Binnenkort verschijnt We komen nog een wonder tekort, het romandebuut van theatermaker Rebekka de Wit. ‘Dit boek ontstond vanuit een EHBO-drive.’
‘Het geregel van alle begrafenissen had mijn familie in ongekende snelheid tegenwoordig gemaakt.’ Zo begint uw romandebuut. Waarom moest dat de beginzin worden?
REBEKKA DE WIT: Ik heb gevochten voor die zin. De ‘professionele’ lezers, zoals de redacteurs, vonden het een te abstracte beginzin. Maar ‘gewone’ mensen vinden dat de zin iets verwoordt wat dicht bij het gevoel komt dat je hebt wanneer een dierbare sterft, het gevoel dat je zintuigen verscherpen door het verdriet. Dat is exact wat ik met die zin wil uitdrukken.
Hoe ontstond uw roman?
DE WIT: Het boek ontstond vanuit een EHBO-drive, als een poging om iets te herstellen, om mijn zus en mezelf te helpen. Het vriendje van mijn zus overleed kort nadat onze moeder was gestorven. Mijn zus redde het niet. Ik wilde haar helpen door iets te schrijven wat zou aanvoelen als een troostrijke wereld, wat de gebeurtenissen aanvaardbaar zou maken. Een verhaal dat wordt verteld door een krachtige stem, die weliswaar ‘erg naïef en jong klinkt’, vindt mijn redacteur. Dat heb ik niet kunnen verbergen. (glimlacht)
In We komen nog een wonder tekort is de moeder van een gezin overleden. De vader en de kinderen gaan op reis naar een plek waar ze kunnen stilstaan en bekomen. Vinden ze daar dat ene wonder dat ze tekortkomen?
DE WIT: De titel is een uitspraak van paus Franciscus. Hij wilde paus Johannes XXIII heilig verklaren maar vertelde tijdens een persconferentie dat hij nog een wonder tekortkwam. Waarna de kardinalen ijverig op zoek gingen. Dat probeerde ik als schrijver ook te doen. Zoeken naar dat wonder, naar die woorden die alle droefheid draaglijker maken. Ik werkte acht jaar aan het boek. Eerst was het een geheim, het was iets voor mijn zus en mezelf. Later gebruikte ik fragmenten ervan voor solo’s op de theaterschool en polste ik bij enkele uitgevers of het manuscript ook een boek zou kunnen worden. Dat bleek te kunnen. Omdat ik het autobiografische bijvijlde tot fictie en poëzie. Een boek is stil theater. Dit verhaal is te persoonlijk om het met mijn stem op een scène te brengen. Bovendien zijn de vragen waarmee ik in dit boek worstel weg. De grote levensvragen worden zelden beantwoord. Je raakt ze gewoon kwijt.
Wilt u als kunstenaar de wereld verbeteren of uw hart luchten?
DE WIT: Ik gebruik het papier en de scène om de dingen te plaatsen. Voor mezelf en voor de anderen. Taal is mijn noodzakelijke manier om het leven te overleven en te doorgronden. Momenteel denk ik na over een essaybundel rond vergeving. Als samenleving falen we daar zo hard in. Misschien moet ik de meest succesvolle vergevingsverhalen neerschrijven.
Maar eerst trekt u naar Groenland.
DE WIT: Dat was het plan. Eind augustus zouden Freek Vielen, Suzanne Grotenhuis, Tim David, muzikant Harald Austbø en ik naar Groenland reizen, om er als een fanfare een requiem te spelen en al reizend uit te zoeken voor wie of voor wat we dat requiem spelen. Het verslag van die reis wordt het stuk Heimat 2. De reis gaat door, maar ik reis en speel niet mee. Nadien help ik wel mee aan het schrijven van de toneeltekst. Intussen speel ik volgend seizoen de solo Presentatie van een ongecensureerd moppenboek. Daarin hou ik een liefdevolle tirade tegen een cynische mens. Het plan was om nadien nooit meer theater te maken. Maar sinds ik die beslissing nam, krijg ik het ene idee na het andere.
Presentatie van een ongecensureerd moppenboek is te zien in Vlaanderen en Nederland van 14 augustus 2015 tot 19 april 2016. www.uitinvlaanderen.be
Els Van Steenberghe
