Ik heb The Crown nooit helemaal bekeken, misschien is het dat. Na een aflevering of vijf gaf ik de Netflix-reeks over het Britse koningshuis op, omdat het script mij te veel op een Wikipedia-pagina leek. Vorig jaar heb ik wel Spencer met Kirsten Stewart en natuurlijk het Oprah-interview met Harry en Meghan gezien, dat hielp ook niet. Maar het is met een exponentieel toenemend gevoel van bevreemding dat ik de voorbije dagen kranten heb opengeslagen en nieuwsprogramma’s heb aangezet.
De BBC veranderde, volgens voorbereidingen die al decennia klaarlagen, alvast volledig in een propagandazender voor het koningshuis, alleen veel stijlvoller en charmanter dan haar Russische en Noord-Koreaanse concurrenten. Buitenlandse correspondenten die tot voor kort verslag deden vanuit het Verenigd Koninkrijk over de politieke crisis en de horrorwinter die er daar aan zit te komen, moesten zich – ik heb het nu even niet over Lia van Bekhoven – in geen tijd ook omturnen tot royaltykenners. Ik ben er zelf nog altijd geen, maar na een meta-analyse van alle analyses lijkt de grootste gave van Elizabeth II me vooral dat ze uitzonderlijk lang op de troon heeft gezeten. Gewoon dat: héél erg lang. Maar wat de Queen verder heeft gedaan, laat staan verwezenlijkt? Haar stilte was haar kracht, beste mensen.
Uit meta-analyse blijkt dat Elizabeth II vooral uitzonderlijk lang op de troon heeft gezeten.
The New York Times-columniste Maureen Dowd schreef – iets liever geformuleerd – dat de Britse royals de allerlaatste sterren van de stomme film zijn. Helemaal niemand weet wat voor een vrouw Elizabeth was. De ernst waarmee de voorbije dagen over haar carrière en nalatenschap werd gesproken, had daarom iets onnozels. Dat valt nog meer op als het over het koningschap van Charles gaat. Een vrouw die daadwerkelijk zeventig jaar present tekende, kan wel wat platitudes en clichés hebben, maar bij Charles valt het allemaal meteen plat. Als hij zelf zegt dat hij met ‘loyauteit, respect en liefde’ zal regeren, kun je alleen maar plaatsvervangende schaamte voelen bij zo veel zelfoverschatting. Charles zal helemaal niet regeren, Charles zal vooral zijn mond moeten leren houden. Niemand die er, misschien uit beleefdheid voor de man die zo lang moest wachten in de schaduw van zijn moeder, iets over durft te zeggen. Laat staan dat iemand stilletjes opperde dat zoiets achterlijks – oh, pardon – als het koningshuis maar beter wordt afgeschaft, of toch op z’n minst geprivatiseerd en helemaal doorverkocht aan Netflix.
