‘Hoe is het met Patrick Dewael en Greet Op de Beeck?’ vragen bezorgde lezers ons geregeld. Goed, dank u. Hebben een paar korte vakantietrips gemaakt. Naar het buitenland. Maar niet te ver van Knokke, waar de minister een appartement bezit.
‘Hoe weten wij dat toch?’ vragen andere abonnees zich dan weer af. Onder hen de minister zelf, die hemel en aarde beweegt om het lek op zijn kabinet te vinden. Met de meest doorzichtige en meelijwekkende trucjes probeert hij vallen op te stellen voor het peloton blitse babes met wie hij zijn diensten, wij mogen wel zeggen tot zijn eigen vermaak, heeft opgevuld. Dat kabinet van Binnenlandse Zaken kaapt in Miss Belgian Beauty moeiteloos goud, zilver en brons weg. Meerdere hardwerkende en vakbekwame lelijkaards hebben daar al de baan moeten ruimen voor een kortgerokt alternatief. Niemand bij Paars die daarvan een punt maakt.
Wij zullen het u eens verklappen, hoe wij dat allemaal weten. Want vele lezers, ook vele superieuren binnen Knack en de Roularta Media Group, onderschatten het onderzoekswerk dat aan één Kwaad Bloed voorafgaat. ‘Dat kletst snel snel 5.555 tekens op papier, hoopt dat de eindredactie er een vlotlopende tekst van zal maken, en doet voor de rest niks’, hebben wij afgunstige collega’s al horen verzuchten. Ook zij hebben duidelijk geen idee van de onverdroten arbeid die uw dienaar wekelijks verricht. Waar vind je mensen die bereid zijn het liefdesleven van den Baard uit de doeken te doen? Om maar een extreem voorbeeld te geven.
Welnu, luister. Het is bekend dat het Brussels Media Centre, waarin zich de betere redacties van Roularta Media bevinden, recht tegenover het NAVO-hoofdkwartier in Evere ligt. Vandaar dat hun en onze Intelligence Service de handen in elkaar hebben geslagen. Dat was nog op initiatief van onze goede vriend Frank De Moor, die zelf technieken en methodes beheerste waarvan ze bij de NAVO niet eens durfden te dromen. Zoals het met de tippen van de voeten aan een dakgoot hangen, om te kunnen zien wat zich afspeelt achter een raam op de vierde verdieping. Een handigheidje dat zelfs de best getrainde CIA-spionnen niet onder de knie hadden. Er zijn er vier doodgevallen, voor Frank besloot het dan maar alleen te doen.
Van die samensmelting van twee van ’s werelds beste spionagecellen is Patrick Dewael het slachtoffer. Stel dat hij samen met juffrouw Op de Beeck een hotelletje of een restaurant binnen stapt. Laten we een bestemming verzinnen: Zeeuws-Vlaanderen. Eerdenburg, of Oordenburg, of Aardenburg, dat doet er nu niet toe. En het restaurant heet bijvoorbeeld: ‘De Schaapskooi’. Niet zodra heeft men de minister daar een tafeltje toegewezen, of in het commandocentrum van Knack zijn ze op de hoogte en worden de opdrachten al doorgeseind: ‘Wat eten ze? Wat draagt ze? En wat doet hij met zijn voeten onder de tafel?’
Vooraleer Dewael heeft gevraagd of ze ook zin heeft in een pousse-café, ligt een keurig uitgeprint rapport op het bureau van onze chef-Wetstraat, die er de stempel ‘vertrouwelijk’ op drukt en ondergetekende sommeert er iets over te schrijven: ‘Maar wel zo gedraaid en gekeerd, dat niemand het gelooft.’
En dat doen wij dan. Zuchtend. En vandaar dat er evenveel mensen zijn die denken dat het wél waar is, van de minister en de sterjournaliste, als er zijn die denken dat het níet waar is. Zij het dat men die laatsten hoofdzakelijk aantreft op de VRT-nieuwsdienst. Hoe anders te verklaren dat Greet Op de Beeck stukjes in het nieuws mag brengen, waarin het beleid van de minister van Binnenlandse Zaken wordt geprezen?
Niet mogelijk, denkt u? Wél mogelijk. Woensdag 13 juli. In dan nog zowel het middag- als het avondnieuws. Dus tussenin heeft ook niemand het fatsoen gehad om in te grijpen. Greet Op de Beeck over het al dan niet repatriëren van illegalen. Zeer lovend voor het werk van Binnenlandse Zaken. En met bovendien een flard interview met de minister.
Die lof stond enigszins in tegenstelling tot de mening van Jacques Van der Biest, de pastoor van de Miniemenkerk in de Brusselse Marollen. De eerwaarde noemde Patrick Dewael zonder veel christelijke verdoezeling ‘crapuul zonder hart’. Je moet werkelijk pastoor zijn, om niet in te zien dat een mens liever copieus gaat tafelen met een speelse radio- en televisievedette, dan de geur te moeten opsnuiven van een kudde hongerstakende Koerden.
Nu zijn ze op de VRT coulant in sommige zaken. Een redacteur gaat niet alleen voor grof geld een propagandamiddag verzorgen van een wegens racisme veroordeelde partij, maar doet dat bovendien tegen het verbod van zijn eigen hoofdredacteur in. ‘Die ligt dezelfde dag buiten’, denken u en ik in onze naïviteit. Welnee, die blijft gewoon zitten. En wil ook grootmeester Jacky Goris nu eens eindelijk bekendmaken wat zijn loge heeft ondernomen tegen iemand die, wij citeren de grootmeester zelve, ‘er onmiddellijk zou uitvliegen?’
Coulant zijn ze dus, op de VRT, maar dat een journaliste een stuk zou mogen maken over een minister met wie ze zelf nogal intiem omgaat, dat kan zelfs daar niet. Conclusie, en daarmee kan er geen misverstand meer over bestaan: het is niet waar hoor, van Dewael en Greet Op de Beeck. En van die premier die door een gerechtsdeurwaarder is betrapt, wie gelooft dat? Satire is een moeilijk genre. Vooral voor de lezer.
Onlangs zagen wij Patrick Dewael in een lang interview op VijfTV. Of was het Vitaya? Zong uitgebreid de lof van zijn echtgenote. Die zo goed voor de opvoeding van de kinderen had gezorgd.
Koen Meulenaere
