Even uw aandacht graag: morgen donderdag speelt Mexico tegen Italië. Een belangrijke match, want ook al zouden beide landen al zeker zijn van een plaats in de tweede ronde, dan nog komt het erop aan groepswinnaar te worden. De eerste van groep G zit namelijk met één been in de halve finale. Wij gaan dit niet in detail uitleggen, want dat zou te lang duren, het is te ingewikkeld voor een lezer van Knack, en meer dan waarschijnlijk is het niet eens waar. Maar in elk geval tippen wij op Mexico.
Veel betere ploeg dan de meesten hier denken. Wint op zowat elk WK van de Belgen. En er is een tweede reden om de Mexicanen stilaan in de favorietenrol te duwen: de coach. Of beter gezegd: zijn zuster. Die coach is niemand minder dan Javier De Aguirre, bijgenaamd ‘de Bask’, 48 jaar en het jongere broertje van Phara. Een nakomertje. Laatste schot van vader De Aguirre, van wie de meeste schoten zijn terechtgekomen in leden van de Guardia Civil.
Toen de Belgen in 1986 op de later zo succesrijke Mundial hun eerste match met 2-1 verloren van Mexico, was Javier een van de brutale backs. Een warmbloedig baasje, maar zijn zuster is nog veel erger. Als Phara warm begint te lopen, heeft ze veel weg van een thermo-nucleaire centrale. ‘Een hete schoorsteenpijp’, hebben wij hier ooit geschreven en dat zal niet ver naast de waarheid zijn geweest. Tenminste, als we Renaat Landuyt mogen geloven en waarom zouden we dat niet? Zuivere Baskische springstof. Bij Willy Kuijpers in de gang staan daarvan trouwens nog vier volle kartonnen dozen. Geschonken door de ETA aan bevriende volksnationalisten. Wij hebben een speciale verzekering afgesloten voor de Forumgesprekken die wij in Herent gaan afnemen.
Hoe vriendelijker Pharalijkt, des te moordender ze is. Een voorbeeld. Twee weken geleden gaf Bert De Graeve zijn ontslag. Dat had Phara drie jaar geleden al aangekondigd toen Bert eens in TerZake kwam opscheppen over het digitaal platform, waarmee de VRT een voorloper in de wereld zou worden. Eerst had ze De Graeve gedurende een half uur genegeerd, om hem dan plotseling onderuit te vegen met een paar venijnige sneren.
‘… een digitaal platform ontwikkelen’, sprak Phara van wie de eerste woorden verloren gingen omdat haar microfoon te laat was opengedraaid. ‘Dat is allemaal goed en wel, maar na vijftig jaar oefenen slagen ze er hier nog niet in om de microfoons op het juiste moment open te draaien. Zelfs niet in het Journaal waar maar één presentator zit. En vraag geen rechtstreekse lijn naar de luchthaven, of de klank komt niet door en het beeld zit vol sneeuw. Hoe gaat ge dat oplossen?’
Dat lag voor de hand: meer geld. Bert was gedelegeerd bestuurder van het enige commerciële televisiestation ter wereld dat een staatssubsidie krijgt ter waarde van vier keer zijn inkomsten, maar dat vond hij te weinig. Zoals vóór hem Cas en Paul en al wie ooit aan het hoofd heeft gestaan van BRT of NIR. ‘Dus als de regering niet meer geld geeft, betekent dat het einde van Bert De Graeve bij de VRT?’ vroeg Phara langs haar neus weg.
De Graeve keek alsof een kast van honderd kilo op zijn hoofd was gevallen. Laat u niet misleiden door de positieve portretten van de voorbije weken: het grote drama van Bert De Graeve is dat hij thuis niets te zeggen heeft. Geen fluit. Is getrouwd met de dochter van wijlen Maurice Dewilde, en die heeft van haar vader enkele typische trekjes geërfd. Durft Bert eens met de mannen een glas water te gaan drinken, dan staat Ingrid hem aan de voordeur op te wachten: ‘Waar waart gij vanavond, tussen kwart over vijf en drie over half zes?’ Een keer lonken naar een omroepster, zoals Eric Strieleman? Thuis staat de sterke lamp al op te warmen en worden de elektroden aangekoppeld.
Dat soort drommels wil dan graag op het werk vrouwen domineren, zoals Karel De Gucht, en dus stak het Bert niet weinig dat hij nu ook door Phara publiekelijk te kijk werd gezet. Toen hij vorige maand inderdaad ontslag nam omdat Patrick Dewael de kraan gaat dicht draaien, gaf Bert als zijn laatste officiële bevel dat hij in TerZake wenste te komen en dat Ivo Belet het interview zou afnemen.
Zoiets ligt gevoelig. Ivo en Phara betwisten elkaar namelijk elk interview in TerZake. En wie uiteindelijk door hogerhand wordt verplicht om het nieuws voor te lezen, doet dat met een gezicht als een donderwolk. Als reporters genre Vranckx-Depoortere en Devroy-Hancké al vijandig tegenover elkaar staan, dan zijn zij vrienden voor het leven in vergelijking met de anchors van TerZake. Het volstaat te kijken en men ziet.
Toen Phara bij de bespreking vernam dat Belet De Graeve zou ondervragen, wat op hetzelfde neerkomt als De Vraege ondergraven, ging ze tekeer als een Bask in een ton Spanjolen. Tien minuten later waren de rollen omgedraaid. En sprak de van geboorte al koppige Belet van de hele namiddag geen woord meer. En ’s avonds ook niet, maar dat kwam omdat ze zijn microfoon niet tijdig hadden opengezet.
Bert De Graeve schrok zich een hoedje toen hij ontdekte dat hij toch weer tegenover die licht ontvlambare uitheemse zat. Dat ze naar hem lachte, stelde hem helemaal op zijn ongemak. Het angstzweet druppelde uit zijn snor. Na wat gevlei over een verhoogd marktaandeel en patati en patata kwam effectief het verwachte schot tussen de ogen: ‘Nu iedereen weet dat de liberalen de dotatie willen terugschroeven, vlucht u weg en laat u uw bedrijf in de steek?’ En terwijl Bert verwoed op zoek ging naar een antwoord sloot Phara af, met haar meest valse glimlach: ‘Mijnheer Deraeve, van harte bedankt. Voor alles.’ Twee minuten later suggereerde Paul D’Hoore dat De Graeve bij Bekaert zeventien keer meer ging verdienen dan bij de VRT.
Phara heeft inderhaast haar koffers gepakt en is naar Oita vertrokken, om er haar broer bij te staan tegen de Italianen. Tot vreugde van de Japanse producenten van pleisters en steunverbanden, want Phara’s tactiek is ondubbelzinnig: eerst de man en dan de bal. Van de man, bedoelt ze.
Koen Meulenaere
