PS’ers naar Ecolo, PSC’ers die met de PRL de PS-hegemonie willen breken en liberalen voor een coalitie met de PS. Of Wallonië in de rui.

Eén zaak staat vast: met de socialisten Ernest Glinne en Jean Guy erbij zullen de vergaderingen van Ecolo een stuk gezelliger en bijwijlen baldadiger verlopen. Bovendien doen de Franstalige groenen er goed aan voortaan hun wijnvoorraden op peil te houden. Dat zullen, voorlopig, zowat de belangrijkste, zoniet de enige gevolgen zijn van de overstap van deze twee PS-baronnen naar de groene partij Ecolo. Want het politieke gewicht van de twee, die zich gaarne radicaal-socialisten laten noemen, is quasi nul.

Jean Guy was tot voor kort hoofdredacteur van Le Peuple. Eertijds was die krant de krachtigste klaroen van de socialistische beweging. De hoofdredacteur zat automatisch in het bureau van de partij. Intussen is de eens zo machtige partijkrant, ooit geleid door echte socialistische mogols zoals Arthur Wauters, verworden tot een lokaal blad, versmolten met de al even kwijnende Journal de Charleroi. Het hoofdredacteurschap, en vooral het proza van Jean Guy heeft het afglijden van Le Peuple alleen maar versneld.

De 66-jarige Ernest Glinne daarentegen, een gewezen minister van Arbeid, was ooit een boegbeeld van de Franstalige socialisten. Tot hij in 1981, als vertegenwoordiger van de unitaristische linkervleugel, op het nippertje de strijd om het PS-voorzitterschap verloor van Guy Spitaels, en door zijn rivaal definitief op een zijspoor richting Europees parlement werd gezet.

Vorige week maakten Glinne en Guy hun overstap naar Ecolo bekend. Die beslissing is het gevolg van hun onvrede over de liberale koers van de Parti Socialiste. De oren van Glinne, Guy en hun socialistische gelijkgestemden gaan onuitstaanbaar tuiten als ze een van hen, in dit geval vice-premier Elio Di Rupo, in Le Soir horen verkondigen dat “de ondernemingen de werkgelegenheid zullen redden”. Helemaal balorig worden ze als ze diezelfde vice-premier nietszeggende frases horen debiteren over de manier waarop hij, Elio Di Rupo, de werklozen opnieuw “dichter bij de onderneming wil brengen”, terwijl Wallonië in bepaalde Henegouwse regio’s met een werkloosheidsgraad tot 22 en zelfs 26 procent kampt.

POLITIEKE FARCEURS

Zowel de holle frasen van Di Rupo, als de vlucht van Glinne en Guy richting Ecolo zijn uitingen van het gevoelen van machteloosheid dat de ooit zo sterke Parti Socialiste overvalt. Na de sliert van schandalen is de partij volkomen uitgeteerd. Als belangrijkste PS’er in de federale regering, communiceert Elio Di Rupo nauwelijks nog met de partij-instanties, laat staan met de achterban. Di Rupo, aan de regeringstafel nauwelijks een partij voor premier Jean-Luc Dehaene (CVP) en de andere vice-premiers Johan Vande Lanotte (SP), Herman Van Rompuy (CVP) en Philippe Maystadt (PSC), praat alleen nog met PS-voorzitter Philippe Busquin, die dan weer bij de minste politieke onheil wegvlucht naar zijn Franse buitenverblijf.

De meeste van haar ministerposten heeft de door schandalen geteisterde PS, noodgedwongen, met tweederangsfiguren bevolkt. De Waalse minister-president Robert Collignon is een achtenswaardig man, maar weet zich niet opgewassen tegen zijn taak. Hij wil weg, terug naar zijn gemeente Amay, zo snel mogelijk. Intussen maken politieke farceurs als Claude Eerdekens, Patrick Moriau en Serge Moureaux de dienst uit in de parlementsfracties.

Cruciaal voor het verder verloop van de politieke gebeurtenissen wordt allicht het al dan niet doorverwijzen van gewezen PS-voorzitter Guy Spitaels naar het Hof van Cassatie. Want een Agusta- en Dassault-proces met Spitaels in de beklaagdenbank, dat zal aantonen hoe sommige kameraden met het geld van wapenboeren morsten, is dodelijk voor de partij.

Liefst van al willen ze bij de PS de verkiezingen voor de aanvang van het proces laten plaatsvinden, anders dreigt de partij veel te verliezen – indien niet aan een Witte Partij, dan toch aan de groenen. Want die van Ecolo zijn momenteel druk bezig met het optassen van al die witte frustratie – die om allerhande redenen in Wallonië onnoemelijk veel groter is dan in Vlaanderen. Eigenlijk wachten de strategen van Ecolo alleen nog op het jawoord van Gino en Carine Russo, de woordvoerders van de ouders van verdwenen kinderen en van de witte beweging, om hun verkiezingscampagne definitief op de rails te zetten.

Het politieke over en weer geloop in Wallonië heeft alles vandoen met de weinig rooskleurige electorale vooruitzichten van de twee Waalse regeringspartijen, PS en PSC. Om hun politieke voortbestaan en deelneming aan de macht veilig te stellen, klampen sommige PS’ers zich vast aan de discrete gesprekken met de door Glinne en Guy verfoeide liberale PRL van Louis Michel. Als het federaal misloopt, is het voor de PS immers zaak zich op haar minima te kunnen terugtrekken, en dankzij de liberalen in een Waalse meerderheid te overleven.

Overleven is ook de boodschap voor de christen-democraten van de PSC, die de split met gewezen voorzitter Gérard Deprez niet verteren. Deprez voelt zich intussen gesterkt door de 500 belangstellenden die vorige zaterdag naar Wépion afzakten voor de jamboree van zijn Mouvement des Citoyens pour le Changement (MCC). Hij dringt nu meer dan ooit aan op een samengaan van de christen-democraten met de PRL om de PS-hegemonie in Wallonië te breken.

Net zoals de VLD in Vlaanderen wil PRL-voorzitter Louis Michel liefst in een coalitie met de christen-democraten. Maar om na meer dan tien jaar opnieuw aan de macht te komen, zijn ze bij de PRL tot veel bereid, zelfs tot een pact met de PS.

Er zal in elk geval volk komen kijken naar de manier waarop Michel, die dezer dagen zowel het communautaire als het sociaal-economische orgel aanzwengelt, al de discrete deals die hij al heeft gesloten rond krijgt.

R.V.C.