Wanneer de Belgische overheden aan hun taken verzaken, spelen rijke ondernemers mecenas. Maar dat zal de kunsten niet redden.
Omdat ik een aantal spullen wilde verhuizen – een mens verzamelt te veel rommel en elke vierkante meter is in de krappe Amsterdamse huizen kostbaar – had ik een auto gehuurd om richting België te rijden. Net voor de grens begon het te regenen. Mijn autoradio zocht vanzelf een zender zonder ruis. Er werd een nummer van Milow gespeeld. De dag werd er niet beter op. De regen zwol aan tot een zondvloed en op het Belgische asfalt was het alsof ik door een carwash reed – het zicht op de barslecht onderhouden wegen is een dodelijke schande. Terwijl ik over de putten denderde, begon ik te begrijpen waarom iedereen tegenwoordig een SUV heeft. Gelukkig verkondigde held Luc De Vos dat de middenstand het land regeert en ik moest denken aan een recente avond waarop ik met een vriend uit Barcelona over het Belgische drama doorboomde. Fernand Huts was de kop van Jut: het vleesgeworden symbool van hoe de middelmaat het land regeert.
Zijn recente seksistische uitspraken vormen slechts het topje van de ijsberg. Vluchtelingen? Geen probleem, ik stel ze wel tewerk, op voorwaarde dat hun sociale rechten ondergraven worden. Geen geld meer voor cultuur? Ach, ik schrijf wel een cheque uit van meer dan een half miljard voor een tekening van Rubens. Dan zijn ministers Sven Gatz en Ben Weyts er als de kippen bij om schaapachtig op de foto te gaan met de redder van cultuurland. Wanneer Huts vrouwen beledigt, is de politieke stilte evenwel oorverdovend.
Ergens kun je Huts geen ongelijk geven. De cultuurinstellingen worden in ijltempo afgebroken, onder het mom dat er geen alternatief is. Laat de rijken maar mecenas spelen, laat de privésector de kunsten maar sponsoren, luidt het adagium van minister Gatz en dus springt Huts in het machtsvacuüm door zijn eigen protserige tentoonstelling te openen in het Caermersklooster van Gent, niet toevallig Voor God & Geld getiteld. Omdat cultuur vooralsnog tot de kerntaken van de openbare omroep behoort, maakte Het Journaal er een item over en wat krijg je dan te zien? Een patserige Huts die, gespeend van elke kunsthistorische kennis, de Vlaamse kunst misbruikt om een neoliberale agenda te promoten. Met geld kun je veel, maar goede smaak is – helaas voor Huts – niet te koop. Hetzelfde geldt voor intelligentie, sociale vaardigheden en het aanvoelen van de tijdgeest.
Laten we de Hutsen van deze wereld koesteren. Ze maken pijnlijk duidelijk dat kunst beter af is in overheidshanden dan tussen hun hebberige vingertjes.
Roderik Six
Met geld kun je veel, maar goede smaak is – helaas voor Huts – niet te koop.
