Als Patrick Dewael geen afdoend antwoord kan geven op de beschuldigingen van Jean-Marie Dedecker, is hij politiek dood.
Het kan verkeren. Vrijdag laat Patrick Dewael weten dat hij geen vertrouwen meer heeft in commissaris-generaal Fernand Koekelberg, de belangrijkste flik van het land. Twee rapporten van het Comité P zouden hem in diskrediet brengen waardoor ‘de goede werking van de federale politie in het gedrang komt’. Het hele weekend was het wachten op het ontslag van Koekelberg. Die wil van geen wijken weten en nam met Marc Uyttendaele niet alleen een topadvocaat maar ook de echtgenoot van PS-kopstuk Laurette Onkelinx in de arm.
De zaak krijgt meteen een communautair tintje. In La Libre Belgique wordt de zaak geduid als een Vlaamse afrekening met de enige Franstalige in het College voor Inlichting en Veiligheid (het toporgaan waarin de regering, justitie, de politie en de veiligheidsdiensten elkaar ontmoeten). De krant wees er ook op dat het Comité P Koekelberg geen strafrechtelijke feiten ten laste legt. Hij zou enkel inschattingsfouten gemaakt hebben bij de ‘Tia Hellebautpromoties’ van twee van zijn medewerksters. Bovendien heeft Patrick Dewael die promoties ondertekend.
Sterker nog: in een derde rapport van het Comité P wordt een voormalige kabinetsmedewerker van Dewael schriftvervalsing aangewreven. Hij zou examenresultaten hebben vervalst om een andere medewerkster van Dewael te kunnen benoemen aan de top van de Algemene Inspectie. Er is over die zaak al een klacht ingediend bij het gerecht. Dewael zou dus wel eens meer boter op het hoofd kunnen hebben dan Koekelberg.
Jean-Marie Dedecker, die in deze zaak een luisterend oor is voor een aantal klokkenluiders, stelt in Knack een aantal pertinente vragen. Dedecker zegt dat Dewael al op 22 juni 2007 op de hoogte werd gebracht van het gesjoemel bij de Algemene Inspectie. Hij zou de klager hebben afgewimpeld met de boodschap dat hij beter ‘in zijn eigen bord’ zou kijken. Niet alleen Dewael maar ook het Comité P, het Rekenhof en Fernand Koekelberg kregen dezelfde klacht op hetzelfde moment.
Dewael moet ook antwoorden op de vraag waarom er twee Koninklijke Besluiten nodig waren om de dame in kwestie te kunnen benoemen (de tweede keer in een speciaal gecreëerde functie), en waarom er na haar benoeming nog een hele reeks andere ondergeschikten plots een topfunctie kregen, met bijbehorende loonsverhoging.
Het zou ongepast zijn om Jean-Marie Dedecker in deze zaak populisme te verwijten. Ook al kan hij zijn gretigheid om Open VLD aan te vallen moeilijk verbergen, hij blijkt uitzonderlijk goed geïnformeerd. Vooral de CD&V en het ACW zouden zich ernstig vragen moeten stellen bij het feit dat een ACV-vakbondsman uiteindelijk alleen nog bij de vakbondshaters van Lijst Dedecker gehoor vindt om flagrante wantoestanden bij de overheid te kunnen aanklagen.
Er zijn in het verleden ministers opgestapt om uiteenlopende redenen. Omdat Marc Dutroux ontsnapte. Omdat Samira Adamu stierf. Omdat postbodes in het zwart een villa bouwden voor de minister. Fientje Moerman had alvast minder op haar kerfstok toen zij – ook door Dedecker! – op de knieën werd gedwongen. Zij was dan ook een vrouw. En dus kwetsbaarder dan de macho’s van de Melsensstraat.
De conclusie is eenvoudig. Als Dewael werd misleid door zijn medewerkers, moet hij opstappen omdat de ministeriële verantwoordelijkheid in het geding is. Daarna kan hij eventueel terugkomen als politicus op topniveau (Ooit weigerde Mark Eyskens dat in te zien tijdens de Khaled-affaire. Sindsdien is hij een schertsfiguur in de Wetstraat.) Als Dewael wél op de hoogte was van de klachten en toch liet begaan, maakt het niet uit. Als hij dan blijft zitten, is hij politiek dood. Als hij opstapt ook.
door Karl van den Broeck
