Enkel en alleen om zijn ex-kabinetschef Jean-Claude Laes jaarlijks te kunnen belonen met een extra toelage van 33.000 euro voor een speciaal voor hem gecreëerde job, heeft minister van Financiën Didier Reynders in 2010 een negatief advies van de Inspectie van Financiën genegeerd. ‘Extreme normvervaging’, vindt Dirk Van der Maelen (SP.A).
De feiten op een rijtje. In januari 2007 krijgt de ex-kabinetschef en vertrouwenspersoon van Didier Reynders (MR), Jean-Claude Laes, die aangesteld was als topman van de FOD Financiën, een negatief advies van de Raad van State omtrent zijn benoeming. Lang zal Laes echter niet in onzekerheid moeten verkeren. In april 2007 creëert minister van Financiën Didier Reynders (MR) voor Laes een nieuwe functie uit het niets. Een zogenaamde Waarnemingspost voor de gewestelijke fiscaliteit, die instaat voor de overdracht van de gewestbelastingen. Reynders zorgt ervoor dat hij zelf de leden van de post kan aanwijzen. Wanneer Jean-Claude Laes op 5 juli 2007 verneemt dat de Raad van State zijn benoeming als voorzitter van het directiecomité bij Financiën vernietigt, ligt zijn bedje dus al gespreid.
De functie heeft weinig om het lijf. Het jaarverslag van de dienst bevat voor 2008 4 pagina’s, waarvan drie uit dat van 2007. Bovendien draait de dienst kennelijk op een laag pitje. Meteen zit er al een grote vertraging op de overdracht van de gewestbelastingen, nochtans de kerntaak van de Waarnemingspost.
Toch wil Didier Reynders Jean-Claude Laes drie jaar na zijn aanstelling, middels een ontwerp van ministerieel besluit (12 februari 2010) belonen met een extra jaarlijkse toelage van 32.700 euro. Laes verdient die volgens Reynders vanwege de grote beslissingsautonomie en verantwoordelijkheid in zijn functie.
Uit gelekte documenten blijkt nu echter dat Reynders een negatief advies van de Inspectie van Financiën heeft moeten overrulen, om Laes’ toelage veilig te stellen. In zijn verslag van 22 februari 2010 maakte de inspecteur immers brandhout van Reynders’ motivering, en noemde het voorstel irrealistisch.
SP.A-parlementslid Dirk Van der Maelen, die in het Parlement omtrent het advies van de Inspectie van Financiën een andere versie kreeg te horen, is woedend. Toen hij op 17 maart 2010 Reynders over de extra toelage aan Laes aan de tand wilde voelen, liet die zich vervangen door staatssecretaris voor Fraudebestrijding Bernard Clerfayt (MR). Clerfayt beweerde dat Reynders het rapport van de Inspectie Financiën nog niet ontvangen had, en insinueerde dat het advies van de inspecteur positief was. ‘Een regelrechte misleiding van de parlementsleden’, vindt Van der Maelen. Hij vindt het bovendien ‘schandelijk, dat de minister een negatief advies van de Inspectie van Financiën negeert, enkel en alleen om een politieke vertrouweling jaarlijks 33.000 euro extra toe te kennen op de rug van de belastingbetaler. Als Reynders en Clerfayt al niet uittredend waren, eiste ik nu hun ontslag. Op zijn minst zouden ze Laes’ functie, die kennelijk een lege doos is, meteen moeten afschaffen.’
Van der Maelen vraagt zich trouwens ook af, hoe Reynders het negatieve advies van de Inspectie heeft weten te omzeilen. ‘Na een negatief advies kan een beslissing enkel worden uitgevoerd, wanneer het door de minister van Begroting wordt over-ruled. Ik heb geen bewijzen, maar logisch gezien kan alleen staatssecretaris Melchior Wathelet (CDH) dat geregeld hebben.’
Van der Maelen heeft nog meer bedenkingen. Reynders heeft noch voor de oprichting van de Waarnemingspost, noch voor Laes’ aanstelling tot voorzitter een aanvraag tot advies bij de Inspectie van Financiën ingediend. ‘Voor Ministeriële Besluiten die tot nieuwe uitgaven leiden, is dat nochtans vereist.’
‘Ook omtrent het tijdelijk behoud van Laes’ dienstwagen, vroeg Reynders geen advies aan bij de Inspectie. Om zijn politieke vertrouweling te belonen, zette Reynders tot drie keer toe de Inspectie van Financiën buitenspel.’
Ingrid Van Daele
