Vorige week, op 17 november, raakte via de krant La Libre Belgique bekend dat voormalig Ecolosenator en lid van het partijbureau Josy Dubié (70) met een korte brief zijn ontslag had aangeboden. Zijn brief was een uiting van verbittering, maar ook van integer engagement. ‘De partij zal het in de toekomst zonder mij moeten doen’, schreef hij, en hij verwees naar zijn afkeer van de communautaire kwesties ‘die tegenwoordig alle partijen overheersen, ook die “van ons”.’ Ook zijn persoonlijke vaststelling dat Ecolo ‘een partij van bobo’s’ is geworden, die honderden militanten weet op te trommelen om babyzeehondjes te redden maar slechts een twintigtal partijgetrouwen bijeenkrijgt om samen met de vakbonden van heel Europa te betogen tegen de afbouw van sociale verworvenheden’, dwong hem kennelijk tot een afscheid. ‘Ik ben ecologist geworden omdat ik besef dat het altijd de armsten zijn die het ergste lijden onder de milieuproblemen. Maar ik stap ook uit de partij die beweert ecologisch te zijn, om haar gebrek aan engagement op het sociale vlak’, schrijft hij.
Dubié verraste vriend en vijand met zijn beslissing, en in het bijzonder zijn partijleiding, die niet op de hoogte was van de details.
‘Zijn vertrek is voor mij een persoonlijke blessure’, zegt zijn dichte vriend en partijgenoot Bernard Westphael. ‘Het is ook een elektroshock voor de partij. Dubié was genereus, gedreven en hij kan ook erg furieus zijn. Maar tegelijk is hij een intellectueel van hoog niveau die we zullen missen nu de partij volop debatteert over haar vormelijke en inhoudelijke toekomst met de operatie Cap 2012-2014, een initiatief waar elke militant zijn stem in heeft.’
Dubié is een integer man, emotioneel ook – ‘hij kon soms huilen over de ellende in de wereld’, dixit Westphael. Maar, zo zeggen andere bronnen, hij is ook een einzelgänger die niet erg actief meer was in de partij. ‘Zijn vertrek laat ons achter met een dubbel gevoel’, zegt een insider bij Ecolo. ‘Enerzijds doet het pijn om iemand uit ontgoocheling te zien opstappen, maar het is niet echt een zware klap voor de partij. Dubié heeft ongelijk met zijn kritiek op de aandacht voor de staatshervorming. Dat de top daaraan een derde van zijn tijd moet wijden is gewoon niet uit te sluiten, en automatisch laat dat minder ruimte voor de socio-economische thema’s. Maar we hebben ze niet opgegeven.’
Dubié, een jarenlang buitenlandreporter en oorlogscorrespondent, legt kennelijk wel de vinger op de wonde als het gaat om het gebrek aan interesse van Ecolo voor de buitenlandse politiek – een thema dat de groenen vroeger meer ter harte namen. Dubié kon bijvoorbeeld niet begrijpen dat de Europese groenen zich niet mengen in de Braziliaanse verkiezingen – het was voor hem ‘de druppel die de emmer deed overlopen’.
Maar belangrijker is misschien nog zijn kritiek op copartijvoorzitter Jean-Michel Javaux. ‘Ik kan de liberaal-libertaire dwalingen en de monarchistische en katholieke grillen van de “chef”‘ niet langer uitstaan’, schreef hij. ‘Een foute inschatting’, klinkt het binnen de partij. ‘Dubié vergist zich als hij denkt dat de katholieke standpunten van Javaux zo zwaar doorwegen op zijn partijvisie. Dubié is een voorstander van een doorgedreven scheiding van kerk en staat, en Javaux is dat evenzeer.’
Ingrid Van Daele
