Elke van den Brandt is Brussels minister van Mobiliteit, Openbare Werken en Verkeersveiligheid (Groen).
Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?
De duizenden asielzoekers die in Brussel op straat leven. Een tijdlang was er verontwaardiging over de tentenkampen. Nu zijn die tenten weg, maar de mensen niet: ze leven op straat of in kraakpanden. Dat we die basismensenrechten niet kunnen respecteren, is een collectief falen van de politiek.
Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?
Een klimaatbeleid waarbij we niet op de pauzeknop duwen, maar een versnelling hoger schakelen. Daarmee win je op alle vlakken: ecologisch, economisch en sociaal. Ik pleit bijvoorbeeld voor een Europees netwerk van snelle en betaalbare nachttreinen, het liefst met Brussel als spil.
Wat is uw grootste prestatie?
Ons mobiliteitsplan Good Move werpt vruchten af: de Brusselaars verplaatsen zich steeds vaker te voet of met de fiets, wat onze stad gezonder en aantrekkelijker maakt.
Wat is uw grootste mislukking?
Dat ik mijn doctoraat niet heb afgemaakt. Ik stond nochtans vlak voor de streep: de teksten waren klaar. Maar toen ik het moest verdedigen, werd ik verkozen in Brussel en beviel ik van mijn tweede zoon.
Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?
Elk jaar gingen we een maand kamperen in Frankrijk: urenlang pingpong, volleybal en zwemmen, afgesloten van de wereld. Alsof die zomers eindeloos duurden.
Doet u iets bijzonders voor het milieu?
Professioneel probeer ik mijn steentje bij te dragen met het Good Move-plan. En persoonlijk doe ik ook mijn best. Zo ben ik begonnen met plastic in de badkamer te mijden, met verpakkingsloze tandpasta en shampoo. Zeker van dat laatste ben ik al grote fan.
Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?
Wat me het hardst raakt, zijn mensen die vinden dat ik ‘terug naar Vlaanderen’ moet. Ik heb op mijn 18e met heel veel liefde en passie voor Brussel gekozen, net omdat het zo’n open stad is.
Praat u weleens tegen uw huisdier?
Uiteraard sla ik soms een babbeltje met de kat. Het voordeel is dat ze niet tegenspreekt, best verfrissend voor een politica.
Hebt u ooit al eens een zelfhulpboek gelezen?
Ik heb een zoon met ADD en ik heb dus wel al een handleiding voor ouders gelezen.
Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?
All the Light We Cannot See van Anthony Doerr, een mooi verhaal over twee jongeren met een heel andere achtergrond tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?
Dankzij liefde worden moeilijke dingen net makkelijk.
Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?
Mijn vader is onlangs overleden, maar ik draag hem bij me. Mijn moeder woont in het buitenland, haar zie ik maar enkele keren per jaar.
Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?
Onlangs moest ik een tumor laten verwijderen uit mijn hoofd, dus ik moet nog geregeld onder de MRI-scanner. Verder fiets ik heel veel en eet ik vegetarisch.
Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?
Ik zou zeker mijn kinderen in veiligheid brengen. Maar zelf vluchten? Wellicht zou ik toch vinden dat ik een rol te spelen heb.
Wat hebt u geleerd in het leven?
Dat verandering aanbrengen schuurt, maar wél werkt.
