‘Ik heb nooit aan mijn pensioen gedacht. Ik wou graag een tweede ambtstermijn. Maar voor de verkiezingen kreeg ik van Spirit te horen dat ik geen verkiesbare plaats meer kreeg. Ik was te oud. Dat was een grote psychologische shock, ik had het absoluut niet verwacht. Toen heb ik beslist: als ik geen verkiesbare plaats krijg, doe ik niet meer mee. Ik weet niet of het pretentie is, maar ik vind dat de partij zo vier jaar ervaring weggegooid heeft. En men zou ook moeten weten dat mensen van mijn leeftijd juist een steeds belangrijkere groep in onze samenleving vormen.
Ik was een atypisch parlementslid: ik kwam op latere leeftijd in de Senaat, had psychologie gestudeerd, was benoemd aan de Ufsia en voorzitter van het IJzerbedevaartcomité. In de jaren 90 had CD&V me al eens gevraagd om op de lijst te staan, maar toen heb ik dat afgewezen, want mijn kinderen waren te klein en ik vond dat mijn taak bij het IJzerbedevaartcomité nog niet af was. Tien jaar later werd ik benaderd door Geert Lambert en Bert Anciaux en toen heb ik ja gezegd. Ik vond dat ik lang genoeg aan de kant had staan roepen.
Als tweede opvolger kwam ik met 14.290 stemmen in de Senaat, een totaal onbekende wereld. En dan moet je, zeker in een jonge partij met allemaal jonge verkozenen, je plan trekken. Ik wou deelnemen aan commissies waarin de dagelijkse problemen van de mensen aan bod kwamen, maar Spirit zat met de SP.A in een kartel en de SP.A claimde die allemaal. Bleef onder andere over: buitenlandse politiek en dat heb ik graag gedaan, omdat ik me met de minderheden kon bezighouden.
Ik had wel vrijheid bij Spirit, maar toch: als we iets wilden doen, moesten we de regering volgen. Je mocht alles voorstellen, als het geen geld kostte en als het maar niet botste met de regering. Daar had ik nogal bezwaren tegen en ik heb me er niet al te zeer aan gehouden.
Ik was ook plaatsvervanger voor bepaalde commissies en moest dikwijls opdraaien voor een of andere collega die ergens burgemeester was en daarom niet aanwezig kon zijn. Daar heb ik problemen mee: hoe kun je burgemeester of schepen van een grote stad zijn en tegelijkertijd parlementslid? Zijn dat übermenschen? Maar ja, iedereen doet het, zeggen ze.
Ik heb als senator veel meer uren geklopt dan vroeger tijdens mijn 40-urige werkweek en mijn engagement bij het IJzerbedevaartcomité samen. Véél meer. Ik heb in de Senaatscommissies goed kunnen discussiëren en er veel boeiende debatten meegemaakt, bijvoorbeeld over de toetreding van Turkije tot de Europese Unie.
Of ik gerealiseerd heb wat ik wou? Nee, mijn probleem was: als je zoals Spirit deel uitmaakt van de meerderheid, moet je steeds via de partij gaan en rekening houden met de regering. Dan kun je een aantal dingen niet doen. Als je in de oppositie zit, heb je het veel makkelijker. Dan kun je kabaal maken en haal je de pers. En dat is uiterst belangrijk, want de massa kiezers overtuig je niet met inhoud, maar met vorm. Stunten, tamtam maken is dus belangrijk, maar dat lag me zo niet.
Toen ik in de politiek stapte, kreeg ik aan de universiteit een soort schorsing van contract, met garanties dat ik na mijn parlementair mandaat kon terugkeren. Toen ik besloten had me niet meer verkiesbaar te stellen, ben ik naar de personeelsdienst van de universiteit gestapt. Daar vielen ze van hun stoel: de universiteiten waren ondertussen gefuseerd, er was een nieuw diensthoofd, enzoverder. Ik heb dan besloten om vanaf 1 september met pensioen te gaan. Ik ben nog actief in het partijbestuur van Spirit, besteed meer aandacht aan familie en kleinkinderen en doe nog wat vrijwilligerswerk.
Of ik er vrienden aan overgehouden heb? Ach, soms zijn er meer spanningen binnen de partij dan daarbuiten. Het mooiste compliment bij m’n afscheid kreeg ik van iemand van CD&V: een ontroerend, persoonlijk briefje. Dat heb ik in mijn eigen partij niet meegemaakt. Ja, Bert Anciaux heeft op zijn weblog wel wat bloemetjes naar me gegooid, waarschijnlijk om de bittere pil wat te vergulden.’
