Twee dappere schrijfsters waagden zich onlangs aan het laatste taboe: bewust kinderloos zijn. Eindelijk lijken de geesten rijp voor een belangrijk debat dat de hele wereld aangaat.

Het was schrijfster Gaea Schoeters die het kind de bel aanbond. In een ironisch bedoelde Facebookpost riep ze collega’s op om een luxueuze penthouse te delen. Daar voegde ze nietsvermoedend de hashtag #nokids aan toe. Liever geen kinderen in haar artistieke commune. Het staat iedereen vrij om te kiezen met wie hij of zij een privéwoning deelt, zou je denken, maar een storm van verontwaardiging was Schoeters’ deel. Anders zo ruimdenkende intellectuelen buitelden over elkaar heen om haar van kinderhaat te beschuldigen. Moeders die zich in het diepst van hun ziel gekwetst voelden – door een hashtag – stortten zich huilend ter aarde.

Gelukkig stak de synchroniciteit haar een hart onder de riem: dichteres Lieke Marsman keerde in Vrij Nederland haar kinderwens voorlopig de rug toe. Het klimaat baart haar zo veel zorgen dat ze niet nog een individu aan de overbevolkte wereld wil toevoegen.

Het zijn dappere vrouwen en mannen die openlijk uitkomen voor hun bewuste kinderloosheid en redelijk willen nadenken over de menselijke voortplanting. Kinderen krijgen wordt als te vanzelfsprekend beschouwd. Je hebt er geen diploma’s, certificaten of vergunningen voor nodig, terwijl het net in deze tijden een loodzware beslissing is. Niet alleen is het ecologische argument valabel, ook moreel valt er iets tegen de ‘natuurlijke’ kinderwens in te brengen. Wie een kind op de wereld zet, is in wezen verantwoordelijk voor alle leed dat het in zijn of haar leven zal ervaren. Van een geschaafde knie tot onvermijdelijk liefdesverdriet, depressie, ziekte en doodsangst – het komt allemaal op het conto van de ouders, die het in het beste geval goed voorhebben met hun kroost. Het vergt enig oudtestamentisch sadisme om een mens tot leven te wekken in dit tranendal.

Het is vreemd dat elke geboorte zo bejubeld én door de overheid financieel beloond wordt. Gezien de verpletterende ecologische voetafdruk van elke nieuwe aardbewoner, zou een kinderbelasting eerder op zijn plaats zijn. Misschien is een adoptiepremie een mooi alternatief. Er zijn voldoende kinderen op aarde die het zonder ouders moeten stellen en in armoede en slavernij leven. Wie toch een kind onder zijn liefdevolle vleugels wil nemen, heeft helaas keuze te over.

Verder zou het fijn zijn als trotse ouders enige empathie tonen met de bewust kinderlozen. Zeker tegenover de vrouwen onder hen, die al te vaak moeten horen dat ze geen volwaardige vrouw zijn zonder kind. Dat is pijnlijk. Niet zo pijnlijk als een barenswee, maar toch.

Roderik Six

Het vergt enig oudtestamentisch sadisme om een mens tot leven te wekken in dit tranendal.