De Amerikaanse militaire reactie op een Syrische aanval met gifgas gooit de kaarten in het Midden-Oosten weer door elkaar.
Bijna tweeënhalve maand na zijn eedaflegging als president van de Verenigde Staten kreeg Donald Trump voor het eerst echt, gemeend applaus. Een groot deel van de wereld vond het Amerikaanse bombardement van een Syrische luchtmachtbasis het enige juiste antwoord op een waanzinnige aanval met zenuwgas, die zo goed als zeker het werk was van het leger van Bashar Al-Assad. Zelfs felle tegenstanders van Trump, zoals Hillary Clinton en John McCain, klapten mee. Zij waren jaren geleden al van mening dat Barack Obama te soft met de Syriër omsprong. Trump zelf vond in die tijd nog dat de VS zich ver van het conflict in Syrië moesten houden.
Het kwam de president nu ook goed uit dat hij zijn Chinese collega Xi Jinping het nieuws van de actie tijdens een officieel diner in Florida in het oor kon fluisteren. Hij zwaaide tijdens de top met Xi ook met het vingertje naar Noord-Korea: hij zal dat varkentje desnoods zonder hulp uit Peking wassen. Een doorgewinterde waarnemer van de internationale diplomatie zoals The New York Times-commentator Roger Cohen vergeleek de stoere taal van Trump een dag voor de Tomahawk-aanval in Syrië nog met een bekende boutade van Teddy Roosevelt. Die verre voorganger van de president vatte de Amerikaanse buitenlandse politiek ruim honderd jaar geleden zo samen: speak softly, but carry a big stick. Trump, schreef Cohen, roept hard maar dreigt met een klein stokje. Vorig weekend stoomde een Amerikaanse vloot op naar het Koreaanse schiereiland.
Trump greep in Syrië het moment dat zich aandiende. Na een vorige Syrische aanval met gifgas in 2013 schrok Barack Obama terug voor een militaire reactie. Ook al was dat voor hem een rode lijn die was overschreden. Hij liet zich door Moskou lijmen met de belofte dat alle Syrische chemische wapens zouden worden vernietigd. Toen Rusland daarna zelf in Syrië een steeds grotere rol ging spelen, duwde het de VS in het conflict op een zijspoor. Washington leek zich begin vorige week te hebben neergelegd bij een oplossing waarin ook Assad nog een plaats had.
Enkele tientallen Tomahawk-raketten hebben de kaarten weer door elkaar gegooid. Afgezien van de strijd tegen de IS leken de VS zich uit 9het conflict te hebben teruggetrokken. Nu moet er weer met hen worden gerekend, en dat is alvast slecht nieuws voor Bashar Al-Assad. Wat de ontwikkeling betekent voor de veelbesproken bromance tussen Vladimir Poetin en Donald Trump kan deze week al blijken, wanneer buitenlandminister Rex Tillerson in Moskou met Russische leiders praat. Maar dit komt ongetwijfeld ook voor Poetin behoorlijk onverwacht.
Door JEROEN ZUALLAERT
‘Trump roept hard, maar dreigt met een klein stokje.’
