Wij hadden nooit gedacht dat we zouden moeten terugkomen op de Ronde van Frankrijk van dit jaar, en de aanleiding is veeleer onverwacht. U herinnert zich dat twee weken geleden in de Mechelse Nekkerhal een groot Indiaas huwelijksfeest werd gehouden. Ons niet gelaten, ze organiseren in die hal wel de Internationale Jumping van Mechelen. Nu was dit partijtje nogal aan de dure kant. De Nekker werd omgebouwd tot een heus Indiaas paleis, aldus wenste het de vader van de bruid. Of was het van de bruidegom? Het is onze stijl niet, maar die mens heeft alles zelf betaald, dus waarom niet? Het schijnt dat ze de koks en het voedsel uit India hebben overgevlogen, maar wie wel eens in Mechelen gaat dineren, kan dat begrijpen.
Als rijke Indiërs trouwen, geven ze zich over aan exotische rituelen. De bruidegom zit met zijn voeten in anijsmelk en de bruid met haar handen in rozenwater, terwijl de rest van de familie in jasmijnolie baadt. Wij hebben dat ooit zelf gezien op een huwelijk in Dendermonde, maar dat was na het feest. Als zij dat plezierig vinden, wat kan ons dat dan schelen? Het is niet minder ondeugdzaam dan de vermenigvuldigingsdans waarmee Karel en Mireille De Gucht indertijd hun huwelijksfeest hebben ingezet. Er hadden nauwelijks twee tonen van A whiter shade of pale weerklonken of Mireille riep: ‘Changez!!’
Maar van Walter Pauli mag het niet. Hij heeft er in De Morgen een volledig hoofdartikel aan gewijd. ‘Om een kat een kat te noemen,’ noemde Walter een kat een kat, ‘is een huwelijksfeest van naar schatting een half miljard oude franken compleet onethisch. Het strookt evenmin met de Vlaamse maatschappij-inrichting als vrouwen die het huis niet uit mogen.’
Wat dacht u daar van? Na Yves Desmet met zijn kut-Marokkaantjes praat ook Walter plots Vlaams-Bloktaal. Wilt gij een feestje houden dat niet strookt met de Vlaamse maatschappij-inrichting, dan is dat volgens De Morgen onethisch. Van een progressief standpunt gesproken. ‘Het gaat niet om misplaatst egalitarisme of jaloezie,’ besloot Walter, ‘het gaat erom dat de negentiende eeuw al meer dan honderd jaar voorbij is.’
Het gaat Walter uiteraard wél om egalitarisme en jaloezie, en u zult het ons niet kwalijk nemen dat wij eens te meer de naam Mia De Schamphelaere laten vallen. Wij hebben het al tot in den treure herhaald: Mia is een meester, nee een meesteres, in het opwekken van ongekende hoeveelheden libido. Toch bij Walter. U weet dat Pauli een stachanovist is. In zijn al te korte passage bij Knack heeft hij meer reportages gemaakt dan de rest van ons in vijf jaar tijd, en ook bij De Morgen neemt hij meer hooi op zijn vork dan de befaamde TX68 maaidorser van Claeys-New Holland.
Omdat er in de zomermaanden op een redactie nu eenmaal minder te doen is, nam Walter er de Tour de France nog bij. Elke dag drie bladzijden binnenin en een column op de voorpagina: ‘Pauli in het Peloton.’ Welnu, die column heeft drie weken lang maar één echt onderwerp gehad: seks. De eerste dag maakte Walter zich boos omdat de vele nog frisse missen en stralende hostessen uit de Rondekaravaan meer oog schenen te hebben voor jonge en atletisch ogende reporters, dan voor noeste werkers als hij. ‘Wacht maar tot over twee weken’, sloot Walter zijn eerste bijdrage af, ‘als we allemaal stinken en geen propere kleren meer hebben om aan te trekken. Dan komt mijn kans ook wel.’
De tweede dag werd hij lyrisch over het kontje van Robbie McEwen, de Au- straliër van het Lottoteam. Die zich nadien ontpopte tot de snelste renner van het peloton, en twee ritten en de groene trui won. ‘Met iemand als Walter achter uw gat’, sprak McEwen die in Everbeke bij Brakel woont en de taal van de streek heeft overgenomen, ‘zou iedereen sprinten tot hij groen ziet.’ De derde dag passeerden de meest opvallende rennersvrouwen de revue.
Pas op, dat was allemaal tijdens het startweekend in Luxemburg, op goed twee uur rijden van Edegem waar Mia woont. En waar Walter in opdracht van Knack ooit heen moest voor een interview, een uit de hand gelopen grap van Paul Goossens. In de schaduw van Grot en Basiliek werd Walter weliswaar niet van zijn paard gebliksemd, zoals Yves Desmet in Knokke, maar toch minstens uit zijn zetel. Meer bepaald toen Mia, al dan niet met opzet, meer van zich liet zien dan ze gezien haar reputatie had mogen laten zien. Walter kwam terug op de redactie als een bronstige stier die ze een koppel Chileense pepers in zijn achterste hadden geduwd, en nam terstond zijn ontslag. Ging terug naar De Morgen! Waar hij al na twee weken een groot zaterdaginterview met Mia maakte. Wat hij nog meer met Mia maakte, laten wij onvermeld.
Walter drie weken naar de Tour sturen, was dan ook wat ze in de colombofilie ‘spelen op het weduwschap’ noemen. Na vier dagen Ronde stond Walter al opnieuw in België. Mankementje aan de auto zogezegd, op zich een plausibele uitleg voor wie zich met een redactiewagen van De Morgen in het verkeer waagt. Dat korte overstapje deed Pauli meer slecht dan goed, want vanaf de dag daarna tot aan de slotetappe op de Champs Elysées liep hij zo hitsig rond als een haan in een legbatterij. Of als Carl Decaluwé in het Verbond van Liberale Vrouwen. Met de meisjes van Crédit Lyonnais, de hostessen van Coca-Cola, de verkoopstertjes van Vélo, de leidster van de l’Equipe-sportredactie, de pr-vrouw van Rabobank, een Australische cineaste, een Japanse fotografe, een Britse journaliste… met iedereen had Walter het willen doen. Ja zelfs met Tony Landuyt, zijn Tour-collega. Elke dag werd de kreet in ‘Pauli in het Peloton’ dringender. Walter wou, en Walter zou. En in Edegem zat Mia en wachtte. Tot Walter kwam.
Walter is gekomen, geloof ons. En zij? Sommige buren zeggen van wel, anderen van niet, nog anderen twijfelen omdat je het bij Mia nooit zeker weet. En dan duikt er plots een Indiër op en die geeft een huwelijksfeestje van een half miljard frank. Men zou toch voor minder in de pen kruipen, progressief zijnde.
Koen Meulenaere
