Topgasten, die politieagenten in Marciac.
Meneer had het bord niet gezien, zeker?’ Nee, meneer had het bord niet gezien. ‘Ik weet niet hoe het in uw land zit, maar in Frankrijk is het verboden om in te halen in de bebouwde kom. Bent u met vakantie?’ Zoiets. Op het jazzfestival van Marciac. ‘Papieren!’
Was dit dan het einde van een dag waarop niets verkeerd leek te kunnen gaan?
De avond voordien had pianist Ahmad Jamal een sterk concert gegeven in de tent op het rugbyveld van het Pyreneeëndorpje. Vuur en verfijning, sensuele cocktailakkoorden en tegendraadse timing, het was er naar goede gewoonte allemaal. Mist u Jamal vooral niet op Jazz Middelheim (net als McCoy Tyner met Joe Lovano, Wayne Shorter, Jef Neve met José James en Cassandra Wilson, als u dan toch in de buurt bent).
’s Ochtends wou ik weg uit Marciac. Even weg van de jazz, de masterclasses, de studentenconcerten, de T-shirtventers. De N21 op, naar Lourdes. De time warp die trompettist en ereburger Wynton Marsalis dit jaar in Marciac probeert te bewerkstelligen met odes aan Django Reinhardt en New Orleans verdween in het niet bij de stad aan de heilige grot. De nonnen met ziekenbedden, de Italiaanse priesters in soutane, de twaalfjarigen die achter de vlag van de Heilige Geest aan lopen, ze bleken geen dag verouderd sinds mijn ouders er 53 jaar geleden op verplichte bedevaart gingen. Tegenover het Bureau des Vocations kocht ik in een religieuze supermarkt (‘ Fournisseur du Vatican’) drie jerrycans wijwater, om in het hotel mijn ziel te kunnen afkoken. En dan klaar voor het grote werk: in het spoor van Lucien Buysse, de Lance Armstrong van de jaren twintig, de Col d’Aubisque op. Wilde paarden, koeien en schapen heb ik getrotseerd, kamikazefietsers ontweken, en ik heb vooral veel aan Wim van Est gedacht – de Nederlandse geletruidrager die in 1951 bij de afdaling van de Aubisque in het ravijn dook. Zijn reclameslogan voor Pontiac-horloges werd nadien een klassieker: ‘Zeventig meter viel ik diep. Mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep.’
Zelden was de jazz zo ver weg als boven op die col.
En dan, anderhalf uur later, dat verkeersbord. Niet gezien.
De flik keerde terug van zijn dienstwagen, waar hij had gecontroleerd of meneer gemeld stond bij Interpol. Dat bleek tot op dat moment niet het geval. ‘ Alors, ik zal het voor deze ene keer bij een waarschuwing houden. Parce que vous aimez le jazz. ‘
De autoradio speelde Wynton Marsalis’ gipsyversie van In My Solitude, drie dagen eerder opgenomen op het festival. Op de achterbank klotste het wijwater in de jerrycans. Ik wist al in Gods Aldi dat het een goeie investering was.
JAZZ MIDDELHEIM, VAN DONDERDAG 12 T.E.M. ZONDAG 15 AUGUStus IN PARK DEN BRANDT, ANTWERPEN. INFO: www.jazzmiddelheim.be
Bart Cornand
