Als zoon van ex-voetballer Arnór Gudjohnsen bracht Eidur, geboren op 15 september 1978, zijn eerste elf levensjaren door in België, waar hij opgroeide in Lokeren – zijn vader speelde er van 1978 tot 1983 – en in het kleine Brussegem, op zo’n tien kilometer van Brussel, toen Arnór tussen 1983 en 1990 voor Anderlecht actief was.

Een periode met niets dan goeie herinneringen, waarin voetbal centraal stond. “Blijkbaar zou ik als baby tijdens de matchen van Lokeren in het kantoor van de manager geslapen hebben”, lacht Gudjohnsen. “En als peuter ging ik niet slapen voor ik mijn vaders broek, trui en sokken van Lokeren aanhad. Ook later bij Anderlecht was hij mijn grote held en beschouwde ik zijn paars-witte shirt als een halve relikwie. Honderden keren heb ik ook de video met pa’s doelpunten bestudeerd en ik volgde élke wedstrijd: ofwel in de tribune, ofwel gekluisterd aan de radio of tv.

“Welke momenten ik me herinner? Noem maar op: de 2-0-zege in de Europabeker II in 1989 tegen FC Barcelona, de tweede testwedstrijd voor de titel in het seizoen 1985/86: 2-2, in en tegen Club Brugge, pa’s schitterende omhaal tegen datzelfde Club, zijn uitverkiezing tot Speler van het Jaar in 1987…

“Toen ik ouder werd, mocht ik ook vaak in de kleedkamer van Anderlecht, waar ik onder meer Luc Nilis en Marc Degryse ontmoette. In het begin vond ik dat fantastisch, maar ik was het ook vlug gewoon. En het leuke is: nauwelijks een paar jaar later voetbalde ik als 17-jarige broekie samen met Nilis bij PSV. Die voelde zich plots bijzonder oud. (lacht)

“Zelf speelde ik ook op elk vrij moment voetbal, vaak in de shirts van topspelers die mijn vader omgewisseld had tijdens Europese wedstrijden, onder meer van Hugo Sánchez.

“Bij Brussegem ben ik ook mijn voetbalcarrière begonnen. Ik herinner me nog mijn allereerste goal, bij de duiveltjes of de preminiemen. We wonnen met 20-0 en ik maakte het 19e doelpunt. Daarna volgden er nog héél veel meer. Onder meer vijf tegen Anderlecht in een klinkende 5-1-zege. Blijkbaar zou paars-wit toen zelfs interesse gehad hebben, maar pa liet me liever in een vertrouwde omgeving in Brussegem spelen.

“Ik voel me een beetje schuldig dat ik sinds mijn vertrek geen contact meer gehouden heb met mijn jeugdvrienden, maar nu ik in België ben, zal ik zeker eens tot ginder rijden. Naar het huis waar we woonden, al zal ik wel niet aanbellen. (lacht) Daarna nog een toertje maken door de buurt en eens binnenspringen bij een kameraad die er nu apotheker is. Herinneringen ophalen. Lijkt me leuk.”