Van Rik Van Cauwelaert, onze directeur-hoofdredacteur, kunnen we zeggen dat hij slechts gedeeltelijk geslaagd is bij de voorbije verkiezingen. Het joenk heeft hij er niet uit gekregen, en dat een bedrieger en laaghartig manipulator als Patrick Janssens nog beloond wordt ook, voor zijn laf gekonkel en zijn messen in de rug van loyale medestandsters, dat zijn van die nadelen van het algemeen stemrecht die wij graag zouden uitroeien zo we wisten hoe.
Dat de groenen verjaagd zijn, mag onze hoofdopsteller wél als zijn verdienste beschouwen. We kunnen bezwaarlijk beweren dat hij de voorbije vier jaar zijn karwats, van zijn roede durven we om begrijpelijke redenen niet spreken, heeft gespaard wanneer het erop aankwam ecologisten en pacifisten een mep tegen hun kop te verkopen. ‘Misschien hebben ze nu eindelijk begrepen wat een ondankbaar volkje die holebi’s zijn’, sprak Van Cauwelaert plechtig op de eerste vergadering na 18 mei, terwijl hij met vaardige hand een fles ontkurkte. ‘We zullen stap na stap verder gaan met onze road map ter ontmanteling van paars-groen. Eerst groen, ik meen dat dit volbracht is. Daarna blauw. En tot slot rood. Om dan uiteindelijk, na honderd jaar, opnieuw te komen tot een homogeen katholieke regering, zoals onder de ons helaas veel te vroeg ontvallen Paul de Smet de Naeyer.’
Wie zijn doel nú al heeft bereikt, is Walter Pauli, de hoofdredacteur van De Morgen. En dan hebben we het niet eens over zijn werkijver, die in de afgelopen maanden zelfs voor zíjn normen fenomenale hoogten heeft bereikt. Walter vulde in zijn eentje vierennegentig (!) pagina’s van De Morgen. Op één namiddag! Vanuit Barcelona dan nog, waar hij deelnam aan een congres over jongeren en integratie. Tot hij werd opgeschrikt door een opgewonden telefoontje van het thuisfront dat hij vergeten had iemand met de regionale specials te belasten.
‘Kiezen in Oost-Vlaanderen’, ‘Kiezen in Antwerpen’, ‘Kiezen in de Limburg’… Walter pende het in enkele uren neer. Met een historisch overzicht, een profiel van de kandidaten, een economische dwarsdoorsnede, wat plaatselijke folklore, en ten slotte een voorspelling die iedereen gelukkig vergeten was tegen de dag dat ze door de feiten werd tegengesproken.
Daarnaast schreef hij ook de helft van alle andere verkiezingsstukken, nam katernen als Zeno, Reporter en De Morgen Magazine voor zijn rekening, en legde in De Mix aan de jongeren uit hoe je het hallucinogene effect van een joint kunt verhogen door hem vooraf door een kom ammoniak te rollen. Verder leidde hij overal te lande door De Morgen georganiseerde verkiezingsdebatten, waarop hij met alles en iedereen ruzie kreeg.
Op 18 mei volgde zijn ultieme beloning: Mia De Schamphelaere niet verkozen! Vierde plaats op de kamerlijst in Antwerpen en er niet bij. Hoe is dat mogelijk? Kan enkel nog hopen op coöptatie in de Senaat maar, zoals wij een minder ethisch geschoolde CD&V’er tussen zijn tanden door hebben horen sissen: ‘Dat kan ze op haar pruim schrijven.’ Men gelieve dit niet dan in de overdrachtelijke zin te interpreteren.
Mia is gewipt, jaja het is goed, door Marc Verhaegen, de burgemeester van Hulshout die deelnam onder de vlag: ‘Eigen Kempen eerst.’ Stond zesde op de lijst en haalde 15.942 stemmen, terwijl Mia op 14.545 werd afgevlagd. Eruit. Na vier jaar zo haar best te hebben gedaan. En na een campagne die wij van dichtbij hebben gevolgd en die we als ‘gewaagd maar toch smaakvol’ zouden durven omschrijven. Een vleugje erotiek bij een schemerlampje.
Mia is van Edegem en Birgit Van Mol is ook van Edegem. Beiden hebben dat lichte huig-erretje dat mannen als Walterrr Pauli tot uitzinnigheid drijft. En hoe ze het gefikst hebben, weten wij niet, maar op haar verkiezingsfoto’s begon Mia ook fysiek steeds meer op Birgit te lijken. Zelfde verleidende blik, diezelfde onuitgesproken vraag in de ogen: ‘Wanneer en waar?’
We gaan het niet nóg eens herhalen, maar op een dag was Walter in opdracht van Knack bij Mia thuis voor een interview, en zag hoe ze zich bij het inschenken van een kopje thee verder vooroverboog dan verstandig was gezien haar eigen morele principes en gezien de aanwezigheid van een hengst als Walter. Die kwam totaal van slag op de redactie weer, schreef nog maar drie reportages in plaats van twaalf, en keerde de volgende ochtend zelfs terug naar De Morgen. Wat men toch niet anders kan omschrijven dan als een daad van verstandsverbijstering.
Zijn eerste artikel in de krant ging over Mia als persoon, zijn tweede over het herstel van christelijke normen en waarden, zijn derde behandelde de vrouw in de politica. En zo verder. Tot Mia op een dag een andere Walter ontmoette! Op een colloquium over ‘geloof in verwarde tijden’ botste ze namelijk op onze collega Walter Clippeleyr van Het Volk. Een SS-20 die insloeg. Mia was volledig van de wereld af, en toen Walter van Het Volk zich liet strikken voor een kopje thee onderging hij hetzelfde lot als Walter van De Morgen.
Toen die laatste dat vernam, ging zijn liefde terstond over in blinde woede. Ruilde Mia voor Ria, en werd uit colère drie keer op rij vader. Waaruit bleek dat hij niet alleen in het schrijven van stukken overdreef. Sindsdien is over Mia in De Morgen met geen letter meer gerept. Pauli dreef zijn wraak nog verder door in oktober vorig jaar de memoires van Leo Tindemans de grond in te boren. Want niet alleen is Mia diens beschermelinge, bovendien is een dochter van Tindemans getrouwd met een broer van Mia. Die kans liet Walter niet liggen. Drenkte zijn pen in een emmer vitriool en kraakte het tussen twee haakjes uitstekende boek tot onder de grond af. ‘Staat vol leugens’, luidde zijn conclusie, ‘en wie de aangetrouwde familie van de auteur ontleedt, zal hierover niet verbaasd zijn.’
Walter kreeg zijn ultieme genoegdoening op 18 mei: Mia is niet verkozen. Tenzij ze toch gecoöpteerd wordt, rest haar geen andere uitweg dan weer bij het Rekenhof te gaan werken. Ze zullen daar blij zijn.
Koen Meulenaere
