Generatie Wereld bezet binnenkort theaterhuis t,arsenaal in Mechelen en toont werk van een nieuwe generatie multiculturele theatermakers – deels ontdekt en begeleid door artistiek leider Michael De Cock.
Waar hield die generatie zich schuil? In de opleidingen zijn multiculturele makers amper te vinden.
MICHAEL DE COCK: De toneelopleidingen doen toch al pogingen om ook hen aan te trekken. Toen we vier jaar geleden GEN2020 oprichtten, konden mensen van andere continenten of met andere culturele roots amper terecht in de podiumkunsten. Sindsdien organiseren we masterclasses, produceren we creaties, en stilaan ontstond een netwerk waardoor die performers ook op andere manieren dan via de opleidingen doorstromen naar de sector. Aminata Demba en Aïcha Cissé zijn daar mooie voorbeelden van. Samen maakten ze bij GEN#2020 Dis moi wie ik ben. Nu speelt Cissé in Laika’s Konijn met pruimen. En Demba speelt in Marieke Marieke, de creatie van Leen Braspenning over vrouwelijke vluchtelingen, dat te zien is tijdens het festival.
Wat wilt u bereiken met dit festival?
DE COCK: Het is een staalkaart, ze toont wie die generatie is en welke thema’s haar bezighouden. Maatschappelijke thema’s, jazeker, maar er is meer. Zo bewerkenIdy Mbengue en Zukisa Nante de klassieker In de eenzaamheid van de katoenvelden van Bernard-Marie Koltès. De interessantste manier van werken is niet zozeer ‘westers repertoire pimpen met een Marokkaan’ of repertoire van elders in onze programmatie opnemen, maar samen een gemeenschappelijk, meertalig, nieuw repertoire bouwen. Daar geeft Generatie Wereld een aanzet toe.
Wordt Generatie Wereld een festival van de KVS, het Brusselse stadstheater dat u vanaf september 2016 leidt?
DE COCK: Ik neem het festival niet mee, maar de interesse voor het thema natuurlijk wel. In de samenleving van vandaag vind ik dit de meest waardevolle focus. Daarom neem ik in mijn KVS-ploeg bijvoorbeeld auteur Fikry El Azzouzi op. Het is geweldig om mensen als hij om je heen te hebben, ze prikkelen je met heel andere verhalen.
Zouden veel andere stadstheaters niet wat wereldser mogen worden?
DE COCK: Ik wil niemand zeggen wat hij moet doen, en ik wéét dat de anderen intussen ook plannen hebben om rond migratie te werken. In Brussel leven 163 nationaliteiten samen, dan is het logisch dat je daar als stadstheater extra aandacht voor hebt? Dat is ook echt nódig, want Europa is zich op zichzelf aan het terugplooien. Of beter, het denkt dat te kunnen doen. Waanzin. Je kunt de grenzen niet sluiten. De Conventie van Genève treed je niet met de voeten, wat sommigen ook mogen beweren.
Kunnen kunstenaars iets doen?
DE COCK: De kunsten zijn weerloos en kwetsbaar – denk aan het subsidiesysteem of wat in Le Bataclan in Parijs gebeurde – maar ook broodnodig. Ik volg momenteel de correspondentie tussen twee jonge theatermakers, een in Athene en een in Antwerpen. Daaruit blijkt hoe kunst veerkracht geeft, ondanks alle sociale, politieke en economische chaos. En je hoeft daarom nog geen puur politiek theater te maken. Misschien hebben we vandaag zelfs meer nood aan toneel over de liefde of klein geluk.
Generatie Wereld, 28/11-04/12, t,arsenaal, Mechelen. Info: www.gen2020.be en www.tarsenaal.be
Els Van Steenberghe
‘Westers repertoire pimpen met een Marokkaan lijkt me niet de interessantste manier van werken.’
