Er is onduidelijkheid over de status van Roemeense artsen in ons land.
Het stond op 14 februari in grote letters op de voorpagina van de krant De Standaard: Roemeense artsen massaal naar België. Senator Louis Ide (N-VA), zelf arts, had vastgesteld dat in 2009 184 Roemeense artsen in ons land aan de slag gingen. Ze zouden vooral op de spoedafdeling van ziekenhuizen terechtgekomen zijn – spoedarts is een knelpuntberoep.
Meteen stak de discussie over het aanbod aan artsen weer de kop op. ‘Als we weten dat in ons land elk jaar maar ongeveer duizend artsen aan de slag mogen, dan moeten we vaststellen dat één op de acht nieuwe artsen nu een Roemeen is’, poneerde Ide in de krant. Marc Moens van de Belgische Vereniging van Artsensyndicaten, die nooit om een sterke uitspraak verlegen zit, interpreteerde dit cijfer als ‘mogelijk nog een onderschatting’. Hij benadrukte dat het vooral om specialisten gaat, die in een grijze zone opereren, omdat niemand precies weet waar ze zitten, wat ze doen en hoeveel ze betaald worden. ‘Het is onrechtvaardig dat artsen uit de Europese Unie vrij in ons land mogen komen werken, terwijl er een limiet staat op het aantal Belgische artsen’, stelde Moens nog.
Er werd ook gepleit voor het invoeren van een taaltest voor buitenlandse artsen – ook in de context van recente berichtgeving dat spoedartsen niet altijd goed begrijpen wat patiënten hen vertellen, wat tot problemen kan leiden. ‘Het voorstel om in een taaltest te voorzien is nobel, maar momenteel slaagt onze federale overheid er zelfs niet in om Belgische artsen in een tweetalige hoofdstad aan te zetten tot het leren van beide landstalen’, liet Peter Degadt van de pressiegroep Zorgnet Vlaanderen weten. In één moeite door stelde hij dat de Belgische specialisten, in plaats van zich zorgen te maken over hoeveel Roemeense artsen hier verdienen, beter wat zouden doen aan ‘de grote inkomensverschillen tussen verschillende specialismen in eigen land, die mee aan de basis liggen van de schaarste in bepaalde specialismen, zoals spoed, pediatrie en geriatrie’. Die schaarste werkt dan weer de noodzaak van buitenlandse artsen in de hand.
Erik Vanderheyden van Moving People, dat de meeste Roemeense artsen in ons land aantrekt, begrijpt het probleem niet en zegt dat de berichtgeving fout was: ‘We hebben 150 artsen uit Roemenië aangetrokken, maar daar zijn slechts een tiental echte specialisten bij, de rest zijn artsen in opleiding die voor een jaar naar hier komen. Wij weten exact wie dat zijn en waar ze zitten, en we gaan ervan uit dat de ziekenhuizen en het controleorgaan Riziv dat ook weten.’
