boeken uitgeven die inzicht geven in de cenakels van de macht.

Wie was de jonge André Van Halewyck eigenlijk?

VAN HALEWYCK: Op mijn 22e gaf ik een brochure uit over extreemrechts in Vlaanderen. Walter De Bock en Etienne Verhoeyen waren bij de auteurs. Ik heb een hele nacht staan stencilen, want de volgende dag zou de Vlaamse Militantenorde (VMO) in Leuven betogen. Met een molotovcocktail hebben ze toen trouwens de boekhandel van Amada in de vlammen doen opgaan. En wij verkochten 3000 exemplaren van onze brochure: heel Leuven wou dat lezen.

Bij zijn pensionering zei Godfried Lannoo: ‘Mijn vader was een idealist. Ik was uitgever. Mijn zoon is een manager.’ U maakte in één leven een evolutie door waar anderen drie generaties over deden.

VAN HALEWYCK:(lacht) Ja, alles gaat steeds sneller. Wat mij altijd vooruit heeft gedreven, is mijn gevoel voor rechtvaardigheid en transparantie. Wij worden gemanipuleerd, vooral door financiële krachten. Mag dat ook gezegd worden? Mag er journalistiek geraakt worden aan wie waar aan welke touwtjes trekt? Kent u de slagzin van het tv-feuilleton Twin Peaks nog: ‘Niets is wat het lijkt’? Daarvan ben ik heilig overtuigd. (herhaalt plechtig). Niets is wat het lijkt.

(grijpt naar een vuistdik boek dat blijkbaar klaarligt op zijn tafel) Hier, Crapule de luxe van Walter Baeyens, een boek dat wij een paar jaar geleden hebben uitgegeven. Ook daaruit blijkt opnieuw: niets is wat het lijkt.

Ik heb dat boek gelezen. De auteur verklaart de hele wereldgeschiedenis als een samenzwering van enkele geheime machten die aan alle, maar dan ook álle touwtjes trekken.

VAN HALEWYCK: (op dreef) Dat zei Rik Coolsaet ook: ‘André, dat boek is één grote complottheorie.’ Toch denk ik dat Crapule de luxe meer waarheid bevat dan de dagelijkse lectuur van de kranten mij leert. Nogmaals: wij zitten mentaal vast in ons silo-denken. We durven ons niet af te vragen wie buiten ons weten om de zaken bepaalt. Denk aan de liquidatie van Patrice Lumumba in Congo. Ik heb de boeken van Ludo De Witte over die moord uitgegeven. Is er eigenlijk iemand die vandaag nog denkt dat Lumumba werd omgebracht zonder geheime bemoeienis van de Belgische regering? Of die revolte in Oekraïne: geloven we echt dat we getuige zijn geweest van een spontane uitbarsting van democratische gevoelens? Het gebeurt nog altijd elke dag. Of moet ik herinneren aan Julian Assange of Edward Snowden?

Deze tijden zijn zeer gevoelig voor politiek niet-correcte onthullingen. In 1985 geeft u bij Kritak De Moord op Lahaut uit, van Rudi Van Doorslaer en Etienne Verhoeyen. Die moord was toen nog een van de grote onopgeloste mysteries uit de Belgische politiek. Op de cover staat een foto met twee mannen in een auto, met een zwart balkje voor hun ogen. Binnenin staat de uitleg: ‘De grijze Vanguard waarin de daders zich verplaatsten. Een van hen zit achter het stuur.’ Vandaag zou het land op zijn kop staan.

VAN HALEWYCK: We moesten inderdaad nog twintig jaar wachten voor een parlementaire onderzoekscommissie het werk van die auteurs zou overdoen. Instinctief voelde ik wel aan dat we moesten oppassen. Dat boek beschuldigde die twee mannen eigenlijk van moord, op een moment dat er zogezegd nog niets ‘bewezen’ was. Dus vroeg ik om hun gezichten onzichtbaar te maken met een zwarte balk. Tegenwoordig zie je het resultaat van zo’n grafische ingreep online op het beeldscherm. In die tijd was dat niet zo. Toen ik nadien de cover zag (slaat de handen voor de ogen): mijn God… Er was bij wijze van spreken op hun gezicht een beetje oogschaduw aangebracht. Gelukkig voor ons stapte men toen nog niet meteen naar de rechtbank. Tegelijk: de familie van die beschuldigde had er ook weinig behoefte aan om naar de rechtbank te stappen, want ze wist redelijk goed hoe de vork in de steel zat.

U bent als uitgever nog de motor geweest van Het Andere Boek: de linkse boekenbeurs die inging tegen kerk en kapitaal.

VAN HALEWYCK: Ja, dat was een mooie mix van kritische boekenbeurs en even kritische interviews en lezingen. De progressieve mensen kwamen daarop af. Dat was mijn natuurlijke en politieke biotoop. Aan die periode is een einde gekomen met de publicatie van Notaris X van Paul Koeck. Dat was een historisch moment voor Kritak, want voor het eerst gaven we een boek uit dat recht inging tegen De Morgen en Humo, dus tegen onze eigen lezers. Koeck had me gezegd: ‘André, ik geloof niks van die hele Notaris X-affaire. Het is een uit de hand gelopen echtscheiding waarbij de vrouw het ergste wapen gebruikt dat ze kan: ze beschuldigt haar man van pedofilie met zijn eigen zonen.’ Ik had mateloos vertrouwen in de integriteit van Paul Koeck. Ik heb in mijn leven een paar zaken gerealiseerd waar ik trots op ben. Het uitgeven van Notaris X hoort daarbij.

Toen u in 1995 met uitgeverij Van Halewyck begon, zei u: ‘Wij willen dissident en toonaangevend zijn.’

VAN HALEWYCK: Dat komt uit ons missionstatement. Twintig jaar geleden hoorde dat erbij als je een uitgeverij begon. We waren ook een van de eerste uitgeverijen met een website. Over het algemeen ben ik geen early adopter, behalve als het om technologie gaat die ertoe doet.

Geeft Van Halewyck ook e-books uit?

VAN HALEWYCK: Van elk boek is er sinds 2013 een e-versie te koop. (kurkdroog) Vorig jaar verkocht onze toptitel 21 exemplaren. Het gaat dus goed met het e-book in Vlaanderen. Bon, het missionstatement dus. Na Kritak zochten we naar een andere naam voor een uitgeverij die eigenlijk hetzelfde wilde doen. Vandaar het idee om de nieuwe uitgeverij Idem Dito te noemen. Dito: ‘DIssonant en TOonaangevend’. We vonden dat wel goed klinken. Tot journalist Mark Schaevers zei: ‘Stop met die flauwekul. Iedereen kent “Van Halewyck”, dus dat is de beste naam. Anders moet je overal uitleggen dat Idem Dito de opvolger van Kritak is.’ Mijn vader was wel trots op die naam, en heeft me financieel geholpen in het begin.

Ook SP.A-politicus Renaat Landuyt was een van de eerste geldschieters van Van Halewyck.

VAN HALEWYCK: Onze uitgeverij en boekhandel hebben een hele generatie Vlamingen voorzien van kritisch geestelijk voedsel, en Renaat waardeerde dat. Wie boeken zocht die zich een beetje links van de mainstream situeerden, kwam snel uit bij ons. Ik herhaal: het ging ons om de hygiëne van de democratie. Mijn rolmodel was wijlen Rob van Gennep. Van Gennep was een uitgever uit Amsterdam, flamboyant maar ook bereikbaar. Toen wij nog brochures aan het stencilen waren maar eigenlijk al meer ambitie hadden, wilde ik graag een bezoek brengen aan SUN, de Socialistische Uitgeverij Nijmegen. Ik telefoneer dus naar uitgever Sjef van de Wiel en leg hem uit dat enkele linkse studenten in Leuven willen doen wat hij al in Nijmegen deed: een soort Socialistische Uitgeverij Leuven oprichten.

De SUL: een uitstekende naam.

VAN HALEWYCK:(grijnst) Het enige wat Van de Wiel zei, was: ‘Nou, daar heb ik geen tijd voor.’ Tof. Dan naar Van Gennep gebeld. Zijn reactie: ‘Fantastisch! Ik kom volgende week naar Leuven.’ Van Gennep was een heerlijke man. Zijn permanente enthousiasme om ‘de noodzakelijke boodschap’ te brengen, inspireert mij nog altijd. Van Gennep gaf geëngageerde boeken uit, maar ook de betere Oost- en Midden-Europese literatuur. György Konrad en Günter Wallraff waren zijn vrienden, net zoals de Zuid-Afrikaanse dichter Breyten Breytenbach. Toen we een paar jaar later met Het Andere Boek begonnen, verscheen Günter Wallraff op de eerste editie, in de Handelsbeurs in Antwerpen.

Wallraff had toen net zijn bestseller Ik, Ali geschreven.

VAN HALEWYCK: En ik verdeelde dat boek in Vlaanderen. We hebben ons de pleuris gewerkt, maar we hebben er wel 20.000 exemplaren van verkocht. Dat was toen héél, héél veel voor Vlaanderen. Het zou zelfs nu nog altijd een geweldig succes zijn.

Wat is vandaag ‘héél, héél veel’? De oplagecijfers van Jeroen Meus?

VAN HALEWYCK: Dat is een once in a lifetime-succes.

U bent met Meus inmiddels al aan uw vijfde ‘once in a lifetime’ toe. Wat zou Van Halewyck verder nog zijn zonder Meus?

VAN HALEWYCK: Ter herinnering: zijn eerste kookboek heeft Van Halewyck tien jaar geleden uitgegeven. Toen wist niemand wie Jeroen Meus was, maar onze alerte Lut Raymaekers ging er al geïnteresseerd op af. Maar ik geef het graag toe: we kunnen ons geen betere mecenas dromen dan Jeroen Meus. (lacht)

Weet u trouwens dat ik al in mijn Kritak-jaren mijn toevlucht zocht tot wat nu crowdfunding heet? Ik stuurde toen een bedelbrief rond: ‘Wij hoeven niet in het geld te zwemmen, maar pootjebaden vinden we wel leuk.’ Zo konden we weer verder. En we hebben altijd iedereen terugbetaald.

Vroeger waren er in Vlaanderen twee linkse, politieke uitgeverijen: u met Kritak, en het nog linksere EPO. Beide uitgeverijen hebben vandaag succes: u met kookboeken, EPO nog altijd met politieke boeken, vaak uit de PVDA-stal. Hoe durven ze van Peter Mertens is ook een bestseller. U hóéft dus geen kookboeken uit te geven om succesvol te zijn.

VAN HALEWYCK: Ik hou de jaarcijfers bij van al mijn concullega’s. (diept een map op) Van Lannoo, WPG, Borgerhoff & Lamberigts, noem maar op. En dus ook van EPO. Die leren me dat EPO zich niet zou kunnen handhaven als uitgever als er geen financiële hulp komt van een groep idealistische lezers.

U bedoelt: van de PVDA.

VAN HALEWYCK: Misschien biedt Geneeskunde voor het Volk wel financiële hulp. Ik weet het niet, ik heb in elk geval veel respect voor dergelijk engagement. Ook dat is crowdfunding, nietwaar? Wat ik wel weet, is dat een louter politiek-maatschappelijke uitgeverij als EPO niet rendabel kan zijn. Daarom geeft Van Halewyck ook commerciële boeken uit. Daar is niets fout mee.

U hebt nooit meer exemplaren van een politiek boek verkocht dan de 36.000 van Rechts voor de raap van Jean-Marie Dedecker. De inhoud daarvan vloekt toch met de inhoud van uw Kritak-fonds?

VAN HALEWYCK: Ik kende Dedecker al van in zijn tijd als judocoach. Toen heb ik al zijn sportieve memoires uitgegeven. In 2006 was de Open VLD Dedecker zwaar aan het vernederen. Guy Verhofstadt had weer eens een van zijn beloftes gebroken. Toen Dedecker daartegen fulmineerde, werd hij ‘onder voogdij’ geplaatst van Janine Leduc. Dat vond ik zo vernederend dat ik hem graag wilde helpen met zijn boek. De Open VLD mocht hem niet kunnen muilkorven. Ik heb sympathie voor de underdog die de confrontatie met ‘het systeem’ aandurft. Vandaar dat ik het straf vind wat de studiedienst van de PVDA presteert. Er is niet alleen dat boek van Peter Mertens, ze schreven ook andere interessante boeken, bijvoorbeeld over Electrabel en over de minimale belastingbijdragen van een aantal Bel20-bedrijven. Waarom doet de SP.A dat niet, of de vakbonden? Die hebben toch meer mensen en meer geld? Maar bij de SP.A zijn sommigen duidelijk te veel met macht bezig.

Doelt u op Yasmine Kherbache? Haar levensverhaal, Van collo tot de Wetstraat, verschijnt bij… Van Halewyck.

VAN HALEWYCK: Dat boek van Kherbache geeft me dan weer een uitstekend gevoel. Ze beseft het misschien zelf niet, maar eigenlijk pleit ze voor een vorm van politiek die haaks staat op wat Vande Lanotte doet. Wat ik bij Kherbache zo fantastisch vind, is haar (zoekt zijn woorden) maatschappelijke betrokkenheid, haar kritische menselijkheid. Maak Yasmine Kherbache voorzitter van de SP.A en de socialisten winnen gemakkelijk bij wat ze met Vande Lanotte verliezen.

U bent inmiddels 62 jaar en leidt een uitgeverij die uw naam draagt. Stopt Uitgeverij Van Halewyck over drie jaar, de dag van het pensioen van André Van Halewyck?

VAN HALEWYCK: Ik hoop toch dat ik nog een paar jaar actief kan zijn als uitgever. Maar het mag natuurlijk niet zielig worden. Ik heb in Het Laatste Nieuws ooit een fantastisch verhaal gelezen van Frieda Joris, een interview met de toen 79-jarige baas van een grote Brabantse brouwerij. Met zijn verrekijker hield hij vanuit zijn villa de brouwerij nog in de gaten. Plots zag hij een rode vrachtwagen opduiken, en hij belde prompt naar de administratie: ‘Pas maar op, want die firma heeft in 1953 haar facturen niet op tijd betaald.’ (lacht) Dat is zo mooi, maar ook zo tragisch. Ik hoop dat het mij nooit overkomt.

DOOR WALTER PAULI, FOTO’S SASKIA VANDERSTICHELE

‘Kent u de slagzin van het tv-feuilleton Twin Peaks nog: “Niets is wat het lijkt”? Daarvan ben ik heilig overtuigd.’

‘Ik heb sympathie voor de underdog die de confrontatie met “het systeem” aandurft. Daarom gaf ik ook Jean-Marie Dedecker uit.’