Sensationeel nieuws: Tiger Woods heeft een toernooi gewonnen, net voor de Masters deze week. Zijn terugkeer wordt bemoeilijkt door drie ambetante mensen: zijn ex-vrouw, zijn ex-coach, en zijn ex-caddie.
Heeft die geit toch een huis van twaalf miljoen dollar platgegooid zeker! Jamaar, dat overtreft werkelijk al het stoms wat een vrouw ooit heeft uitgehaald, en dat is voorwaar niet weinig. Elin Nordegren had zich, om te bekomen van de emotionele schade die haar scheiding met Tiger Woods had aangericht, in Palm Beach, aan de rand van een van de mooiste golfbanen van Florida, een klein huisje aangeschaft dat op factuur twaalf miljoen dollar had gekost. En links en rechts nog een kleinigheidje in het zwart. Zestien badkamers, vier woonkamers, twee zwembaden, een dressing van elfhonderd vierkante meter, en geen bibliotheek.
Toch was het niet helemaal haar goesting en daarom heeft ze dat dus door bulldozers omver laten rijden. Einde van het verstand. Hier eindigt de geschiedenis van het menselijk brein, dat generatie na generatie zo veel onheil in de geschiedenis heeft gebracht. Een huis van twaalf miljoen dollar, boem tegen de grond. Wat overbleef, was een immens stuk braakliggend terrein, een gat groter dan Ground Zero. En daar gaat de gewezen mevrouw Woods nu iets nieuws op laten bouwen, iets ruimers, dat haar wel bevalt.
Een verklaring! De Amerikaanse pers ging op zoek naar een verklaring. Alsof zoiets te verklaren valt door iets anders dan het vrouwelijke zijn. Toch wel, zo bleek: termieten. Volgens de ex-mevrouw Woods zaten er te veel termieten in haar nieuwe huis. Mieren. Een ander rent dan naar de Walmart en legt zijn lot in handen van de Duitse chemische industrie, wereldautoriteit in het bij middel van gassen vernietigen van leven. Mevrouw Nordegren dacht daar anders over. Liet het rollend materieel van een gespecialiseerd afbraakbedrijf aanvoeren, en in een kwartier tijd was alles weg. Twaalf miljoen dollar in stof en as opgegaan. Sneller dan bij Dexia.
Knack heeft zich van in den beginne verzet tegen het huwelijk van Tiger Woods met deze goudzoekster. Nog vóór het was ingezegend, stond hier al te lezen dat het hem een fortuin zou kosten. En zijn goed humeur. Aan zo een Zweedse vertillen zich velen. Dat ziet er fantastisch uit, maar dat heeft kuren… Dat Tiger het op een ander ging zoeken, is dat niet voldoende bewijs misschien? Enfin, zijn carrière aan diggelen en meer dan de helft van al zijn geld en bezittingen kwijt, naar schatting driekwart miljard dollar. En ze kent het verschil niet tussen een houten vier en een ijzeren zeven.
De ex-coach
Maar Elin Nordegren was slechts een deel van het probleem. Tiger Woods won in december eindelijk nog eens een toernooitje, na twee jaar droog te hebben gestaan: een invitatiewedstrijd die niet tot de officiële PGA-Tour behoorde en waar slechts achttien deelnemers waren. Maar goed, het was een begin. En toen kwam een andere ex roet in het eten strooien: Hank Haney, zijn ex-coach.
Ook tegen dit sujet heeft Knack gewaarschuwd, het valt allemaal na te trekken in onze archieven. Toen Tiger in 2004 Butch Harmon, de man die samen met wijlen vader Earl Woods Tiger gevormd heeft, brutaal aan de kant zette en verving door Hank Haney stond hier zwart op wit: ‘Toch Hank Haney niet!’ Maar peeke wist het weer beter.
De eerlijkheid, cruciaal in Knack, gebiedt ons eraan toe te voegen dat Woods onder begeleiding van Hank Haney 31 PGA-toernooien won, waaronder 6 majors. Maar niets bewijst dat hij met een betere swingcoach geen 32 PGA-toernooien zou hebben gewonnen, waaronder 7 majors.
Vorig jaar vloog die oelewapper op zijn beurt aan de deur, en nu heeft hij een boek geschreven. The Big Miss heet het ding, en het is eind vorige week op de markt gebracht. Eén week voor de Masters, wat een fijne timing. Met Hank bevriende kranten hadden eerder al een paar uittreksels gepubliceerd. Onder andere een waarin wordt beweerd dat Woods zijn hardnekkige knieproblemen zou hebben opgelopen toen hij een trainingskamp van de Amerikaanse zeemacht ging volgen. En passant werd Tiger als een halvegare legerfreak afgeschilderd.
Mark Steinberg, de beproefde manager van Woods, was in alle staten, u moet dus niet vragen wat er nog in dat boek staat. Enfin, u hebt het intussen al kunnen lezen, wij bij het ter perse gaan nog niet. En eerlijk gezegd zijn we er nog niet uit of we het wel willen lezen. Dergelijke vuilspuiterij zou eigenlijk niet mogen worden uitgegeven. Al krijgen wij datzelfde verwijt ook weleens te horen.
De ex-caddie
En dan was er nog de derde ex: caddie Steve Williams. Vorig jaar in juli door Woods afgedankt. Na twaalf jaar trouwe dienst. Woods en Williams wonnen samen 72 officiële toernooien, waaronder 13 majors. Zijn allereerste majorzege, op de Masters 1997, boekte Woods nog met Mike ‘Fluff’ Cowan. Williams gaf Woods gouden tips over clubkeuze en putting lines, en bracht hinderlijke fotografen en toeschouwers middels een mep op hun neus tot betere gedachten. Met zijn percentage op het immense prijzengeld van Woods werd hij rijker dan de meeste profs.
Op de US Open en de British Open van vorig jaar, waarvoor Woods telkens forfait moest geven, droeg Williams plots de tas van de Australiër Adam Scott. Dat deed de geruchtenmolen op gang komen, en weinig molens zijn moeilijker te stoppen dan geruchtenmolens in het golf. Of het zouden de windmolens van Johan Vande Lanotte moeten zijn. Na de British kreeg Williams de bons: met een telefoontje van nog geen halve minuut. Woods wou tabula rasa: in volgorde van belang coach eruit, caddie eruit, hond eruit, vrouw eruit.
Niet meer dan tien dagen daarna won Adam Scott met Steve Williams aan zijn zijde de Bridgestone Invitational in Ohio, een van de belangrijkste niet-majors van het seizoen. Een toernooi dat Woods voordien zeven keer op zijn naam had geschreven, nu eindigde hij schaamtevol 37e. Toen het duo Scott-Williams de achttiende hole op marcheerde, begonnen de stampvolle tribunes minutenlang de naam van Williams te scanderen. Nooit gebeurd. Voor een caddie. En nadat Scott de winnende putt had binnengetikt, renden alle verslaggevers naar Williams. ‘De mooiste overwinning uit mijn carrière’, snikte Steve, die dus 72 keer met Tiger Woods had gewonnen. En voordien een keer of vijftig met Ray Floyd en Greg Norman.
Een vrouw dumpen, ach, in het golf wordt drukker gesnaterd wanneer een golfspeler van putter wisselt. Maar een caddie als Williams bij het vuilnis zetten, daarmee ging Woods een stap te ver. Op de US PGA, de laatste major van het seizoen, overleefde hij de halfway cut niet. En zijn clubs werden getorst door ene Bryon Bell, een jeugdvriendje uit de lagere school. Een dubbele blamage.
Williams van zijn kant kreeg tijdens de Caddies Award in Shanghai de trofee voor de beste persconferentie! En zei in zijn dankwoord, door vreugde en ongetwijfeld ook dronkenschap overmand, iets in de trant van: ‘Ik draag deze trofee op aan daane zwette met wie da’k jaren heb gewerkt.’ Waarna hij heel Amerika, uitgezonderd de zuidelijke staten, over zich heen kreeg wegens racisme. Zeker toen hij daarvoor de schouders ophaalde en zei: ‘Ik veronderstel dat ik dan ook het woord green niet meer mag gebruiken.’ Dat haalde bij hem weer een paar streepjes weg, en zette er bij Woods opnieuw een paar bij.
De ex-major
Het is jammer dat deze wanklanken de stilte van de golfbanen verstoren, want Woods is ondanks nu weer een weerbarstige achillespees weer op topniveau. Won anderhalve week geleden voor de zevende keer de Bay Hill Invitational, georganiseerd door Arnold Palmer. Afgezien van dat nepevent in december de eerste grote overwinning in 28 maanden. Met Joe LaCava als nieuwe caddie en Sean Foley als nieuwe swingcoach, ook dat stemt hoopvol zonder meteen tot euforie te leiden.
De laatste twijfelaars waren eerder al overtuigd, begin maart tijdens de Honda Classic in Palm Beach Gardens. Winst was toen, alweer, voor het jonge Noord-Ierse fenomeen Rory McIlroy, maar alle aandacht ging naar Woods die met een adembenemend laatste rondje van 62 tweede werd.
McIlroy moest als laatste de baan op, gekoppeld aan Tom Gillis, en deed na afloop zijn verhaal: ‘Wij stonden op de dertiende, toen we plotseling in de verte een stormachtig gejuich hoorden. Meer hoefden ze ons niet te zeggen: Woods. En het klonk niet als het gejuich bij een birdie, het moest dus een eagle zijn.’
Rory vergiste zich niet: Tiger Woods had effectief een eagle, twee onder par, geslagen op de laatste hole, en finishte in een sensationele 62 slagen, 8 onder par en de beste slotronde uit zijn hele carrière! Ook de pas 22-jarige McIlroy bewees eens te meer zijn immense talent door zich niet te laten opjagen en zelf te finishen in 69, voldoende voor eindwinst en een eerste plaats op de wereldranglijst. De op één na jongste ooit, Tiger Woods was 21 toen hij voor het eerst op één stond. McIlroy, vorig jaar al winnaar van de US Open, spoedde zich na afloop naar New York waar zijn vriendin Caroline Wozniacki, de Deense ex-nummer 1 van het vrouwentennis, een exhibitiematch speelde tegen Maria Sharapova. Rory stapte na een tijdje zelf op de court, nam het racket van zijn vriendin over, en vergastte het publiek op een rally met Sharapova.
Doorgewinterde golfscribenten zagen dat allemaal niet graag. Een Deense is wel geen Zweedse en Wozniacki hoeft het alvast niet voor het geld te doen, maar twee weken later was McIlroy zijn eerste plaats alweer kwijt aan de Engelsman Luke Donald.
Met de Bay Hill haalde Woods zijn 72e PGA-zege binnen, eentje minder dan Jack Nicklaus en tien minder dan de nummer één op die recordlijst: Sam Snead. De laatste majorzege van Woods dateert van de US Open van 2008 op Torrey Pines in San Diego, waarna hij eerst zware knieproblemen kreeg en nadien nog zwaardere huwelijksproblemen. Hij blijft steken op veertien majors. Nicklaus won er achttien en was ook nog negentien keer tweede, dat is dus zevenendertig keer in de eerste twee, een onwaarschijnlijke en wellicht nooit meer te evenaren prestatie. Woods was al zes keer tweede.
De achttien zeges zijn nog wel binnen bereik. Woods is 36, Jack was er 38 toen hij zijn vijftiende won, en 46 bij zijn laatste majorzege in de Masters van 1986. Maar het is tijd, Tiger. En let op, waarde vriend, de vorige twee keer dat je de goede raad van Knack in de wind hebt geslagen, is het slecht afgelopen.
DOOR KOEN MEULENAERE
In een kwartier lag alles plat. Twaalf miljoen dollar weg. Sneller dan bij Dexia.
