Het beste journalistieke werk vertrekt vaak vanuit een persoonlijke betrokkenheid of een sterke drang om een verhaal te delen met anderen. In tegenstelling tot sommige collega’s verliezen we bij MO* geen tijd en moeite aan het samenvatten van een aflevering van een populair televisieprogramma of het publiceren van “leuke content” met een “hoog feelgoodgehalte”. Lees: de leuke toeren die katten en honden uithalen. Vermakelijk, dat zeker, maar geen journalistiek. Al brengt die keuze risico’s met zich mee.
Journaliste Ula Idzikowska schrijft voor MO* geregeld over de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden. Recent ging ze er praten met psychologen over het welzijn van de kinderen die in de kampen verblijven. ‘Ik schrijf over de trauma’s van anderen, wat kan leiden tot geestelijke gezondheidsproblemen’, pende ze in dit blad neer over haar eigen ervaringen op het eiland. Maar ook: ‘Ik ben maar een mens. Ik hoef niet overal te zijn en over alle tragedies van deze wereld te schrijven.’ Een terecht besluit.
De werkomstandigheden van journalisten, fotografen en mensen achter de schermen verdienen meer aandacht dan ze vandaag krijgen. Elke dag worden we bij MO* geraakt door wat we zien, ontdekken en meemaken in een poging de realiteit begrijpbaar en hanteerbaar te maken voor u. We trekken een duidelijke grens tussen journalistiek en activisme – al denken critici soms, onterecht, dat we die overschrijden. Maar dat betekent niet dat verontwaardiging, kwaadheid en machteloosheid geschuwd moeten worden op een redactie.
Mondiale journalistiek bedrijven is elke dag een confrontatie met de harde realiteit. Zo werkten we de voorbije maanden aan het MO*dossier Op de vlucht in eigen hoofd, over de psychische uitdagingen waar mensen op en na de vlucht uit hun thuisland door geraakt worden. Die realiteit, de pijnlijke én de hoopvolle, raakt ook onze journalisten. Hoe kan een journalist de impact van extreem geweld (zoals foltering of misbruik) op het asielrelaas onderzoeken – zoals Tine Danckaers voor dit magazine deed – en daar niet door geraakt worden? Hoe kan je zo’n artikel als lezer onder ogen krijgen en er onbewogen bij blijven?
Toch blijven we zulke nieuwsverhalen bewust publiceren. Omdat ze elders nauwelijks aan bod komen. Mensen op de vlucht maken geen deel uit van het lezerspubliek, en mediamakers veronderstellen daarom dat hun levens u niet weten te raken. Een al te makkelijke conclusie, misschien té snel gebaseerd op de gal vermomd als commentaren op sociale media of onder artikels.
Als we ons werk goed doen, wordt u als lezer geïnformeerd én geraakt. Steeds meer mensen getuigen van nieuwsvermijding, en daardoor komt geïnformeerd burgerschap in het gedrang. Studies vertellen ons dat u nieuwsmoe bent, dat u geen slechte tijdingen meer wil horen, lezen of zien. Na anderhalf jaar coronacrisis en jaren in de journalistiek begrijpen we dat bij MO* maar al te goed: op veel plaatsen in de wereld gaat het slecht, en daarmee omgaan is voor journalisten én lezers een uitdaging. De vele pushberichten, alarmistische nieuwskoppen en de opdringerige manier waarop media om uw aandacht smeken, helpen daar niet bij.
Bij MO* kunnen en willen we ons niet beperken tot goed nieuws, want we houden de vinger aan de pols van de wereld. Maar we vinden het wel belangrijk steeds ruimte te maken voor hoop, voor een toekomst waarvan we geloven dat ze maakbaar is – waardoor ons journalistieke werk zinvol kan zijn. Ruimte ook voor u als lezer, om geraakt te worden op een veilige en constructieve wijze. We willen u niet overstelpen met angstwekkende weetjes zonder context of duiding. Uw medeleven en andere emoties helpen we graag richten op de écht belangrijke zaken, in plaats van ze te offeren op het altaar van gratuite “content” en advertentie-inkomsten.
Wil u die keuze ondersteunen? Word dan proMO* (MO.be/promo), voor 50 euro per jaar. Zo kunnen wij bij MO* blijven doen wat u raakt.
