Op haar 86e overleed Rosa Mortelmans. De voorganger in de kerkdienst noemde haar ‘een pionier die het leven van duizenden mensen mee vorm gaf’. Gelikte marketeers zouden nu zeggen: een serial entrepreneur. De meestal in vintage gestoken zakenvrouw achter het succesvolle cosmeticamerk Mylène bleek vooral een doener.
Ze is geboren in Lier als oudste van zes en met een veearts als vader die zich settelt in Heist-op-den-Berg, waar hij ook een slachthuis begint. De overlevering wil dat ze als tienjarige bij de bevrijding de Engelse troepen al tomaten probeert te verkopen. Lang studeren zit er niet in. Rosa werkt de middelbare school af en op haar negentiende is ze al getrouwd met de dierenarts Leon Seutin, een aangespoelde Waal die met een stage zijn Nederlands wil opkrikken.
Seutin, gediplomeerde apotheker, begint een praktijk in de Zuiderkempen. Zij werkt als assistente, niet te beroerd om mee de boer op te gaan. En samen starten ze een meer dan kroostrijk gezin met negen kinderen. Als amateur- marterkweker leest de dierenarts dat Amerikanen van nertsolie schoonheidsproducten maken. Dat lijkt hen iets. Rosa vindt een Zwitsers bedrijf met de knowhow, haar Leon loopt er stage en samen bouwen ze in 1965 hun keuken om tot een lab en atelier voor de productie van een huidcrème. Hij bedenkt de formule en de naam Mylène, zij de commerciële aanpak. Geld voor reclame ontbreekt, daarom kopieert zij het concept van de tupperwareparty’s.
In weelde wordt niets geboren.
Omdat ze naast de praktijk en hun start-up ook nog een feestzaal bestieren, is het flink aanpoten. ‘Ik herinner me hoe ik letterlijk met één kind aan de borst, een ander aan de fles en een lastige derde tussen mijn benen geklemd, telefoons afhandelde’, vertelt Rosa later in Het Laatste Nieuws. Mylène ontgroeit heel snel de keuken. Rosa creëert een hele lijn van schoonheidsproducten, vijf jaar later een afdeling voor onderhoudsartikelen en ten slotte eentje voor kleding en lingerie. Alles belandt alleen via de huiskamerparty’s bij de consument. Zes kinderen die opgroeien in kantoren en magazijnen – ‘In weelde wordt niets geboren’, decreteert de mama – vinden hun weg in het bedrijf, één dochter belandt in de chocolaterie.
Onheil
Als in 1989 de Muur valt – Rosa is 55 – trekt ze naar Polen. Ze produceert er voortaan al haar textiel. En in haar tweede thuis koopt ze nog een zagerij om parket te produceren. In 2005 bestaat Mylène 40 jaar. Rosa – haar man sterft in 1997 – viert dat met ruim 100 werknemers in Heist en 3500 zelfstandige medewerkers die ook partyen in Nederland, Duitsland en Luxemburg. Ze zet in België afgerond 40 miljoen euro om en boekt comfortabele winstcijfers. Maar om de thuisverkopen te beschermen, is de onlinewereld verwaarloosd en het internet haalt de consulentes in.
In 2015 verkoopt Rosa Mylène aan het investeringsfonds Creafund. Vier jaar later schuift die het door naar Vision Healthcare van de farmaspecialist Yvan Vindevogel. Hij verpatst het na desastreuze coronajaren, met een verbod op homeparty’s, afgelopen zomer weer aan het management en een ander investeringsvehikel. Rosa komt rond haar 80e terug uit Polen. Ze verrast iedereen nog één keer. Samen met haar zoon Lony bedenkt ze Suduoku, een bordspel afgeleid van de klassieke sudoku. Eind vorig jaar kwam het op de markt.
De onderneemster die zichzelf ooit omschreef als ‘zakelijk, streng, gestructureerd, principieel en recht voor de raap’, bleef niet van onheil gespaard. Naast haar man verloor ze twee volwassen kinderen. Maar ‘ze gaf nooit op en verwachtte van iedereen hetzelfde. Ze liet een beklijvende indruk na op wie haar pad kruiste.’ Ook dat zei de voorganger.
