Rock lijkt in hetzelfde bedje ziek als de politiek – het interesseert niemand nog een moer.
Terwijl Nederland naar de stembus trok voor het tweede referendum in zijn geschiedenis – in 2005 mochten ze over de Europese grondwet stemmen, nu over het associatieverdrag met Oekraïne – besloot ik mijn gras te maaien. Als Belg was ik vanzelfsprekend niet stemgerechtigd, maar ik heb de berichtgeving over het omstreden referendum wel gevolgd. Er viel niet aan te ontkomen. Wekenlang domineerde het de opiniepagina’s. Het is opvallend hoe misprijzend de intelligentsia reageerde op wat een feest van de democratie zou moeten zijn. Schrijver Ilja Leonard Pfeijffer noemde het een knieval voor het populisme en nam het op voor de representatieve democratie. Arnon Grunberg riep op om niet te gaan stemmen, het zou xenofobie legitimeren. Ergens hebben ze een punt: de organisatoren gaven zelf toe dat het verdrag hen niets kon schelen, het hele gedoe leek meer op een uit de hand gelopen studentengrap, zij het eentje die de Nederlandse overheid tientallen miljoenen heeft gekost. Gewoon even de politieke elite stangen – dat leek het hoofddoel. Toch blijft het vreemd dat intellectuelen zich openlijk afkeren van een referendum. Daar denkt David Van Reybrouck ongetwijfeld anders over.
Niet dat de Nederlander er wakker van ligt. De opkomst was bedroevend laag. Er vloeide meer opinie-inkt dan er kleurpotloden versleten werden, en ondertussen deed de geur van versgemaaid gras me aan de festivalzomer denken. Het is, zo moet ik vaststellen, jaren geleden dat ik nog eens op zo’n wei stond. Toen ik onlangs in de Melkweg naar At The Drive-In ging kijken, kon ik me zelfs niet herinneren wanneer ik nog een rockoptreden had bijgewoond.
Ben ik oud geworden of is rock gewoon dood? Als ik naar de headliners van Rock Werchter of Pukkelpop kijk, zie ik dezelfde namen als pakweg twintig jaar geleden. Zijn organisatoren gemakzuchtig of mankeert het gewoon aan nieuwe, spannende rockbands? Opnieuw The Offspring, opnieuw Red Hot Chili Peppers en hoewel het best leuk is dat Paul McCartney komt, ben ik benieuwd hoeveel jongeren op de wei zullen weten bij welke band die Paul baste. Tenminste: als het hen sowieso kan schelen wie nu precies op het podium staat. Festivals zijn gewoon een event geworden waar je bij moet zijn en waar de muziek bijzaak is. Net zoals stemfies op Facebook zetten belangrijker is dan het politieke debat, is rock een lifestyledingetje geworden, iets geinigs voor op Instagram. Ik durf te wedden dat als Pukkelpop volgend jaar K3 programmeert, het evengoed uitverkoopt. Het interesseert de festivalbezoeker even weinig als de nationale politiek. Erbij zijn, een beetje joelen, een toffe tweet versturen, en dan op zoek naar het volgende vermaak.
Roderik Six
Als Pukkelpop volgend jaar K3 programmeert, verkoopt het evengoed uit.
