Toen de samenwerking met Luciano D’Onofrio werd aangekondigd, kwam tegelijk aan het licht hoe de machtsverhoudingen in de Raad van Bestuur van Anderlecht écht liggen.

Het stond op 17 november in de krant en het werd bevestigd door Anderlecht: Roger Vanden Stock heeft op 14 november een ontmoeting gehad met Luciano D’Onofrio om over ‘een eventuele sportieve samenwerking’ te praten. Sinds D’Onofrio weg is bij Standard dook dat gerucht nog al wel op, maar het werd telkens ontkend. Nu is het voor iedereen duidelijk en het slaat in als een bom: D’Onofrio gaat werken voor de grote historische rivaal van zijn ex-club!

Er is een nieuw pact gesloten tussen Roger Vanden Stock en Luciano D’Onofrio. Het waren al goede vrienden vóór de affaire- Witsel– Wasilewski (ze omhelsden elkaar altijd bij een ontmoeting), nadien werden ze meegesleept in een koude oorlog (die in de coulissen werd beraamd) en nu gaan ze weer openlijk in alle vriendschap met elkaar om. Behalve de reactie van de beide supportersclans is er nochtans een praktisch probleem: D’Onofrio sleept nogal wat rechtszaken met zich mee en heeft geen licentie van FIFA-makelaar. En dus is een zitje in de Raad van Bestuur misschien wel de eenvoudigste manier om D’Onofrio voor RSCA te laten werken. Maar op 20 november, tijdens de wedstrijd tegen STVV, klinken de geluiden op de eretribune niet echt positief: “weinig kans”, “bedenkelijk imago” …

Op 24 november valt in een persbericht te lezen dat Vanden Stock de Raad van Bestuur heeft ingelicht dat “de club zal rekenen op de diensten van mijnheer D’Onofrio, die op geprivilegieerde wijze met de club zal samenwerken op het gebied van transfers. De club zal transferdossiers op dezelfde manier blijven afhandelen zoals ze dat altijd heeft gedaan.” D’Onofrio lijkt ‘binnen’ te zijn, zelfs zonder FIFA-licentie. Maar …

De dag erop verkondigt D’Onofrio dat hij vereerd is door het voorstel van Anderlecht, maar dat hij nog niet zeker weet of hij op de uitnodiging zal ingaan. Typisch D’Onofrio: Vanden Stock steekt zijn nek uit, maar hij speelt hard to get. Sindsdien: geen nieuws meer van hem.

Op 30 november doet Vanden Stock in Athene (waar Anderlecht AEK partij geeft) een emotionele uitspraak: hij wordt volgend jaar zeventig en er komt een moment dat RSCA zonder de familie Vanden Stock zal moeten overleven. De dag erop wordt meteen een persbericht de wereld ingestuurd om de voorbarige conclusies van sommige journalisten te counteren: “Ik heb inderdaad aan mijn opvolging gedacht. De club is in goede handen en dat zal zo blijven. RSCA is sinds kort een naamloze vennootschap. De leden van die nv brengen veel expertise en ervaring in, op velerlei domeinen. Dat stelt me gerust. De basis van een nieuw Anderlecht is gelegd, maar mijn vertrek is nog niet voor morgen.”

Het communiqué: juist of fout?

Wie denkt dat de Raad van Bestuur een Raad van Bewondering voor mijnheer Roger is, vergist zich. Maar stond die RvB nu echt unaniem op tegen het voorstel van de voorzitter?

Emmanuel van Innis (lid van de RvB en vriend van de familie) beklemtoont dat de RvB niks opgedrongen werd: “Het communiqué van 24 november gaf perfect weer wat de RvB erover dacht. D’Onofrio krijgt geen officiële functie, maar als er zich opportuniteiten voordoen, waarom die dan niet benutten? De voorzitter heeft ons meegedeeld dat hij met de heer D’Onofrio gesproken heeft omdat hij volledige transparantie wil. Bovendien kan de RvB hem niet beletten met wie dan ook te praten. De pers heeft het allemaal opgeblazen maar wat ons betreft, valt er niks te vertellen. Sindsdien hebben we trouwens niks meer van of over D’Onofrio vernomen.”

Woordvoerder David Steegen wijst er fijntjes op dat het communiqué verkeerd is weergegeven: “Er moest staan: ‘de club zou rekenen op …’ In de voorwaardelijke wijs. Het gaat om meer dan een nuance, het geeft aan dat de context voor een samenwerking nog erg vaag is.

Een insider uit de Anderlechttop ziet het zo: “Roger apprecieert Luciano enorm, en niet alleen omdat die Marouane Fellaini voor twintig miljoen aan Everton heeft weten te slijten. Maar de zakenlui in de RvB huiveren bij de naam van D’Onofrio, die al twee veroordelingen opliep in Frankrijk.”

“Roger ontmoette Luciano geregeld vóór de affaire-Wasyl-Witsel”, zegt Alain Courtois, voormalig secretaris-generaal van RSCA. “Maar ze zijn meegesleurd geweest in de vendetta tussen de managers Herman Van Holsbeeck en Pierre François en de supporters. Roger en Luciano hebben elkaar toen niet meer gezien tot de verzoening in Hélécine. Het zijn twee mensen die het goed met elkaar kunnen vinden, die elkaar al eens een plezier willen doen. Maar D’Onofrio zal zeker nooit bij Anderlecht in dienst komen, dat heeft hij niet nodig. Hij had wel een soort van externe raadgever kunnen worden, maar zoals het nu gelopen is, lijkt die kans klein.”

Tussen de lijnen van het communiqué

Wanneer men het communiqué van 24 november naleest, kan men niet anders dan de contradictie vaststellen tussen het feit dat D’Onofrio ‘op geprivilegieerde wijze’ aan transfers zal werken en dat de club ’transferdossiers op dezelfde manier zal blijven afhandelen’. Het lijkt moeilijk om iemand privileges toe te kennen terwijl er eigenlijk niks verandert.

Het zou niet onlogisch zijn, mocht Herman Van Holsbeeck zich door de komst van D’Onofrio persoonlijk geraakt voelen. Van Holsbeeck is wel één van de negen leden van de RvB, maar geen aandeelhouder van de nv, en dat is niet ideaal om zijn functie als manager te beschermen. Hij zetelt vooral in de RvB om de link te maken met het dagelijkse bestuur van de club. Zijn rol is niet gemakkelijk want hij zit vaak tussen twee vuren. Aan de ene kant ziet hij D’Onofrio liever niet komen, aan de andere kant kan hij zo’n plan moeilijk bij voorbaat terzijde schuiven, dat zou immers niet professioneel zijn.

Wie ook in de RvB in het anti-D’Onofriokamp wordt gesitueerd, is Philippe Collin. Diens schoonzoon Jacques Lichtenstein is namelijk zelf spelersmakelaar en is goed thuis op Anderlecht. Al is dat argument relatief, want bij de laatste belangrijke transfers van paars-wit was hij niet betrokken. Collin houdt wel graag overal een vinger aan de pols – ook bij de Rode Duivels. Het is dan ook Collin die erop stond dat in het bewuste communiqué van 24 november de frase werd opgenomen dat de club ’transferdossiers op dezelfde manier zal blijven afhandelen’. Collin wou daarmee duidelijk maken dat hij de supervisie heeft over de transfers en de buitenlandse scouting.

Hoe dan ook, Collin blijft zelf een lid van de familie. Hij zal nooit vergeten wat zijn oom Constant Vanden Stock voor hem heeft gedaan toen hij jong was en voelt dus ook niet de behoefte om radicaal tegen zijn neef Roger in te gaan. Naar de buitenwereld toe vallen ze elkaar nooit openlijk af. In Athene voegde Collin zelfs zijn stukje pathos toe aan dat van zijn neef: “Als jij vertrekt, vertrek ik ook.” De twee neven zijn tenslotte al 69 en 65 en willen graag wat van het leven genieten. Ze hebben er het geld en de hobby’s voor.

En de anderen?

Michel Cornelis was als notaris verantwoordelijk voor de oprichtingsakte van de nv en is tevens de voorzitter van de supportersfederatie. Hij lag recent wat overhoop met de top van de club wegens zijn kritiek op Ariël Jacobs. “Het voetbal komt onvoldoende op het voorplan in de club”, zegt Cornelis. “Men hecht veel belang aan het restaurant, de fanshop, de familiebanden … Ik ben pro D’Onofrio. Hij is toch de man die Standard heeft gemaakt … en ook wel een beetje gekraakt. Maar hij zou een plus betekenen voor Anderlecht. Dat de leden van de RvB zich ongemakkelijk voelen bij hem, verwondert me niet. Ze zijn allicht wat bang van hem, maar hij zou toch niet méér worden dan een bestuurslid …”

Alexandre Van Damme is aandeelhouder – hij investeert flink in de club, ook al is hij geen bestuurslid – en wordt in de pers al eens genoemd als toekomstig voorzitter. Zelf bleef hij daar altijd op de vlakte over, maar in intieme kring gaf hij de voorbije week te kennen dat de RvB niet zo discreet geweest was als hij gevraagd had.

Sommige leden van de RvB – doorgaans kennissen van Roger Vanden Stock, oude supporters, skivrienden – drukken in het openbaar wel de hand van Luciano D’Onofrio, maar willen niet dat hij in dienst komt van Anderlecht. “Emmanuel van Innis werkt vaak in Frankrijk”, zegt een insider. “Die weet goed genoeg van de veroordelingen van D’Onofrio. Pascal Minne, hoofd van de zakenbank Petercam, is een fiscalist van hoog niveau. En een man als Etienne Davignon … Die konden allemaal niet anders dan zeggen: ‘Roger toch, je gaat je toch niet inlaten met D’Onofrio!’ Zo reageerden ze ook toen Wouter Vandenhaute, de grote baas van Woestijnvis, aandeelhouder wilde worden. Te jong, te veel nouveau riche. Maar de dag dat Vanden Stock zijn aandelen in de nv verkoopt, staat Vandenhaute daar opnieuw.”

De conclusie mag luiden dat Vanden Stock en Anderlecht slecht gecommuniceerd hebben over de zaak-D’Onofrio en soms in snelheid werden genomen door wat uit de RvB uitlekte. Wel heeft Vanden Stock – ook al praat hij vaak wat te veel en geeft hij de indruk nog in het tijdperk van de vzw te leven toen zijn familie alle touwtjes in handen had – zich bevestigd als de sterke man in de paars-witte burcht.

DOOR JOHN BAETE EN THOMAS BRICMONT

Wie denkt dat de Raad van Bestuur een Raad van Bewondering voor mijnheer Roger is, vergist zich.