DOLLE HOND
Moammar Khaddafi komt stomverwonderd aan zijn einde. Niet omdat het gewelddadig is, maar omdat het door toedoen is van zijn eigen volk, dat volgens hem van hem houdt. In werkelijkheid ziet alleen zijn spiegel hem graag.
Grijpt in 1969 de macht.
Verantwoordt de ‘eeuwige Libische revolutie’ met zijn ‘groene boekje’, een incoherente mengelmoes van islam en socialisme.
Sponsort met oliegeld internationaal terrorisme.
Wanneer een opstand uitbreekt, wordt hij bij zijn gevangenneming doodgeschoten.
DIAGNOSE: NARCISME
Khaddafi draagt geen officiële titel, maar een borstkas vol zelfbedachte medailles en eretekens. Of hij is gekleed in exotische gewaden, logeert op staatsbezoek in een bedoeïenentent en laat zich escorteren door vrouwelijke lijfwachten. Excentriek is hij zeker, maar niet in amusante zin. Tegenstanders worden tot in het buitenland uitgeroeid, stammen tegen elkaar opgezet, burgers geterroriseerd. De BBC-documentaire Mad dog (de titel die Ronald Reagan hem gaf in 1976) uit 2014 schetst een monster dat op meisjesscholen seksslachtoffers uitzoekt of een meisje van 6 met afgesneden lippen laat doodbloeden omdat ze niet naar hem glimlacht. Jerrold Post van het Political Psychology Program aan de George Washington University ziet in Khaddafi de ultieme kwaadaardige narcistische dictator die enkel met zichzelf bezig is, zich als de redder van zijn volk beschouwt en alle schuld op een ander steekt. Khaddafi’s laatste woorden zijn dan ook symptomatisch: “Wat heb ik jou misdaan?”
Ik creëerde Libië en kan het ook weer vernietigen.u0022 MOAMMAR KHADDAFI
