Bij de zomer hoort gitaarmuziek. De ene release is al wat draaglijker dan de andere.

Vorige week in een Japans restaurant. Een boot vol sushi. Een even goedmenende als onbegrijpelijke ober. Belegen gitaarmuzak op de achtergrond. Andere klanten blijken het allemaal lekker zomers te vinden, al vind ik de muziek even hinderlijk als de lauwe putjesgeur in de kamer. Plots weerklinkt er een stem uit de boxen: ‘You’re listening to Dinner Jazz Internet Radio!’ Waarna nog een track uit diezelfde plaat, een pomme d’amour-versie van I Will van The Beatles. Hm. Knappe gitaartoon, dat wel. Aanzwellend Hammondorgel ook. Tiens, die bendings. Die dissonante akkoorden. Krijg nu wat. Het is de nieuwe Sco.

Met A Moment’s Peace hebben John Scofield (gitaar), Larry Goldings (piano en orgel), Scott Colley (bas) en Brian Blade (drums) alvast de meest waarachtige cd-titel van het seizoen uitgebracht. Met de nadruk op a moment. Opener Simply Put knipoogt naar Bill Frisell, en de melodie kan recht op een nieuwe plaat van Norah Jones, en Gee Baby, Ain’t I Good to You krijgt de touch van Albert King mee. Knap gitaarspel alom natuurlijk, met hier en daar een grapje. Maar twaalf trage nummers, waarvan de helft (semi)standards? Zeer geschikt als afzakkertje bij de nagloeiende barbecue, maar weet dat u in de tuin zult overnachten. Laten we er maar van uitgaan dat Scofield op Dinant Jazz Nights, aangespoord door intendant Joe Lovano, wél een flinke schep kolen op het vuur gooit.

Veel verkwikkender is Gladwell, de nieuwe van Julian Lage. De jonge gitarist kreeg voor zijn debuut Sounding Point in 2009 meteen een Grammynominatie, en zorgde vorig jaar op Gent Jazz voor opgetrokken wenkbrauwen. De sprong die hij op Gladwell maakt, is indrukwekkend. Om te beginnen nam hij afscheid van zijn elektrische jazzgitaar, en wijdde zijn dagen aan een wonderlijke, volledig akoestische Gibson L5 uit 1936. Dergelijke instrumenten zijn veeleisend, en scheiden de mannen van de jongens. Doug Wamble profileerde zich de voorbije jaren al als een grote stem (op een Gretsch Constellation), en ook Lage doet het met stijl. Zijn samenwerking met violist Marc O’Connor brengt hem al eens naar Djangoland, maar hij is nadrukkelijk geen gipsygitarist. In het gezelschap van cellist Aristides Rivas, percussionist Tupac Mantilla, bassist Jorge Roeder en saxofonist Dan Blake zoekt Lage verbanden tussen kamermuziek, folkmuziek, bluegrass, latin en hedendaagse jazz. Samen maken ze een reis naar het imaginaire dorpje Gladwell, waarvan de gebouwen en wijken als vanzelf een heiige soundtrack oproepen: het station (Listening Walk), de kerk (Cocoon), de bazaar (Iowa Taken). Tussenin krijgt u stukken voor sologitaar (een emotioneel Autumn Leaves) en overdubde partijen voor drie gitaren. Interessant voor gitaarstudenten, dat zeker, maar ook voor andere luisteraars is Gladwell een optillende ervaring. Hogelijk aangeraden.

JULIAN LAGE GROUP, GLADWELL, EMARCY/UNIVERSAL

JOHN SCOFIELD, A MOMENT’S PEACE, EMARCY/UNIVERSAL

JOHN SCOFIELD CONCERTEERT OP 15/07 OP DINANT JAZZ NIGHTS. INFO:WWW.DINANTJAZZNIGHTS.ORG.

Bart Cornand