Deze week wordt in Augusta in Georgia de Masters gespeeld, het eerste van de vier majortoernooien. Is Tiger Woods na bijna een jaar afwezigheid klaar voor de eindsprint naar het record van Jack Nicklaus?

Juicht allen, de golfwereld is in feeststemming: op 8 februari is Charlie Axel Woods geboren, na dochter Sam Alexis nu een eerste zoon voor Elin Nordegren en Tiger Woods. De bevalling is goed verlopen, althans voor Tiger. Die Elin schijnt iets meer te hebben afgezien, maar laten we ons niet verliezen in details. Wij vergeten nooit de dag dat de blonde Zweedse haar opwachting maakte in het golfcircuit: als de ietwat speelse kinderoppas van de Zweedse pro Jasper Parnevik. Een paar jaar later is ze minstens honderd keer zo rijk als de arme Jasper, die binnenkort op háár kinderen moet letten.

Tiger voor de tweede keer vader, het verleidde de hoofdopsteller van Golf Magazine tot de spitante kop: ‘Nog vier majors en drie kinderen achter Nicklaus.’ Volgens bepaalde coaches is het vaderschap nefast voor een golfer. Belachelijk. Arnold Palmer had vier kinderen, Jack Nicklaus vijf, en Walter Hagen een stuk of vierentwintig, al stonden die niet allemaal als Hagen ingeschreven in het bevolkingsregister. Een vrouw en géén kinderen, dát is geen gezonde situatie. ‘Weinig zaken zijn meer hinderlijk voor een aangenaam partijtje golf dan een vrouw’, stelde Lee Trevino zonder verbloemen. ‘Dat zaagt de speler een godganse dag de oren van zijn kop, dat geeft al zijn geld uit, en het enige waarover dat zich zorgen maakt als het rond de noen wakker wordt, is of het in de hotelsuite zal ontbijten dan wel beneden op het terras.’ Eens er kinderen zijn, heeft de vrouw van een golfpro haar handen vol en blijft ze weg uit de tour, wat alleen kan worden toegejuicht.

Toen drie jaar geleden Earl Woods overleed, de vader en grote mentor van Tiger, was ’s werelds nummer één totaal van de kaart. Raakte negen weken geen club aan, en overleefde bij het eerste toernooi waaraan hij opnieuw deelnam, uitgerekend de US Open, niet eens de half-way cut. Op een major! Nooit eerder gebeurd in zijn carrière. Voor Woods het sein om zich te herpakken: daarna won hij én de British Open én de US PGA. De geboorte van zijn dochter zorgde voor minder emotionele verwarring: van zijn eerstvolgende zeven toernooien won Woods er vier, waaronder de US PGA. Discussie gesloten.

Maar deze keer was er toch meer twijfel. Toen Woods op 25 februari jongstleden heroptrad, had hij er niet alleen een geboorte maar ook een afwezigheid van 253 dagen op zitten. Dit ten gevolge van een knieoperatie. En dat baarde de kenners meer zorgen dan de kleine Charlie Axel, een smakelijk baasje en een flinke slaper. Dat wederoptreden vond plaats in het Match Play Championship in Dove Mountain in Arizona. Eerste match tegen de Australiër Brendan Jones, over wie we het verder niet zullen hebben.

Zou Tiger nog even sterk zijn als vroeger, dat was de vraag die al maandenlang alle golfliefhebbers had beziggehouden en die in de Amerikaanse kranten volledige katernen opeiste. Na twee holes kende iedereen het antwoord. Op de eerste sloeg Woods een birdie, één onder par. Op de tweede een eagle, twee onder par. Brendan Jones werd van de baan geveegd, en Woods stapte tevreden naar de eerste persconferentie. In de tweede ronde ging hij er wel uit tegen de Zuid-Afrikaan Tim Clark, maar de golffans hadden gezien wat ze moesten zien: die knie was in orde, en de swing nog meer.

Dat Match Play Championship moet niet al te ernstig worden genomen, twee weken later was Woods aan de tee op de Doral Classic in Florida, een toernooi dat hij eerder drie keer won. Negende. Is dat goed? Niet naar Tigernormen, maar slecht was het ook niet. Een beetje te veel problemen bij het putten, wie is het nog niet overkomen, maar dat is veel minder erg dan problemen bij de drives, en die waren oké.

Twee weken later Bay Hill, bij Arnold Palmer. Gewonnen! Dat hou je toch niet voor mogelijk. Zijn tweede echte toernooi na een jaar blessure en alweer prijs. Een miljoen dollar in zijn zak. Wij zullen hier dan ook een sterk voorspellinkje doen, typisch voor Knack: wie zondag de Masters wil winnen, zal vóór Tiger Woods moeten eindigen. En vóór alle anderen ook trouwens.

Woods ’08: zes gespeeld, vier gewonnen

Maar keren we eerst terug naar vorig seizoen. Woods was in april tweede geworden op de Masters, drie strokes achter de Zuid-Afrikaan Trevor Immelman. Een week nadien werd hij geopereerd aan de meniscus van zijn weerbarstige linkse knie. Een revalidatie van twee maanden volgde, net kort genoeg om op Torrey Pines aan de US Open te beginnen, zonder één enkele wedstrijd tussenin te hebben gespeeld.

Een normale speler is dan kansloos, overleeft niet eens de cut, maar Woods ís geen normale speler. Hij overleefde niet alleen de cut, hij won het toernooi! Nu u. In een play-off met Rocco Mediate dan nog, en een play-off in de US Open betekent een extra rondje van 18 holes op maandag. Dat waren dus vijf wedstrijddagen na elkaar, en dat met een gehavende knie. Ook daarna stonden beiden nog gelijk, maar na vijf dagen hebben ze er ook op de US Open stilaan genoeg van, en volgt er een sudden death. Op de eerste extra hole had Woods één slag minder nodig, en zo won hij na 91 holes zijn veertiende major. Rocco Mediate was kort van stof: ‘Die vent is verschrikkelijk.’

Eén rondje golf betekent gemakkelijk zeven kilometer marcheren, en dat vijf dagen op rij doen met een pas geopereerde knie is niet iets wat artsen aanbevelen. Woods kon na afloop nauwelijks nog stappen om zijn trofee op het podium in ontvangst te nemen. De diagnose was bikkelhard: kruisband over, nieuwe operatie, de vierde in zijn carrière, en seizoen afgelopen. Een seizoen waarin hij uitkwam in zes toernooien waaronder twee majors, en waarin hij vier keer won, één keer tweede was, en één keer vijfde. Na The British Open 2007 speelde Woods dertien toernooien, en won er daarvan tien. Letterlijk op één been.

De US Open 2008 betekende zijn veertiende major, nog maar vier te gaan naar het legendarische record van achttien op naam van Jack Nicklaus. De zege betekende voor Woods ook de derde ‘Career Grand Slam’: hij heeft alle majors minstens drie keer gewonnen, ook een record dat voordien alleen Jack Nicklaus had. Hoewel hij maar in zes toernooien uitkwam, bleef Tiger onbedreigd op kop van de wereldranglijst.

Storm op de links

Dat Woods niet van de partij was op de British Open op Royal Birkdale was jammer, maar niettemin werd het een meer dan gedenkwaardige editie. Wij frissen graag uw geheugen op. Royal Birkdale is een typisch Britse golflinks op een ruw rotsplateau aan de rand van de zee, een kaal maanlandschap waar de wind vrij spel heeft. Dat leidde op de eerste dag tot apocalyptische beelden. Een ijzige dolle wind en onophoudelijke regen geselden het deelnemersveld. Vogels die probeerden wat hoogte te krijgen boven de baan, werden achterwaarts de zee ingeblazen, en datzelfde gebeurde met menige golfbal. Slechts drie spelers slaagden erin om 1 onder par te blijven: de Australiër Robert Allenby, de Noord-Ier Graeme McDowell, en alweer Rocco Mediate. Die zich na die eerste ronde liet ontvallen: ‘Ik weet niet wat het ergste is: dit weer of Tiger Woods.’

De par op Royal Birkdale is 70. Heel wat toppers brachten het niet verder dan 80. Een van hen was de beruchte Amerikaanse rouwdouw John Daly, tweevoudig majorwinnaar, vijfvoudig echtgenoot, en viervoudig patiënt in een ontwenningskliniek. Ook hij finishte tien boven par en bromde kwaad: ‘Jammer dat de vliegtuigen bij zo’n weer niet mogen opstijgen, of ik vloog nog vanavond terug naar de States. Nu zit er niets anders op dan in de pubs te duiken. Het is zo dat een mens een slechte naam krijgt.’

Phil Mickelson, bij afwezigheid van Woods uitgeroepen tot topfavoriet, had 79 slagen nodig, een ramp voor een speler van zijn kaliber. Al wisten de statistici onmiddellijk te melden dat bij de vorige Open op Royal Birkdale, tien jaar eerder, Phil een rondje van 85 had afgewerkt. ‘Ik ga er dus op vooruit’, lachte Mickelson groen. Zeven bogeys, dat is één boven par, en zelfs een tripple-bogey, voor een topspeler een schande.

Ook Ernie Els, de Zuid-Afrikaan, sloot de eerste dag af met tien boven par. ‘Ooit golf gespeeld in een carwash?’ snauwde hij de verslaggevers af. ‘Ik hoor dat ze dat hier “zomer” noemen. Ik ben benieuwd wat er hier in de winter dan gebeurt.’

Pat Perrez, toch een top 50-speler, stond ook al met plus tien. ‘Je kunt beter gaan badmintonnen in een windtunnel, dan raak je verder. Deze weersomstandigheden hebben maar één voordeel: na een tijdje kan het je niet meer schelen. Je mept maar.’

Het ergst van al was Sandy Lyle eraan toe, tweevoudig majorwinnaar en als Schot een en ander gewoon wat regen en wind aangaat. Na tien holes stond Sandy elf boven par. En stapte boos op: ‘Dit is voor watersporters. En ik kan niet eens zwemmen.’ De opgave van Lyle werd niet bepaald geapprecieerd door de Royal and Ancient, de ‘inrichtende macht’ van de British Open en de hoogste golfautoriteit in Europa. Bij monde van directeur Peter Dawson werd Lyle scherp terechtgewezen: ‘Wie aan een rondje golf begint, heeft de morele plicht het uit te spelen. Ik kan begrijpen dat iemand onderweg zelfmoord pleegt, maar opgeven is een profspeler onwaardig.’

Chris Evert op de tee

De tweede dag ging de storm een beetje liggen en kon er normaal gespeeld worden, al is ‘normaal’ een relatief begrip op een baan als Royal Birkdale. En toen ontstond er opnieuw grote opschudding omdat de Australische staatslegende Greg Norman, 53 al, totaal onverwacht aan de kop van de tussenstand kwam. De ‘Witte Haai’ deed eigenlijk maar mee in afwachting van de Senior Open, waar hij wat plezier wou maken met de old friends, maar tot zijn eigen verbazing stond hij plots eerste in de ‘echte’ Open.

Nu moet u ook weten dat Norman twee weken voordien op de Bahamas getrouwd was met Chris Evert, die net als Patrick Dewael van een partner meer of minder niet zal sterven. En dus zorgde de verschijning van de nog altijd ravissante tennisgodin aan de rand van de baan voor dat tikkeltje extra, dat vroeger wel eens werd aangeleverd door Debby Couples, de vrouw van Fred. Debby is er helaas met een vastgoedmakelaar vandoor, en van Fred is niet veel meer vernomen. Zou aan de drank zijn, men zou voor minder.

De onvoorziene comeback van Greg Norman joeg The Open van 2008 meteen de legende in. Golfstatistici, meer gevreesd dan geliefd, hadden niet veel moeite om uit hun dikke mappen de juiste tabel boven te halen: niemand heeft ooit op zijn 53e een major gewonnen. De Amerikaan Julius Boros is de oudste laureaat uit de geschiedenis: hij won in 1968 op zijn 48e de US PGA. Daarna volgen Old Tommy Morris, dé legende uit de beginjaren van het golf, én Jack Nicklaus, die in 1986 op zijn 46e nog de Masters pakte.

Alle ogen dus gericht op Greg Norman, tweevoudig winnaar van The Open en liefst acht keer tweede in een major. Hij ging de slotronde in aan de zijde van de Ierse titelverdediger Padraig Harrington. Norman bleef in de running voor de zege tot de vijftiende hole, maar daar moest hij afhaken. Harrington finishte in grootse stijl, met onder meer een eagle op de niet zo makkelijke zeventiende. De Ier, die een week voordien een vervelende polsblessure had opgelopen en eigenlijk forfait had willen geven, pakte zijn tweede British op rij, een stunt die niet velen hem voordeden. Tiger Woods uiteraard wel, die won in 2005 en 2006. De recordhouder is Young Tommy Morris, de zoon van Old Tommy Morris. Hij won van 1868 tot 1872 zelfs vier keer op rij. ‘Van ’68 tot ’72, dat zijn er vijf’, zult u schrander als steeds opmerken, maar in 1871 werd The Open van de kalender geschrapt na een bitse ruzie over welke club mocht organiseren.

Harrington staat nu tussen de groten uit de geschiedenis, dat is meer dan een Ier doorgaans van het leven mag verwachten. Ooit twee keer in één jaar tijd anderhalf miljoen dollar gewonnen met een dom spelletje? Dan kunt u zich inleven in het geluk van het gezin Harrington uit Dublin. Greg Norman van zijn kant finishte uiteindelijk derde en stapte weg aan de troostende arm van Chris Evert. Zelfs verstokte golfliefhebbers waren liever in zíjn plaats geweest dan in die van Harrington. Wiens echtgenote, we moeten eerlijk zijn, maar een platte pannenkoek is.

De archaeopteryx van Tommy Armour

Een maand later won Harrington op de paradijselijke Oakland Hills Country Club in Michigan tot ieders stomme verbazing ook nog de US PGA. De eerste Europese winnaar in 78 jaar! En dat is dan nog niet helemaal juist. Want in 1930 won wel Tommy Armour, geboren en getogen in Edinburgh, maar na de Eerste Wereldoorlog en een goed gemikte mosterdgasbom naar de States geëmigreerd en daar in 1920 Amerikaans staatsburger geworden.

In The American Golfer uit die periode staat een korte profielschets: ‘Tommy Armour heeft een mond als een staaloven, een neus als een skischans, en handen als haaienvinnen. Hij bekijkt zijn tegenstanders met ogen die verraden dat hij hen liefst zo snel mogelijk een gecompliceerde beenbreuk zou zien oplopen. Zijn temperament valt enkel te vergelijken met dat van een sopraan die net een moeraskikker heeft ingeslikt.’ Laten we het er dus maar op houden dat Armour een Amerikaan was. Anders sta je ook niet in The American Golfer.

Armour is de houder van het enige record in het professionele golf dat regelmatig door amateurs wordt gebroken. Gevestigd in 1927, toen hij eerst de US Open had gewonnen en dat kennelijk een beetje te uitgebreid had gevierd. Een week nadien speelde hij op de Shawnee Open een par 5 in 23 slagen! 18 te veel, bij ons weten heeft geen enkele prof in een officieel PGA-toernooi ooit slechter gedaan. 15 of meer boven par heeft een speciale naam, men noemt dat een archaeopteryx.

De archaeopteryx was het eerste vliegende reptiel, 150 miljoen jaar geleden of daaromtrent uitgestorven. In golf bepaalt men per hole, afhankelijk van de afstand, het aantal slagen waarin een professioneel golfer de bal vanaf de tee tot in de hole zou moeten krijgen. Dat richtgetal noemde men in Amerika met een beursterm een par, en in Engeland een bogey, ontleend aan een populair liedje over de Bogey-man. Na een tijd bleek dat de Amerikanen hun normen scherper stelden dan de Britten, en zij begonnen ‘bogey’ daarom te gebruiken voor één boven par.

En nu mag het golf wel in Schotland zijn ontstaan, maar sinds het begin van de twintigste eeuw heeft Amerika Europa overvleugeld. De Britten hebben dan maar van lieverlee de terminologie van de Amerikanen overgenomen. Alles onder par kreeg daarna vogelnamen, omdat de shots die ervoor nodig waren deden denken aan de vlucht van een vogel. Eén onder par werd een birdie, twee onder par een eagle, drie onder par een albatross, vier onder par een condor, en vijf onder par een bedrogvogel.

Voor alle scores boven par hanteerde men veelvouden van bogey: een double bogey, een triple bogey, een quadruple bogey enzovoort. Wie ermee voor de pinnen is gekomen is niet bekend, maar vijftien boven par en alles wat nóg erger was, werd een ar- chaeopteryx genoemd. Het is maar dat u het onthoudt voor als u zelf nog eens een balletje gaat slaan: een archaeopteryx. Zoals Tommy Armour in de Shawnee Open van 1927.

Maar terug naar 2008 en de US PGA op Oakland Hills, waar de baan de spelers bespeelt in plaats van omgekeerd. Padraig Harrington won, twee strokes beter dan de Spanjaard Sergio Garcia, nóg een Europeaan, het kon werkelijk niet op. Harrington is pas de vierde golfer die de British en de PGA in hetzelfde seizoen kon winnen. Met de British van het jaar voordien erbij was het de derde major in zijn carrière. ‘Nog vijftien te gaan’, stelde hij droogweg op de persconferentie. En de pannenkoek: ‘Oooh, ik ben in shock.’ Ja, dat zal best. Padraig won in één maand drie miljoen dollar. Daar blijft geen enkele Ierse ongevoelig bij.

Gesterkt door die dubbel gingen de Europeanen eind september met goede moed van start in de Ryder Cup, de tweejaarlijkse topontmoeting tussen de beste Amerikaanse en de beste Europese golfers, maar hierover zullen wij niet uitweiden: 16,5 tegen 11,5 voor de Amerikanen.

Ziezo, daarmee bent u weer helemaal bijgepraat en bent u klaar voor Augusta. De azalea’s geuren uitdagend, Amen Corner is opgefrist, Rae’s Creek klatert als vanouds, Eisenhower Tree waar de president altijd tegenaan sloeg wiegt hoog in de lucht, Ike’s Cabin waar de president en zijn vrouw logeerden schittert in de zon, de eenenzestig magnolia’s van Magnolia Lane staan in bloei, en Tiger Woods komt op de tee. De lente begint op 9 april.

DOOR KOEN MEULENAERE