Yves Leterme en Guy Verhofstadt hebben ons getrakteerd op hun wederopstanding. Verhofstadt deed het zoals te voorzien en te verwachten was. Aan een paar bladen had hij exclusiviteit beloofd en ook televisie mocht zijn seriële mediamonogamie smaken. Vermits kranten en televisiezenders voornamelijk elkaar citeren slaagde de blauwe stuntman erin om zowel bij Sven Speybrouck, als in Lux, als in De Laatste Show te zijn. Guy was God, overal én tegelijk aanwezig. Wat opviel was een overdreven lachende Guy. Vlaanderen kent de cameralach van Guy. Maar Guy is niet alleen een lacher, hij is ook een beroemde weglacher. Elke vraag die hem niet uitkomt lacht hij weg. Voor medestanders is dit plezant, voor vragenstellers irritant. Maar de voorbije weken geen lastige vragen, De Laatste Guy Show was perfect. De media-reclame-propagandamachine die de Blauwe Toscaan in stelling bracht, stond in schril contrast met de rentree van Yves Leterme. Europese ambities staan niet haaks op de liefde voor de eigen streek, maar toch.
Toen een dame uit politieke kringen mij onlangs probeerde te overtuigen van de talenten van Yves heb ik haar loyale houding bewonderd – want zo zeldzaam in de hedendaagse politiek. Politici zijn uiterst kwetsbaar, vooral in de pre-electorale bronstijd. Ze worden opgejaagd en besmeurd door voornamelijk… partijgenoten. Verkiesbare plaatsen zijn zeldzaam en dus duur geworden.
Omdat ik van diversiteit houd en Guy over zoveel adviesgeweld beschikt, wil ik een paar suggesties geven aan de meest geplaagde en gepeste politicus van Vlaanderen. Ik zou Yves voorstellen om zijn volgende comeback te starten met een interview aan Christophe Deborsu. Hij is een sympathieke Waal, populair in Noord en Zuid, en hij werkt voor een stevige openbare omroep. Op die manier bewijst Yves dat rancune zelfs bij hem een momentopname is en geen structurele karaktertrek. Yves spreekt vandaag even goed Frans als Gaston Eyskens in zijn tijd en als Standardsupporter kan hij en passant laten voelen hoe flamboyant hij kan zijn, wat vooral in Vlaanderen te weinig bekend is.
Als Yves een beetje traint, staat hij straks opnieuw scherp. Waarom daagt hij Guy niet uit om de Mont Ventoux te beklimmen? Bert organiseerde dat jaarlijks voor zijn vrienden. Of de SP.A hem dat nog gunt, is onduidelijk want Renaat is (door die commissie) uit vorm, Patrick wil enkel in een A-trui fietsen en Caroline prefereert een tennistornooi. Een beklimming van de Mont Ventoux door Vlaamse politici zou geweldig zijn. Er zou binnen de partijen onderhandeld worden over wie kopman wordt – want welke Vlaamse politicus is graag knecht? Vlaanderen heeft Avignon ingenomen met choreografen en theatermakers. Nu een echt volks participatieproject waaraan alle Vlaamse politici deelnemen. Aan de RTBF worden exclusieve rechten verkocht, om de vervelende onderhandeling met VTM, VRT, EXQI en… WTV te vermijden. Dokter Beaucourt zorgt voor snelle interventies bij val en de sympathieke Marc Coucke wijzigt voor de gelegenheid zijn SILENCE in STILTE. Aan deze klim zijn helaas ook risico’s verbonden. Hoe scherp staat Kris P., geen echte klimmer maar een zeer begaafde en sluwe tijdrijder en wat met broer Van Rompuy, dat taaie gordeldier tussen de punaises? Wat deze klim is voor de wielrennerij wat het referendum is voor de politiek. Het is een momentopname die telt. Maar zoals gezegd Yves: de tes amis protège-toi.
De kans dat Yves niet als eerste de top bereikt, is klein. Guy is sterk maar zal Bart uit Oostende hem uit de wind willen zetten en zal Dewael hem nog uit de wind kunnen zetten? André Denijs is een outsider en binnen de eigen ploeg denk ik dat je afspraken moet maken met de jongeren, want die hebben niet altijd respect voor ervaring en metier. Belangrijkste raad om te winnen is niet te veel over de tactiek telefoneren of te laten telefoneren. En als een of andere koerscommissaris uit Antwerpen belt met het voorstel om iets te regelen. Niet op ingaan Yves, want achteraf zeggen ze toch dat jij gebeld hebt.
Dorian van der Brempt is directeur van Huis deBuren in Brussel.
door Dorian van der Brempt
