Waarom een vrouw goeverneur van Limburg wordt. Johan van Hecke en het ei van Columbus.
Haar bakker, slager en kapper waren tevreden en een beetje trots. Haar pekinees, hierover ondervraagd door Het Belang van Limburg, was in de wolken. Zelfs haar man was gelukkig. Vorige week hakte de CVP-top de knoop door : als het van de partij afhangt, wordt Hilde Houben-Bertrand de nieuwe goeverneur van Limburg. Dat beslisten Johan van Hecke en de zijnen tussen twee glazen champagne in de Concert Noble, na de voorstelling van een boek over vijftig jaar CVP waarin met grote eruditie aan de betekenis van de politiek aktieve vrouwen in de partij wordt voorbijgegaan. Dat vond alvast de groep Vrouw en Maatschappij. De volgende halve eeuw zal dat veranderen.
Onderbetaalde banen als die van provinciegoeverneur worden straks nog uitsluitend aan vrouwen toegekend. Als het van de CVP-mannen afhangt tenminste. Voor 180.000 frank per maand halen de heren CVP-burgemeesters, ministers en andere parlementsleden hun neus op. Vooral omdat zij beter dan wie ook beseffen dat op dat hongerloon, godbetert, ook nog belastingen moeten worden betaald.
Gelukkig geldt die regel niet voor vrouwen. Hen wacht in de politiek dan ook een stralende toekomst. Op voorwaarde natuurlijk dat de bezoldigingen drastisch worden verlaagd. Als het aan de werkgroep Man en Maatschappij rond waarnemend voorzitter Leo Delcroix ligt, worden politici in de toekomst zo slecht betaald dat alleen rentenierende nobiljons of vrouwen van hardwerkende en carrière-makende mannen nog de stap naar de politiek zullen kunnen zetten. De gevolgen van deze maatregel mogen pas na de volgende verkiezingen voelbaar zijn. Want eerst moeten alle verlichte mannen die de CVP afvaardigt in de talloze parlementen, regeringen en kabinetten aan een goed betaalde baan worden geholpen in interkommunales, de top van de administratie of, voor de allerbesten, zoals de voorzitter van Man en Maatschappij zelf, in het bedrijfsleven. Als sekretaris-generaal van de administratie, voorzitter van de Post, revisor bij de RMT of direkteur bij de spoorwegen kunnen de mannen dan publiek hun beklag maken over de onmacht van de politiek. En dat het vroeger, met de mannen, zoveel beter was. Maar de feminizering zal een feit zijn. Wat dure affichecampagnes en het zingen van “De purperen heide” op de vrouwendag niet vermochten, wordt nu eindelijk geregeld door de principes van de vrije markt. Betaal de politici slecht en de feminizering is onstuitbaar. Dat Vrouw en Maatschappij daar niet eerder opkwam.
Peter Renard
Treinstaking (Foto : Patrick de Spiegelaere)
Blutsje komt zo
Als er iets gemakkelijk te voorspellen is, dan wel dit : in het jaar 2002 zal iedere auto niet alleen uitgerust zijn met kreukelzones en een airbag, maar krijg je er standaard ook een honkbalknuppel bijgeleverd. Al drie weken lang houdt de berichtenstroom aan over agressie in het verkeer. In Antwerpen werd een man doodgestoken tijdens een ruzie bij het stoplicht. In Kortrijk werd een automobiliste in elkaar getimmerd. In Moeskroen reed een ongeduldige automobilist in op een groep demonstrerende studenten. In Luik werd een chauffeur van een koeriersdienst klem gereden omdat hij zich aan de snelheidsbeperking hield. Het slachtoffer kwam met de schrik en met een blauw oog vrij.
Eigen schuld.
Wie wel eens met een slakkegangetje van honderdtwintig per uur over de E-19 heeft getuft kan er van meepraten. De automobilist is de automobilist een wolf. Zeker als hij in een BMW rijdt.
Gelukkig hebben de eerste gedragsbiologen zich al gemeld om het fenomeen te duiden. De auto, zo heeft professor Marc Nelissen van de UIA voor ons uitgevogeld, is voor de meeste mensen “een stukje mobiel territorium” dat ze met hand en tand verdedigen. “Koppel dat aan de toegenomen verkeersdrukte, wat in biologische termen overpopulatie zou heten, en de omgeving is rijp voor agressief gedrag. “
Wie had dat kunnen denken !
Sluit een stel primaten op in een veel te kleine kooi en je zult merken : voor je het weet roffelen ze zich op de borst, steken ze hun middelvinger in de lucht of slaan ze met de linker handpalm op de rechter bovenarm, waardoor de rechter voorarm omhoog komt. Zeg dat professor het gezegd heeft. Zo ook bestaat er een onmiskenbaar verband tussen de lengte van de files en de agressie in het verkeer.
Maar wat doen we met die wetenschap ?
De rijkswachtkolonel van de televisie zal ons vermanend komen toespreken. Automobilisten opgelet ! We halen de krik alleen boven als we een lekke band hebben. We slaan geen weerloze vrouwen in een Opel Corsa. We molesteren geen zwakke weggebruikers.
Het zal niet helpen. En het hoéft ook niet. Want in de dierenwereld lost het probleem van de overpopulatie zich vanzelf op, met wat niet voor niets een crash wordt genoemd. Een crash is een massale sterfte, waarna voor eenieder genoeg Lebensraum overblijft. Vandaar dus die honkbalknuppel.
Piet Piryns
Het uur van de waarheid
Nu hij Eddy Merckx onttroonde, zal Nico Emonds zeker Sportman van het Jaar worden. En pas op, hij kan nog veel beter dan die 51,801 kilometer per uur, die hij vorige week maandag in Bordeaux bereikte. De deuren van de velodroom zwaaiden een paar keer open dat geeft direkt een verschil van drie, vier graden, maar voor wie daar rondrijdt met een snelheid van 51,801 kilometer per uur, voelt dat algauw aan als acht graden. Nee, het verklaart niet alles, maar toch, je moet alles goed analyzeren.
Hij voelde zich wat teleurgesteld, eigenlijk. Hij had beter verwacht dan 51,801 kilometer per uur. En ook had hij spijt omdat hij nu pas, op 34-jarige leeftijd, het Belgische uurrekord aanviel. Was hij maar een paar jaar eerder op die gedachte gekomen.
Dat is het. Hij had eraan gedacht. Hij had eraan durven denken. Het rekord van Merckx dateert van 25 oktober 1972. Op de tabellen waren de cijfers al verschilferd, je kon nog nauwelijks lezen dat Merckx toen in Mexico in een uur 49,431 kilometer had afgelegd. Nog even geduld en dan waren die cijfers vanzelf weggeveegd. Maar Emonds wou niet wachten. Net als Benoni Beheyt destijds in Ronse heeft Emonds het achter zijn ellebogen.
Vijftig toeschouwers waren in Bordeaux getuige van Nico’s exploot. Zijn sponsor was helaas thuis gebleven was het al niet erg genoeg dat hij betaalde voor deze kostelijke grap ? Vijftig toeschouwers is toch aan de lage kant. Je ziet niet elke dag iemand zich tegen 51,801 kilometer per uur belachelijk maken.
Na 23 jaar geraakte Emonds, ocharme, 2,370 kilometer verder dan Merckx. In de buurt van het huidige wereldrekord van Tony Rominger, 55,219 kilometer, komt hij natuurlijk nooit of jamais, hij mag nog eens 23 jaar oefenen. Maar Emonds kan zich wel aanprijzen als de snelste Belgische renner aller tijden.
Zolang het duurt. Op 24 februari valt de kluchtzanger Koen De Koker in Manchester het Belgische uurrekord aan. Natuurlijk zal hij dan niet Merckx maar slechts Emonds van de tabellen verdringen. De Koker kan net niet hard genoeg fietsen voor een wielrenner en net niet goed genoeg zingen voor een zanger. Maar toch. Als De Koker daar in Manchester een béétje orkest plus een achtergrondkoortje meeneemt, komt hij zeker uit op meer dan vijftig toeschouwers. 51 is genoeg om het Belgisch uurrekord te breken.
Ben Herremans
Teveel geleerden
Het ziet er naar uit dat er dan toch een numerus clausus zal komen voor de studenten geneeskunde. Er zijn teveel artsen, die hebben dikwijls te weinig werk, en dat vermindert de kwaliteit van de gezondheidszorg. Hoewel : een arts die beweert elke zes minuten een patiënt te behandelen, zal heel veel overredingskracht nodig hebben om de bevolking ervan te overtuigen dat dit een degelijke geneeskunde garandeert.
Een punt dat in de diskussie nauwelijks aan bod kwam, was de vraag wat de jongens en meisjes die niet tot de studie zullen worden toegelaten, dan wél moeten doen. Een Vlaams hoogleraar in de biologie luidde vorige week de alarmklok. Hij vreest voor een spill over van de numerus clausus in de geneeskunde naar verwante studierichtingen, zoals de biologie, de farmacie en de tandheelkunde. Studierichtingen die al lang geen soliede garantie meer bieden op een interessante loopbaan.
Een en ander leidt tot de konklusie dat er niet in de eerste plaats een overschot is aan studenten geneeskunde, maar wel aan studenten tout court. Tenminste als de doorstroommogelijkheden na afstuderen als norm worden beschouwd. Akademisch geschoolden vinden nog altijd gemakkelijker werk dan vele andere mensen, maar hoe langer hoe minder in het domein waarvoor ze hebben gestudeerd. De computer-ingenieur die bananen staat in te pakken : daar kan zelfs de grootste talentenbank niet aan verhelpen.
Tegelijk wordt de maatschappelijke status van een akademische graad, en zelfs van een akademische toppositie, aangetast. Er was een tijd dat Knack een pas benoemd universiteitsrektor op de cover plaatste, en uitgebreid over zijn maatschappijvisie ondervroeg. Nu slaagt de helft van de redakteurs er niet meer in om uit het hoofd de namen van de Vlaamse rektoren te citeren.
Dirk Draulans
