KEIZERLIJK MONSTER?
Keizer Nero wordt dikwijls vergeleken met die andere Romeinse heerser, Caligula. In waanzin zijn ze min of meer elkaars gelijke. Maar in beide gevallen komt dat negatieve beeld van de antieke auteurs, die hen kort na hun dood als ‘monster’ beschrijven. Zeker bij Nero is die eenzijdige typering intussen bijgestuurd.
Wordt in 50 door keizer Claudius geadopteerd, op aandringen van moeder Agrippina, gemalin van Claudius.
Trouwt in 53 met Claudius’ dochter, Claudia Octavia. In 54 sterft Claudius, Nero volgt hem op.
Grote brand van Rome in 64. Hoewel hij dan niet in de stad is, zijn er geruchten dat Nero opdracht geeft tot de brand. Begint meteen met de reconstructie van de stad.
Legt de schuld van de brand bij de christenen en vervolgt hen genadeloos.
Opstand in 68 leidt tot zijn afzetting. Pleegt nadien zelfmoord.
DIAGNOSE: KRANKZINNIG?
Na zijn dood groeit Nero’s imago van perverse man die niet geïnteresseerd is in het besturen van zijn rijk, maar wel in decadente feesten, moorden en verkrachten. Hij steekt Rome in brand, pleegt incest met zijn moeder en vergiftigt zijn stiefbroer. Maar zo bont maakt hij het niet, bewijst nieuw onderzoek. Nero realiseert ook positieve zaken en is populair bij de bevolking. Zeker omdat hij jaren van vrede brengt. Is hij een doetje? Helemaal niet. Hij is ook verantwoordelijk voor de dood van honderden christenen. Bovendien jaagt hij de elite tegen zich in het harnas: hij negeert hen en laat senatoren executeren, wat hem achteraf zijn negatieve imago oplevert.
